We landen half vier in Helsinki. Veel tijd om de stad te bekijken hebben we niet, want morgen rond de middag vliegen we al door naar Lapland. We wandelen door de hoofdstraat en langs de haven, waar de ferries naar St. Petersburg vertrekken.

Na een uitgebreid ontbijt met Finse specialiteiten, waaronder gerookte zalm, moeten we alweer naar de luchthaven.

Het zicht vanuit het vliegtuigraampje is ongekend mooi: de wereld onder ons wordt al snel wit en wit blijft dat. Van het passeren van de poolcirkel merken we natuurlijk niets, maar een beetje bijzonder vind ik het wel.

In minder dan anderhalf uur arriveren we 21 maart op de luchthaven van Kittilä in Fins Lapland.  Zo ver als je kunt kijken alleen maar sneeuw, sneeuw en sneeuw. Zo ongerept en zo wit dat je in een sprookje terecht lijkt gekomen.

Kittilä ligt 4km van de luchthaven. Een taxichauffeur brengt ons in amper 15 minuten naar het hotel. De middag besteden we aan het verkennen van de directe omgeving, we komen winkels, langlaufloipes en sneeuwscootertracks tegen.

We zien ook een nieuw verkeersbord, waarop een kruis staat met daaronder een sneeuwscooter: u nadert een gevaarlijke kruising. En we ervaren de aangename stilte die alleen wordt verstoord door het geknisper van onze voetstappen in de sneeuw.

‘s Avonds ontvangen we van één van de adventure week-begeleiders, een blonde Finse, Kinski genaamd, onze uitrusting: een thermo-overall (een donzen dekbed in overallvorm waarin je eruit ziet als een Michelinmannetje) een paar thermo-schoenen en reuze grote wanten van leer. Hiermee gaan we de komende dagen de kou trotseren.

We hadden vanuit Nederland meegekregen dat het een individuele reis was waarbij het reisgezelschap tijdens de diverse excursies kon wisselen, maar de week blijkt toch meer het karakter te hebben van een groepsreis.

De zon schijnt en bij een buitentemperatuur van min 22 hebben we vandaag een dag ter vrije besteding, want omdat een aantal deelnemers pas morgen arriveert start het programma dan pas. Hadden we dit tevoren geweten, dan hadden we een extra dag gehad om Helsinki te bekijken.

We gaan met de lijnbus naar Levi, een bij de Finnen favoriet skiresort op amper 30 autobusminuten van Kittilä. Iedereen rijdt hier op winterbanden en dat is ook wel nodig want er is nergens een stukje weg te vinden dat niet besneeuwd is, ook niet op de hoofdweg die van Zuid- naar Noord-Finland loopt.

In Levi staan houten chalets in soorten en maten. De après-ski is anders dan in Oostenrijk: geen Tiroolse muziek maar heavy metal en rock. Finnen houden van veel herrie als het om muziek gaat en van veel drank om de weekenden door te komen.

In Levi bezoeken we alle lokale winkeltjes en de plaatselijke VVV, om toch maar niets te missen van wat er in de omgeving te doen en te zien is.

Na het ontbijt worden we begroet door onze gids voor de komende dagen. Steffan, een Nederlander, ontmoette een paar jaar geleden een Finse en emigreerde naar de beeldschone natuur in Fins Lapland, waar hij nu samen met vrouw en dochter woont.

Na de eerste informatie over Fins Lapland, de historie, de bevolking en het klimaat begeven we ons naar het lokaal waar de langlauflatten en stokken liggen opgeslagen. Bij iedereen meet Steffan zorgvuldig de lengte van de langlaufski’s en de stokken en dan beginnen we aan onze ‘cross-country skiing trip’ van ongeveer 8 km.

Misschien niet ver, maar voor velen van ons is het de eerste kennismaking met deze sport en samen met het aanschouwen van de mooie omgeving en de nodige rustpauzes wordt het een mooie ervaring.

Rond lunchtijd zijn we terug in het hotel. ‘s Middags kunnen we doen wat we willen. Dat wordt een wandeling. Volgens Steffan is er een rendieren-voederplaats in het bos. Als we het meer oversteken en dan rechts aanhouden treffen we de houten voederbakken aan. Maar rechts aanhouden is hier een heel rekbaar begrip, 1 km misschien 2 of nog meer?

Steffans tip om met sneeuwschoenen op pad te gaan blijkt geen overbodige luxe. We kunnen ons alleen op de paden begeven, want ernaast zakken we al gauw 50 -cm de sneeuw in. Al met al is het een mooie wandeling in de natuur met prachtige vergezichten, al zien we geen rendieren.

Ik ben ineens wakker en zie dat het een mooie zonsopkomst zal gaan worden. 6 uur ‘s ochtends sta ik alweer ingepakt als een Michelin-mannetje. De zon is aan het ontwaken, maar de buitentemperatuur nog niet; de buitenthermometer geeft min 26 graden aan.

Na drie kwartier foto’s maken en rondbanjeren in de sneeuw keer ik terug naar het hotel voor het ontbijt.

Voor vandaag staat een bezoek aan een huskyfarm en een sledetocht van ruim 25km met de husky’s op het programma. Ruimschoots op tijd sta ik in mijn thermo-overall en schoenen buiten als de taxibus arriveert die ons naar de huskyfarm in Kaskensavu brengt, op luttele kilometers ten zuidoosten van Kittilä.

Het is alweer een prachtige zonnige dag en de indrukken bij aankomst op de farm zijn overweldigend. Op voorhand werd ons verteld dat we niet uit onszelf op de husky’s af mogen lopen. De begroeting moeten we aan de husky’s overlaten. Als de husky’s op ons afkomen is het in orde om ze te begroeten en te knuffelen.

Bij aankomst worden we luidkeels begroet, enkele honden zijn al voor de slee gespannen. De eigenaresse was samen met haar man enkele jaren achtereen Fins kampioen huskyslederijden, maar nu ze de farm erbij hebben zijn ze met de wedstrijden gestopt.

Ze vertelt ons dat we de slee nooit los moeten laten, want dan gaan de husky’s ervandoor en kan je naar je slee fluiten. De honden kennen namelijk maar één snelheid en dat is volgas!

Na haar uitleg merken we dat de husky’s in de gaten krijgen dat ze aanstonds mogen vertrekken. Het gejank wordt nog sterker en de husky’s springen als dolle honden in het rond. Rennen is hun passie. Je wordt stil van de energie die deze honden uitstralen.

We nemen onze positie op de slee in. De rem bestaat uit twee stalen pinnen die je middels een hefboom in de sneeuw trapt waardoor je de snelheid kunt doseren.

Er wordt met klem gewaarschuwd dat we onze voet op de rem moeten houden en bij vertrek die rem niet ineens omhoog mogen laten komen, want dan schieten de husky’s er met de slee vandoor en worden wij de sneeuw in gekatapulteerd.

De start valt best mee en hond en stuurvrouw hebben er zin in. Na het startteken van de eigenaresse laat ik de ijzeren rem voorzichtig omhoog komen, de trekkracht van de husky’s is voelbaar en met de tegendruk van de ijzeren rem probeer ik langzaam op gang te komen. Nou, dat had je gedacht. De kracht van de husky’s is vele malen groter en ik zoef weg. Wat een geweldige ervaring. Ik krijg er een kick van.

Met mijn driespan (de anderen hebben er vier, maar mijn husky’s hebben maar 52 kg voort te bewegen) zit ik pal achter de slee van de eigenaresse met de anderen achter mij. Af en toe moet ik de rem gebruiken, want mijn span heeft zoveel energie dat ze gewoon de voorganger willen inhalen.

Ik ben voortdurend bezig met afremmen of mee hangen in de bocht om de slee de juiste koers te laten houden. De tocht is zeer afwisselend, door bos en over toendra. Bij het meer in Laavu stoppen we voor de lunch. Dan heb ik ook even de tijd om de prachtige beesten te fotograferen.

Steffan bereidt ons op authentieke wijze de lunch op open vuur. Hij verzorgt een stoofschotel met aardappel, spek en groenten en of dat nog niet genoeg is zijn er ook nog sandwiches met kaas en natuurlijk ontbreekt de warme bosbessensap niet.

Staatsbosbeheer heeft op vele plaatsen voorzieningen getroffen om vuur te kunnen maken en gietijzeren stellages aangebracht om je fluitketel aan te hangen of je pan met eten op te zetten.

Als de husky’s zijn uitgerust en wij onze maag hebben versterkt we gaan weer op pad. De route slingert dan weer over de toendra, dan weer door het bos. Af en toe moeten we goed in de bocht meesturen en voor we er erg in hebben arriveren we weer bij de farm.

Wij hebben nog even wat tijd voor wat foto’s en het knuffelen van de husky’s. Als de husky’s van hun tuig zijn ontdaan rennen ze naar hun andere maatjes in de kennel. Dan is het tijd om de farm gedag te zeggen en met het taxibusje terug naar het hotel te rijden. Mede door de strakblauwe lucht was dit een perfecte dag.

We rijden in een busje naar de Sammuntupa Reindeer Farm, die ten noordoosten van Levi ligt. Van husky’s naar rendieren is wel een overgang qua temperament en snelheid. De rendieren zijn ook schuwer dan de husky’s.

Samen met de eigenaar en eigenaresse van de 19e eeuwse rendierfarm gaan we het bos in voor een tocht van zo’n 12 km per rendierslee. Na een rit van ongeveer een half uur komen we aan bij een plaats in het bos waar we leren op zijn Laps lasso te werpen; eerst op een gewei, later op de rondlopende rendieren. Dit lassowerpen is een eeuwenoude traditie van de Saami, de oorspronkelijke nomadische bevolking van Lapland. Op een stilstaand object lukt het ons beter dan op de rendieren.

Als we plaatsnemen in een stupi (een soort tent van boomstammen en doek) bereidt Steffan ons wederom een voortreffelijke lunch, dit keer met, hoe toepasselijk ook, rendiervlees. We zitten met z’n allen rond het haardvuur in het donker en alleen door kaarslicht wordt de tent verlicht, echt super sfeervol.

Op de terugweg lopen we over een bevroren rivier waar aan de oever een houten blokhutje staat. Het blijkt een dompelbad dat bij de sauna hoort die iets verderop staat.

Veel Finnen hebben een eigen sauna en als dompelbad wordt vaak een wak in een rivier of een meer gebruikt. Dit is een wel heel mooie variant daarop. Voor de veiligheid is er een soort korf in geplaatst zodat je niet onder het ijs kunt verdwijnen.

Na het bezoek aan de rendierenfarm en de rit met de rendieren laat Steffan ons nog iets van de omgeving van Levi zien. Zo arriveren we boven op Levi-berg, op het moment dat er een flinke storm waait. Ook bezoeken we de kerk van Levi.

Onderweg zien we diverse luxe villa’s van hout in de bossen verscholen liggen; ook de bekende Finse F1-autocoureur Raikonen schijnt hier z’n optrekje te hebben, deze omgeving wordt ook wel het St-Tropez van Lapland genoemd. Gelukkig is hier de luxe afgestemd op de natuur en niet andersom.

Vandaag staat de ‘snowmobile safari’ naar Lainio Village bij Ylläs op het programma, een sneeuwscootertocht van in totaal ruim 80 km naar het Finse ijshotel. Het is alweer een stralend zonnige dag.

Mijn man en ik rijden al jaren motor en dachten dat dat een voordeel zou zijn, maar een sneeuwscooter is toch wel andere koek. Ten eerste de snelheid van 60 km/uur, dat lijkt niet veel, maar op de sneeuw is het dat zeker wel. Ik heb het gevoel dat ik met een enorme snelheid over de sneeuw dender.

En dan het sturen, dat is ook compleet anders: de twee ‘skilatten’ die het voorwiel vormen zwabberen en glijden over de sneeuw. Soms denk ik dat ze er met mij vandoor willen gaan. Al met al een hele aparte ervaring.

Na een 40-tal mooie kilometers over een bevroren meer en door de bossen staan we ineens oog in oog met het ijshotel; wow, wat indrukwekkend. De vele koepels zijn door gangen met elkaar verbonden en alle kamers om in te overnachten zijn anders van inrichting, met muurschilderingen of ijssculpturen.

Voor degene die de kou niet wil trotseren is er achter het hotel een aantal kamers om normaal te overnachten. Daar zijn ook de toiletten, want anders wordt het wel heel koud.

Na een korte rondleiding begeven wij ons voor de lunch naar het ijsrestaurant: een warme maaltijd met zalm, waar de damp duidelijk zichtbaar van opstijgt. De temperatuur in het ijshotel blijft constant vanwege al het ijs, het is dus constant behoorlijk koud.

Na alle georganiseerde activiteiten is de laatste dag weer vrij te besteden. We kiezen ervoor om met sneeuwschoenen de Levi-berg op te lopen. Het is wederom zeer mooi weer en we beginnen oostwaarts van Levi aan de tocht, zonder kompas.

Na enige tijd vragen we ons af waar toch dat restaurant is waar Steffan ons eerder deze week met het busje naartoe bracht. Na een hele mooie tocht langs besneeuwde dennenbomen komen we eindelijk aan bij onze tussenstop.

Na een korte onderbreking begeven we ons weer naar beneden richting Levi. Voor een deel nemen we de stoeltjeslift, anders zijn we niet op tijd voor de lunch in het K5 Hotel, één van de trendy hotels in Levi.

Na nog wat shoppen in Levi worden we aan het einde van de middag opgewacht door het taxibusje dat ons weer naar het hotel terugbrengt. ‘s Avonds is daar nog een afscheidsdiner met Lapse specialiteiten. Van Steffan ontvangen we ons ‘rendierbrevet’.

Terwijl we nog wat borrelen en nagenieten van een geslaagde week met veel authentieke elementen zien we steeds mensen naar buiten gaan. Ongebruikelijk, zo laat op de avond. Nieuwsgierig ga ik ook naar buiten. Bij het bevroren meer is flauw het noorderlicht in grijze flarden zichtbaar, het is net wapperende vitrage

De volgende dag vliegen we via Helsinki terug naar Schiphol. Terugkijkend op deze ander manier van wintersport, zijn we het eens: we komen zeker terug voor een weerzien met de husky’s, een sneeuwscootersafari en wie weet een tocht met een ijsbreker. En dan gaan we zeker eerder in het seizoen dan eind maart, voor de witbesneeuwde bomen die we nu niet meer aantroffen en voor het noorderlicht. De kou zal ons daar zeker niet van weerhouden.