We komen in het donker aan in Cherbourg en het enige restaurant dat open is, blijkt een McDonalds te zijn. Het is lang zoeken naar een plek om onze camper te parkeren. We vinden er, na veel vragen en omrijden, een in de haven vlak bij het zeemuseum.

Cherbourg lijkt op het decor van de film ‘Les parapluies de Cherbourg’ met Catherine Deneuve. De film is opgenomen met hulp van de plaatselijke brandweer, maar wij hebben echte regen!

Vanwege het druilerige weer gaan we de volgende ochtend eerst La Cité de la Mer in het voormalige Trans-Atlantische station van Cherbourg bezoeken. In 2002 is dit museum over de ontdekking van de diepzee geopend in het gebouw waar onder meer ooit de Titanic vertrok. De eerste kernonderzeeër van Frankrijk heeft hier een waardige plek gekregen.

Uiteraard gaat de expositie over de ontdekking van de onderwaterwereld, van Leonardo da Vinci tot Jacques Cousteau en daarna. Tot ons genoegen vinden we hier ook de bathyscaaf, het eerste diepzeeonderzoeksvaartuig.

Allerlei aquaria geven een beeld van de onderwaterwereld. Door een venster onder in een twaalf meter diep bassin zie je hier de vissen als een bizar soort vogels over je heen ‘vliegen’.

We volgen de kust van Cherbourg-Octeville in noordwestelijke richting. We lunchen in restaurant les Marettes in Urville-Nacqueville. Na de lunch met een traditioneel Normandisch apéritif, le Pommeau, gemaakt van cider en calvados, heel geschikt voor regenachtige dagen, is het weer helemaal opgeklaard.

We trekken de wandelschoenen aan om vanuit Landemer een stuk langs de GR 223 te wandelen. Dit deel van de route heeft een eigen naam, Sentier des Douaniers, en geniet enige bekendheid bij wandelaars.

La Hague is bij uitstek geschikt om te voet te ontdekken. Loop daarbij niet stevig door, maar draai eens om en bekijk het landschap achter u, dat ziet er compleet anders uit.

Heel wat paden zijn hier tevens geschikt voor mountainbikes (VTT in het Frans). Wij lopen tot Castel Vendon, een rotspartij die bekendheid kreeg door een schilderij van Jean-Francois Millet. Door de regen is het pad flink nat, wat de nodige glibberpartijen oplevert.

Een iets minder modderig paadje naar links leidt naar Gréville Hague, waar volgens de groene Michelingids het huis staat van Jean-François Millet, een beroemde impressionistische schilder die ook een inspiratiebron was voor Vincent van Gogh.

Uiteraard bezoeken we het geboortehuis van deze 19e eeuwse schilder. Millet maakte deel uit van de school van Barbizon en was een van de eersten die werkten naar de natuur. Het museum gaat over het leven van de schilder en laat een typisch boereninterieur uit zijn tijd zien.

We wandelen na het museumbezoek wat verder het dorpje door. Zelfs in onze tijd spreekt het romantische landleven van de schilder ons nog aan. Tegenover de kerk is overigens een goede camperplaats te vinden.

In Ormonville-la-Rogue is een prachtig gerestaureerde herenboerderij uit de 17e eeuw te vinden, Le Manoir du Tourp. Dit gebouwencomplex biedt ruimte aan een hotel-restaurant, waar ze ook camperaars wel van koffie willen voorzien, en aan een streekmuseum met een vaste expositie over de streek, natuur en bevolking alsmede ruimte voor wisselende exposities en een uitgebreide bibliotheek.

In het natuurmuseum wordt La Hague vergeleken met Ierland, Noord-Spanje, Bretagne en de Engelse Moors, maar dan kleiner en overzichtelijker. Net als aan de overkant van het Kanaal heb je hier ook vier seizoenen per uur, de wind wisselt in een adembenemend tempo af met zon en regen. Heerlijk weer om te wandelen, maar laat warme en regenkleding niet achter in de auto!

Niet ver van de haven van Omonville-la-Rogue is in Le Hable een camping te vinden, maar die spreekt ons niet zo aan wegens de vele stacaravans. Leuker is het haventje van Port Racine. Een goede parkeerplaats met veel ruimte en een romantisch verhaal over zeerovers maken van dit kleinste haventje van Frankrijk een aantrekkelijk juweeltje voor het fotoalbum.

Ormonville-la-Petite is ook weer zo’n klein leigedekt dorpje. De lei wordt hier schiste genoemd, hij ziet er ook anders uit dan de leisteen die in ons land de monumenten siert. Op het kerkhofje vinden we de grafstenen van Jacques Prevert, zijn vrouw en dochter alsmede huisvriend Alexandre Trauner. Voor filmliefhebbers bekende namen. Misschien heeft u zijn film Les enfants du Paradis gezien?

Trauner was schrijver en dichter; Yves Montand, Edith Piaf en Joan Baez hebben zijn op muziek gezette teksten gezongen. Huishoudster Nénette Legendre woont nog steeds in haar huisje la Chambrette. Wij kenden de schrijver niet, maar de films kennen we wel.

In Goury is weer een camperplek te vinden die ons bevalt. Beschut door aarden wallen en struikgewas is het een goede standplaats voor ons ‘bed op wielen’. We eten bij de haven in restaurant l’Auberge de Goury.

De volgende dag laten we onze auto staan. We wandelen ontspannen over het kustpad GR 223. Vertrekpunt is de camperplaats van Goury en de route loopt via de Baie d’Ecalgrain naar Nez de Jobourg. Een prachtig stuk kust met wilde rotsen en een dito zee. In de verte de contouren van Alderney en de vuurtoren van La Hague. We genieten van de rustgevende geluiden van de zee.

De rotsen hier behoren tot de oudste op aarde, ze zijn vijf tot zeven miljard jaar geleden ontstaan op een aarde die echt helemaal woest en leeg was. De prehistorische mens bouwde er tegen de rotsen zijn schuilhutten tegen het toch wel wisselvallige klimaat. Vuurstenen werktuigen en heel veel schelpen zijn de stille getuigen van vroegere maaltijden.

Gelukkig zijn we voor de regen weer binnen. De rest van de dag brengen we door in het museum annex planetarium van Tonneville-Flottemanville. Zo ontdekken we ondanks de regenwolken de hemel boven La Hague.

De groene kronkellijntjes op de kaart voeren ons verder door het ongerepte landschap met prachtige vergezichten. En we blijven nog even bij de prehistorische mens. Boven Vauville ligt richting Herquemoulin een wild heidegebied dat je eerder in Schotland zou verwachten.

Op de kaart staat een hunebed aangegeven met de naam ‘Pierres Pouquelées’. Het was even zoeken naar dat megalithische monument, maar het is voor romantische zielen meer dan de moeite waard. Een verwaaide bergrug met eenzame stenen en de roep van een wulp, dan zien hun Drentse tegenhangers er maar keurig aangeharkt uit!

De botanische tuin van Vauville laten we deze keer links liggen en de tachtig meter hoge duinen van Biville lokken ons maar voor een kort moment uit de auto. Ergens tussen de regenvlagen zien we de kaap van Flamanville in het zuiden en de Nez de Jobourg in het noorden.

Het natuurgebied van de Mare de Vauville, bekend om de vele trekvogels, bekijken we om die reden ook alleen maar vanachter onze voorruit. Het is zeker de moeite waard om hier langer te blijven, maar dan wel in een ander jaargetijde.

In de omgeving van Biville vinden we camping Le Grand Large. Wij krijgen het gevoel dat we aan het einde van de wereld zijn, ook omdat er niemand te zien is behalve de receptionist. In de zomer kan het er wel eens druk zijn vanwege het aanpalende strand, maar nu kun je er een kanon afschieten.

De tuin van Château de Flamanville, in Engelse landschapsstijl, is de volgende dag ons doel. Het park staat bekend om z’n dahlia’s, maar in dit jaargetijde komen net de eerste sneeuwklokjes boven de grond.

In de omgeving van de Sémaphore werd vroeger graniet gehouwen. Nu is er een restaurant en een Gîte d’étape voor kustwandelaars. Niet ver hier vandaan ligt de kerncentrale van Dielette, waar ooit een onderzeese ijzerertsmijn was.

In het dorpshuis van Flamanville hebben de oud-mijnwerkers een expositie ingericht over ‘hun’ mijn. We praten meer dan een uur met Louis en Daniel over hun werk vroeger. Het ijzergehalte in de magnetiet die ze naar boven brachten, was zo hoog dat deze de kompasnaalden van passerende schepen van slag brengt. Er is nog genoeg erts aanwezig maar de mijn was in 1962 niet meer rendabel.

Het wat verborgen restaurant le Bouche à Oreille in Tréauville, niet ver van het haventje van Dielette, is onze pitstop. Vanwege het weer houden we het verder maar culinair. En tot slot de cider en de calvados, om toch wat alcoholische versnaperingen in te slaan tegen het koude natte weer.

In de omgeving van Grosville bezoeken we calvadosdistilleerderij ‘la Commanderie’ van Jean-François Vaultier. Het is een wat schuchtere man die op dreef moet komen, maar dan ook honderduit praat over zijn zelfgemaakte cider, pommeau en calvados. En niet te vergeten allerlei soorten appelstroop en jams, waar de alcohol ook weer een rol in speelt.

Een heel bekend merk calvados wordt in Sotteville gemaakt door Théo Capelle. Deze distilleerderij is veel commerciëler van opzet en heeft tal van bekroonde producten. We worden desondanks persoonlijk rondgeleid door zoon Ludovic Capelle, die ons vol trots de nieuwe appelplukmachine laat zien.

Het Bureau voor Toerisme van het schiereiland La Hague is te vinden in het centrum van Beaumont-Hague. Het folderrek levert genoeg informatie voor minstens een week vakantieplezier en niet alleen in het vroege voorjaar.