Het is 20.15 uur als we na 7,5 uur vliegen landen in Nairobi, de hoofdstad van Kenia. Het is 20 graden, lekker warm. De eerste nacht brengen we door in een hotel. Voorlopig is het ook de laatste nacht in een hotel, want we gaan een trekking doen in Kenia en hopen de Lenana-top van de Mount Kenia te bereiken. We overnachten tijdens deze trekking in tentjes.

We doen deze eerste nacht geen oog dicht. Het lijkt of het hotel midden op de snelweg staat, zo’n lawaai van verkeer en roepende mensen. Het gaat de hele nacht door. We zijn blij als het ochtend is en we op pad kunnen, de bergen in. Dit levert nog even anderhalf uur vertraging op. Het busje is te klein, er kunnen maar negen mensen in en we zijn met z’n tienen. Dus moet er een ander busje geregeld worden. Geduldig wachten we af, want dit is Afrika.

We rijden eerst over een redelijk goede weg, maar het laatste half uur is de weg een modderpad geworden en worden we helemaal door elkaar geschut. We hotsen en botsen naar de eerste kampsite: Forest Gate, op 1700 meter.

We zetten snel de tentjes op, want de lucht ziet er erg dreigend uit. Al snel vallen de eerste regendruppels, die overgaan in een tropische bui. Gelukkig zitten wij droog in de eettent en genieten van de spaghetti. We duiken al om 21.00 uur het bed in. Het is erg warm, dus liggen we op onze slaapzakken in plaats van erin. De regen is inmiddels opgehouden en we slapen deze nacht prima.

De eerste dag van de trekking. We starten op 1700 meter. Na het ontbijt vertrekken we over een breed zandpad. Er ligt veel olifantenpoep, maar de olifanten zelf zien we niet. We lopen door een groene, subtropische omgeving.

Het pad is af en toe modderig. We worden begeleid door vogelgeluiden. Het is makkelijk lopen en we hoeven nog niet te klauteren. Lekker inlopen zo’n eerste dag.

We worden al snel ingehaald door onze dragers. Het is ongelofelijk wat ze op hun hoofd omhoog sjouwen. Tenten, stoelen, keukeninventaris, onze grote rugzakken, alles wordt op het hoofd gedragen. Ze lopen in een kwiek tempo omhoog en voor velen is het hun dagelijkse bezigheid. Ze verdienen er hun brood mee. We krijgen echt respect voor deze sterke mannen.

We zijn verbaasd als we staande worden gehouden door een drager. Het blijkt dat we er al zijn en het is nog maar half twee. We kamperen midden in de berm langs het zandpad op 2485 meter hoogte. Het is geen kampsite, maar we bivakkeren echt in de natuur. Tussen het struikgewas zetten we onze tentjes op.

Nu maar hopen dat er vannacht geen olifant over onze tent gaat lopen. Vandaag hebben we 14 kilometer gelopen in een flink tempo van 5 uren.

De tweede dag van de trekking begint met een stralende zon. Na anderhalf uur wandelen over het zandpad verlaten we het bamboebos en wordt de natuur opener. We zien de eerste bergtoppen liggen en zijn verrukt. Er worden direct foto’s gemaakt. De top van de Mount Kenia kunnen we nog niet zien liggen.

Het pad wordt langzamerhand steiler en we lopen gestaag door naar het kamp Chogoria in Mount Kenia National Park, op 2950 meter hoogte. Vandaag staan we wel op een echte kampsite en het gras is mals en groen. De vochtige slaapzakken kunnen we laten drogen onder de stralende zon.

De tenten zijn al opgezet door de dragers, die veel eerder zijn aangekomen dan wij. Dat is luxe, we kunnen meteen luieren en genieten van de berglucht, de rust en de zon. Wel oppassen ‘s nachts, want de kampsite wordt regelmatig bezocht door buffels die vrij in en uit kunnen lopen.

‘s Middags gaan we op safari en hopen de eerste dieren te kunnen spotten. Dat valt wat tegen. We zien een paar impala’s en een buffel in de verte. De omgeving is wel prachtig en de natuur maakt veel goed.

We ontbijten met een stevig bord pap, want het wordt een pittige dag vandaag. We lopen 18 kilometer in 7 uren en beklimmen de top Mugi Hill van 3565 meter. Hier gebruiken we de lunch, die we in onze lunchbox hebben meegebracht.

Het uitzicht is fabelachtig mooi. Overal om je heen zie je bergen. Ook zien we voor het eerst de top van de Mount Kenia liggen. Het lijkt enorm ver weg, toch kunnen we zien dat er sneeuw op de top ligt.

De tocht naar het kamp Road End op 3300 meter voert ons door een schitterend landschap met de beroemde reuzenlobelia’s, soms zo groot als bomen. Een aantal lobelia’s staat in bloei en draagt gele bloemen. Wat een natuurschoon.

Ook zien we onderweg een paar kuddes impala’s. We beginnen nu ook duidelijk te merken dat de lucht ijler wordt, het ademen gaat zwaarder. De gids geeft het goede voorbeeld en doet het rustig aan, pole pole in het Swahili. Dit zullen we nog heel vaak horen tijdens de trekking.

Bij kamp Road End loopt een riviertje en we kunnen ons sinds vier dagen weer een beetje wassen in het ijskoude water van de rivier. We frissen er wel lekker van op. Het is kerstavond en er wordt een kampvuur gemaakt. Het vuur knettert en we kijken allemaal naar de vlammetjes. We genieten van de thee met popcorn.

De vierde dag van de trekking en de laatste dag voor de top. We moeten meteen een stuk klimmen en stijgen binnen 3 kwartier 130 meter. Best heftig zo vroeg op de morgen, een kuitenknijper noemen we dat.

Daarna is het makkelijker lopen en wandelen we over een bergrug. Toch stijgen we maar liefst 1000 meter vandaag en lopen in totaal 10 kilometer. Het is nog steeds stralend weer en we smeren ons regelmatig in tegen zonnebrand. Een paar lopen toch met een knalrode neus en oren rond. We hebben nu bijna allemaal een lichte hoofdpijn in verband met de hoogte.

Het laatste kamp, Hall Tarns op 4300 meter, ligt in een dal met rondom bergen en bergmeren. Een prachtige plek met uitzicht op de top van de Mount Kenia. Het is een kale rotsachtige plek. Het enige wat er groeit zijn de reuzenlobelia’s.

Het is hier wel erg koud en het ijs ligt op onze tenten. Het vriest een paar graden. Na het eten worden onze veldflessen met heet water gevuld. Deze leggen we als kruiken in onze slaapzakken, zodat we ‘s nachts lekker warm blijven.

Vandaag is het onze topdag. We worden om twee uur ‘s nachts gewekt en krijgen een licht ontbijt met thee en droge koekjes. We zijn allemaal een beetje gespannen en het is erg rustig. We drinken onze 2 tot 3 koppen thee, want vandaag moeten we 5 liter vocht innemen. Dit om hoogteziekte te voorkomen.

Veel drinken is op hoogte erg belangrijk, omdat je op grote hoogte sneller uitgedroogd raakt. De oorzaak van dit vochtverlies komt door een combinatie van factoren: verdamping en transpiratie door de zware inspanning en een fors vochtverlies via de ademhaling vanwege de frequentere en diepere ademhaling op hoogte. Veel drinken en pole pole (langzaam) is het advies.

Het is 3.15 uur in de nacht als we vertrekken. Het is een heldere nacht met volle maan en we zien duizenden sterren aan de hemel. Het is net een sprookje. Maar we zullen hard moeten werken om de top te bereiken. Het eerste uur is vrij simpel. Het pad gaat geleidelijk omhoog en is nog niet moeilijk. Het vriest en we hebben plezier van ons thermo-ondergoed.

Het tweede uur beginnen we aan een steile klim over rotsblokken. We hijgen en puffen en snakken naar zuurstof. We gaan in een slakkentempo omhoog. Voetje voor voetje komen we steeds hoger en wordt het ook steeds kouder.

Na twee uren lopen bereiken we de sneeuw. De groep valt uit elkaar en de snellere lopers gaan door. Ik moet steeds even rusten na een stukje klimmen om weer op adem te komen. Ik zie een spoor van lichtjes voor mij en de groep kruipt gestaag omhoog.

Volgens de gids moet ik sneller lopen om de opkomst van de zon op de top te kunnen zien. Ik vind het wel best, voor mij telt alleen nog maar de top halen, de zonsopkomst zie ik tijdens het geploeter naar boven.

Het lijkt of er geen eind aan komt, wanneer bereik ik nu eens die top. Een deel van de groep staat al boven en schreeuwt mij moed in. Ik ben bijna uitgeput en worstel mij zelf omhoog. Ik ben zo moe dat ik niet eens van de omgeving kan genieten. Ik pers mijn laatste krachten uit mijn lichaam om tussen een groot rotsblok door omhoog te klimmen.

Gelukkig zijn er een paar sterke armen van groepsleden die mij omhoog trekken. Uitgeput val ik huilend en lachend tegelijk bij mijn vriend in de armen. De top van Mount Kenia op 4985 meter is eindelijk gehaald. Alle ellende is snel vergeten en nu is het tijd voor foto’s maken. Want deze bijzondere prestatie moet worden vastgelegd.

Na een verblijf van een uur op de top dalen we af naar de hoogste berghut van Afrika, de Top Hut op 4750 meter hoogte. Hier krijgen we ons ontbijt en de pannenkoeken smaken heerlijk. Niet iedereen heeft evenveel trek. Sommigen van de groep hebben een beetje last van hoogteziekte en hebben hoofdpijn en zijn misselijk.

‘s Middags lopen we in 5 uur naar Shiptons Camp op 4250 meter hoogte. De eerste afdaling is loeizwaar door het steengruis en we glijden naar beneden. Het lijkt of er geen eind aan komt.

Nu blijkt dat dalen nog vervelender is dan stijgen. Het komt erg op je knieën en enkels aan. We moeten in totaal drie bergpassen over en deze middag wordt het ook afzien.

Tijdens de beklimming van de laatste berg wordt het ineens erg mistig. Jammer want we lopen door een prachtig landschap met honderden lobelia’s. De beklimming van deze laatste berg is weer door los steengruis en erg lastig. Je zakt er diep in weg. Er is gelukkig wel een spoor in aangebracht dat zigzaggend omhoog loopt. Het gaat weer voetje voor voetje omhoog.

Tijdens de laatste afdaling begint het eerst te miezeren en langzaam gaat het over in hagelstenen en regen. Moe, maar voldaan komen we aan in Shiptons camp. Onze kokkin heeft lekker gekookt, alleen smaakt het ons niet. Vermoeidheid en de hoogte zijn de oorzaak van onze gebrekkige eetlust.

We willen maar één ding en dat is slapen. Om 20.00 uur rollen we in onze slaapzakken en laten de emoties van de afgelopen nacht en dag nog eens over ons heenkomen en dromen van onze topdag.

De laatste dag van onze trekking. We laten de besneeuwde toppen van Mount Kenia achter ons. Af en toe kijken we achterom en kunnen ons niet voorstellen dat we op de top hebben gestaan.

Het is een bijzonder landschap waar we door lopen met veel bloeiende planten. Af en toe is het gebied wat moerassig en moet je goed oppassen waar je je voeten neerzet. De vegetatie verandert geleidelijk. Van de kale rotsen met lobelia’s komen we weer terecht in een groen sub tropisch landschap.

Het kamp Park Gate ligt op 1700 meter en heeft weer een groen grasveldje. Geen rotsen meer, maar lekker zacht gras.

Bij het kampvuur genieten we na van de trekking en beginnen nu langzamerhand te geloven in de beklimming van de Kilimanjaro in Tanzania. Want dat is onze volgende bestemming. De beklimming van de Mount Kenia was een voorproefje om goed te acclimatiseren en aan de hoogte te wennen.

Ina Kuipers en Herman Hoekstra reizen naar Tanzania om de Kilimanjaro te beklimmen.