Het waait behoorlijk in Cairns en dat is goed te merken bij het landen, het vliegtuig wiebelt. Door de lucht gaan we van Alice Springs naar Cairns, van een rood landschap naar een groen landschap, van de outback naar het tropisch groen. Toch is het niet bloedheet, waarschijnlijk door de wind.

Als we onze huurauto hebben opgehaald, verhuizen we naar een meer landinwaarts gelegen camping, Crystal Cascades, waar we drie nachten blijven. Het is een tropisch paradijsje tussen heuvels met regenwoud.

Om half elf de volgende dag vertrekken we met de skyrail naar Kuranda, een plaatsje op een heuvel in het regenwoud. We ‘vliegen’ over het regenwoud en hebben uitzicht over de zee en het landschap van de Barron Gorge. Beneden zien we een grote, felblauwe vlinder vliegen, de Ulyssesvlinder die in het regenwoud leeft.

We stappen onderweg twee keer uit voor een korte wandeling tussen de reuzen van het regenwoud. Overal staat uitleg op informatieborden. Vanuit de lucht zien we een grote waterval in de Barron-rivier.

We maken een boottocht door de mangrove-bossen, met een bezoek aan een krokodillenfarm. De tocht op het water valt tegen: wel interessant die mangroves, maar er zijn weinig vogels te zien. In zout water zijn minder vogels.

De boot vaart naar de krokodillenfarm. In een busje rijden we langs poelen waarin krokodillen liggen, achter stevige hekken. De chauffeur stapt uit en tikt met een krant tegen het hek. Onmiddellijk springt er een krokodil tegen het hek op. Ze zijn uitermate agressief.

Later rijden we langs bassins waar jonge krokodillen relaxed in het water liggen, totdat er één vogel over scheert. Dan veren honderden krokodilletjes tegelijkertijd op en laten de kaken klapperen. Nee, zoutwaterkrokodillen (estuarines) zijn geen lieve jongens.

Op deze farm worden deels de gevangen zoutwaterkrokodillen verzorgd en voor een ander deel worden ze gekweekt voor de tasjes.

Na de bustocht terug naar Cairns brengt de transfer ons weer terug naar de camping. De rit gaat door uitgestrekte suikerrietvelden.

Onze camping ligt aan een doodlopende weg naar Crystal Cascades, dus daar rijden we ‘s middags naar toe. Omdat het zaterdag is, is het druk, het is ook een uitje voor de inwoners van Cairns. We wandelen langs de watervallen door het groene regenwoud totdat we niet verder mogen.

Vandaag rijden we naar Port Douglas, 70 km ten noorden van Cairns, omdat deze plaats volgens ons een beter uitgangspunt is voor een rit naar Cape Tribulation en een tocht naar het Great Barrier Reef. De snelweg loopt op veel plekken langs het strand en we stappen dan ook verschillende keren uit om van het uitzicht te genieten. Hoewel het zondag is, is het niet druk op de stranden.

Port Douglas valt niet tegen. Het is gezellig en heeft leuke terrassen. Op één ervan staat een zanger songs uit de jaren 60 te kwelen. We hebben al gemerkt dat Australiërs erg van nostalgische muziek uit de vorige eeuw houden, terwijl countrymuziek een goede tweede is.

We gaan vandaag naar Cape Tribulation. Eerst rijden we naar Mossman Gorge, waar we een wandeling maken in de regenwouden en kijken bij de watervallen.

We rijden verder noordwaarts tot de pont die ons vlot de rivier overzet en we rijden over een smalle, kronkelende weg totdat we bij het Daintree Discovery Centre komen. We rijden iets verder het bos in en komen bij een boardwalk door het bos, waar we een wandeling maken.

Weer terug op de weg zien we op waarschuwingsborden dat we moeten oppassen voor overstekende kasuarissen, die in dit gebied leven. We hebben al gehoord dat deze loopvogel erg agressief kan zijn, maar toch zouden we hem graag zien. Maar geen kasuaris te zien.

Intussen wordt het steeds later en we weten niet zo goed hoe ver langs deze bochtige weg het nog is naar Cape Tribulation.

Als we er eindelijk zijn, wandelen we door de mangrovebossen naar het strand. We zien voetsporen die waarschijnlijk van de kasuaris zijn, maar verder is er niets te bespeuren. Later lezen we dat er maar 1200 exemplaren in het wild leven.

De terugweg gaat aanmerkelijk sneller en we zijn gelukkig voor het donker terug in Port Douglas.

We maken een excursie naar het Great Barrier Reef. De boot vertrekt vanuit Port Douglas. Het waait behoorlijk en we mogen onze trip verzetten, maar wij blijven op de grote boot.

Na aankomst bij een drijvend platform bij Agincourt Reef storten veel opvarenden zich op de snorkelapparatuur en wij doen mee. Het afgezette stuk zee waarbinnen je moet blijven voor het snorkelen is aardig vol. Geconcentreerd kijk ik onder water, maar mijn mond valt letterlijk open van verbazing, dus met een grote slok zout water op moet ik weer omhoog.

De eerste indruk is onbeschrijfelijk, zoveel gekleurde vissen die je bijna kunt aanraken. We blijven lang in het water en zijn de laatsten voor een voortreffelijk lunchbuffet.

Na de lunch nemen we een kijkje in de onderwaterkamer. Iedereen probeert de langsflitsende vissen op de foto te nemen, er komen hele scholen in allerlei kleuren langs.

Tenslotte maken we een tochtje in een boot met doorzichtige bodem en zien de meest fantastische vissen en koraal.

We rijden het binnenland in naar Atherton Tablelands, een tropisch groen achterland dat een beetje op Engeland lijkt, het is ook boerenland.

We rijden via Mareeba en Atherton naar de Millaa Millaa Falls en rijden een rondje van 16 km om ook de Zillie Falls en Ellinjaa Falls te bekijken. Eigenlijk vinden we de watervallen alle drie even mooi, terwijl alleen de Millaa Millaa Falls bekend zijn.

Het water komt helaas niet alleen van de watervallen, maar zo langzamerhand steeds meer uit de lucht. Bij het toeristenbureau in Ravenshoe kijkt de beheerder een beetje bedenkelijk als we zeggen dat we vandaag nog naar het Undurra Volcanic Park willen.

Even buiten Ravenshoe ontdekken we waarom: de tweebaansweg wordt een éénbaansweg met brede gravel-uitwijkstroken. Voor een roadtrain gaan we aan de kant en in korte tijd is onze auto niet meer wit maar rood. We besluiten onderweg een hotelkamer te zoeken en zo komen we in Mount Garnet terecht in een soort cowboyhotel.

Als we op het terras boven zitten, ontstaat beneden een ouderwetse vechtpartij, die wij van bovenaf met belangstelling volgen. Beneden in de kroeg kunnen we goed eten en hier hebben we als toeristen behoorlijk wat bekijks van de bevolking, waarschijnlijk slapen hier niet zoveel toeristen.

Het is nog steeds bewolkt en een beetje regenachtig, maar Undurra Volcanic Park is nog maar 100 km rijden. De cabins hier zijn oude spoorwegwagons, maar die vinden we te duur, dus we maken gebruik van de goedkopere mogelijkheid, een tent. Er staan twee bedden en er is elektrisch licht, nu komen onze meegebrachte fleece-slaapzakjes eindelijk van pas.

De wildlife avondtour is al volgeboekt, maar we kunnen ‘s middags nog mee naar de lavabuizen, onderaardse gangen in een lavagebied. Een aardige excursie in een stikdonkere grot, midden in de bush.

Hier zien we eindelijk het wild dat we zochten, de kangoeroes springen bij wijze van spreken bijna de tent in en er vliegen hordes bontgekleurde vogels rond, die al vroeg in de ochtend lawaai maken. Rond een boom vliegt een zwerm grote, zwart-crème gevlekte vlinders.

Later op de middag maken we een wandeling door de bush. Bij de receptie moet je in een boek schrijven welke wandeling je gaat maken en hoe laat je denkt terug te zijn, voor het geval je verdwaalt in de bush.

Wij houden ons aan de routepaaltjes maar zijn onze oriëntatie op de lodge op een bepaald moment toch kwijt, de route is langer dan we dachten, maar we komen weer veilig terug.

We ontbijten in de kampkeuken, waar op een bord wordt verzocht het wild niet te voeren. Nu, dat hoeft ook niet, een cookaburra snaait in een bliksemactie mijn boterham van mijn bord. Doorvliegend nuttigt hij hem met zijn vrienden en ze hebben dikke pret.

We verlaten het park en rijden terug richting Charter Towers. De Gregory Development Road is nog steeds een éénbaansweg. Het is niet druk, dus passeren gaat gemakkelijk, alleen voor de roadtrains stoppen we op de uitwijkstrook.

We rijden langs boerenland en af en toe zien we wat vee achter de omheining. Deze weg wordt ook de ‘Beef Road’ genoemd vanwege de boerderijen. De roadtrains vervoeren vee in drie aanhangers met twee etages.

Bij Greenvale zien we voor het eerst galla’s, een mooie wit-roze vogel. We zien af en toe wat wild langs de weg, een kangoeroe, er steken een paar emoes over en we zien wat roofvogels. Het is hier ook echt the middle of nowhere, voor ons is dit de outback, voor Australiërs is het pas de rand van de outback.

In de middag arriveren we in Charter Towers, waar we een cabin op de camping huren. Dit Victoriaanse stadje valt niet tegen, we wandelen rond en maken een paar leuke foto’s.

Via Ayr, waar we wat boodschappen doen, komen we in de middag aan in Airlie Beach. We vinden een kamer in het backpackershotel Hibiscus Lodge.

Airlie Beach is een gezellig plaatsje en blijkt heel populair bij backpackers. Het is er tot laat druk op straat en er zijn gezellige eettentjes en café’s, die voor een deel gerund worden door backpackers.

We schepen in voor onze tocht langs de Whitsunday Islands. We varen langs Hamilton Island naar Whitehaven Beach. Hamilton Island is het meest luxueuze eiland van de Whitsundays, veel beroemdheden hebben hier een optrekje. Andere eilanden zijn onbewoond, je kunt er een paar dagen met een tentje kamperen.

We zijn blij dat we het advies van de Aussie gisteren hebben opgevolgd, Whitehaven Beach is een schitterend wit strand. De grote boot gaat voor anker en we worden met een klein bootje aan land gebracht. We zwemmen in zee en intussen wordt onze barbecue voorbereid.

Tijdens het eten bedelt een grote goanna om een stukje vlees. Hij is absoluut niet schuw.

Na de lunch varen we een stukje verder en leggen aan. Hier kunnen we naar een uitzichtpunt wandelen. Daarna varen we naar een rif waar we kunnen snorkelen.

We krijgen een schuimplastic rol mee, waar we op kunnen dobberen en op ons gemak het gekleurde rif kunnen bekijken.

Uiteraard ook hier weer de mooist gekleurde vissen. Na een uurtje wordt het kouder in het water, we klimmen aan boord en de boot brengt ons terug naar Airlie Beach.

We vertrekken naar Eungella National Park, eerst richting Mackay en dan landinwaarts, door een gebied met suikerrietvelden. Het wordt steeds natter en onderweg moeten we 3 km steil stijgen, door de wolken.

We stoppen bij Broken River en nemen een tamelijk prijzige kamer, maar dit is inclusief een avondwandeling onder leiding van een ranger.

‘s Middags verpakken we ons in onze plastic capes en trekken het regenwoud in. Regen in het regenwoud en een beetje mist, prachtig groen, maar een tikje troosteloos. Toch wandelen we een uurtje of twee, waarna we bij het observatieplatform wachten op platypus, oftewel het vogelbekdier, dat hier leeft.

Het vogelbekdier is één van de weinige eierleggende zoogdieren ter wereld en leeft alleen in Oost- Australië en Tasmanië. We hebben geluk, we zien rimpelingen op het water en na veel pogingen en geduld krijgen we hem goed op de foto. Hij is kleiner dan we dachten en ziet er een beetje uit als een platte eend.

‘s Avonds trekken we met de ranger door de omgeving van de lodge. Er is veel belangstelling, we zijn met een groep van 20. In een wandeling van twee uur ontdekken we een speciaal soort kangoeroe, opossums en ook platypus laat zich weer zien.

Voor we de volgende ochtend weggaan maken we nog een rondje door het bos. We zien de brush-turkey, een vogel met een mooie rood-gele kop. Het mannetje maakt enorme bergen van takken en bladen, waarmee het vrouwtje wordt gelokt. Wie de hoogste berg heeft mag haar hebben.

De pret is van korte duur, na de leg verdwijnt het vrouwtje en de mannen zorgen voor de eieren en later voor de jongen.

We dalen weer af naar de suikerrietvelden en rijden langs de spoorbaan een stukje mee met de suikerriettrein. Het is nog wel bewolkt, maar het weer knapt op. We rijden naar Rockhampton, ‘beef city,’ het middelpunt van de vleesindustrie. Er staan mooie, typisch Engelse gebouwen.

In een restaurant kunnen we voor $ 13,05 p.p. van een uitstekend buffet eten, vooral de vleesgerechten zijn klasse. Nu hebben we vanaf het begin van onze reis al kunnen constateren, dat het vlees in Australië bijzonder lekker is en niet duur, dus dit geldt in beef city helemaal.

We koken vrij veel zelf in de cabins en staan in iedere supermarkt te zoeken naar een niet zo grote portie vlees voor 2 personen en dat is niet eenvoudig, alles gaat hier in grote hoeveelheden.

Voor we verder gaan, gaan we een uurtje in de Botanic Gardens van Rockhampton kijken. Mooie tuinen en een klein dierentuintje. Hier zien we voor het eerst koala’s, maar wel in gevangenschap, en uiteraard kangoeroes. De tuinen zien er prachtig uit, iedere zichzelf respecterende plaats in Australië heeft wel een Botanic Garden.

Onderweg naar Hervey Bay passeren we aan de zuidkant van Rockhampton voor de derde keer deze reis de kreeftskeerkring. In Hervey Bay huren we voor drie nachten een studio op een camping.

Met de veerboot gaan we naar Fraser Island. Dit is het grootste zandeiland ter wereld en je kunt je er uitsluitend verplaatsen met een 4×4. We hebben geen ervaring in het rijden met een dergelijke auto, daarom hebben we een tour geboekt.

Bij aankomst van de ferry constateren we dat dit een goede beslissing was, de eerste 4×4 die de ferry afrijdt zit al na 10 meter vast in het mulle zand.

We crossen de hele dag in een 4×4-bus over het eiland. Eerst bezoeken we een meertje en daarna rijden we langs het strand naar een rotsformatie die Coloured Sands heet.

Verderop ligt een scheepswrak en er mondt een rivier uit. De bestuurders van de 4×4-auto’s vermaken zich door met een enorme gang de riviermonding op het strand over te steken. Zwemmen is niet aan te raden, in dit deel van de oceaan zwemmen veel haaien.

Fraser Island is een mooi groen eiland en heel apart, maar aan het eind van de dag hebben we het wel gehad met het geschud in de bus. We moeten bij het eindpunt wachten tot alle bussen weer terug zijn en dat duurt een uur. Bij het vertrek met de veerboot zwaait een eenzame dingo ons uit en we genieten van een fraaie zonsondergang.

De volgende ochtend om 8 uur staat er alweer een busje bij de camping, dat ons naar een andere plek in de haven van Hervey Bay brengt. De toeristenindustrie is overal uitstekend georganiseerd. Voordat we aan boord gaan, krijgen we een DVD over walvissen cadeau. De koffie staat al klaar op het schip als we uitvaren naar een baai bij Fraser Island.

Na een tijdje varen worden we vergezeld door drie dolfijnen die hun kunsten laten zien. In de baai spotten we verschillende walvissen, die op gepaste afstand van de boten blijven. Volgens de jongens van de boot omdat ze nu jongen hebben, die ze goed beschermen.

In het begin van het seizoen komen de walvissen dichter bij de boten. In november zwemmen ze naar de wateren rond de zuidpool en pas juni volgend jaar komen ze weer terug.

De geluidsinstallatie wordt aangezet, zodat wij walvisgeluiden kunnen horen. De bemanningsleden hebben veel kritiek op de Japanners, die de jacht op deze dieren weer hebben geopend en vragen zich af, hoe ze deze mooie dieren kunnen doden. Wij ook.

Het is een beetje druilerig weer vandaag en voordat we verder rijden, bekijken we de zondagsmarkt van Hervey Bay. In Gympie drinken we koffie en kijken even rond, er staan prachtig bloeiende, paarsbloemige jacaranda’s in het plaatselijke park. In Zuid-Afrika komen deze ook veel voor.

We rijden verder naar Noosa Heads, waar het een gezellige zondagsdrukte is. Het weer klaart een beetje op, hoewel het winderig blijft. Dit tot genoegen van de surfers die druk bezig zijn in zee.

We wandelen in het Noosa National Park Park op een hoog gelegen pad langs het strand en zien onze eerste koala in het wild. Verderop een tweede, maar wat zijn ze moeilijk te ontdekken.

We rijden de volgende ochtend eerst een stuk langs de stranden en slaan dan af naar Brisbane. Het centrum is niet al te groot. Grote kantoorflats worden afgewisseld met winkels, oude Engelse gebouwen en de kathedraal.

Vanmorgen nemen we de bus naar het Lone Pine Koalacentrum, dat aan de rand van Brisbane ligt. Er is een show met roofvogels en eindelijk zien we dan een kasuaris, ook al is dit achter een hek. De kangoeroes willen geaaid en gevoerd worden en ik laat me op de foto zetten met een koala.

Het Lone Pine Koalacentrum zegt de grootste koala-opvang van Australië te zijn met meer dan 130 van deze beestjes. Naast de plek waar de foto’s worden gemaakt zit een rijtje koala’s te wachten op hun beurt. Zogauw het te fotograferen beestje er genoeg van dreigt te krijgen, wordt het snel gewisseld voor een verse.

We gaan verder door het binnenland via de New English Highway naar Sydney. Het landschap doet een beetje aan Engeland denken, met heuvels, wat bos en veel boerderijen. Alleen is het gras wat dor door de lange droogte van deze winter. Hier en daar zien we een groepje kangoeroes tussen de koeien.

We rijden via een aantal vriendelijke en Engels aandoende plaatsjes naar Glen Innis, waar we overnachten in een cabin. De eigenaar heet Mac-en-nog-iets, dus hij is duidelijk van Schotse afkomst.

We kijken de volgende ochtend even rond in Glen Innis, een leuk plaatsje met oude Engelse huizen, en rijden dan verder over de New English Highway via Tamworth, een niet zo aantrekkelijke plaats.

Even buiten Tamworth wordt de lucht binnen twee minuten inktzwart en we komen in een gigantische onweersbui met hagel terecht. Vanwege de zware windstoten blijven we maar aan de kant van de weg staan. We komen rond een uur of 5 aan in Muswellbrook en vinden een motelkamer.

Via Putty Road, een weg van ruim 100 kilometer door het bos, met slechts één roadhouse met benzinestation in het midden, rijden we naar Katoomba in de Blue Mountains.

De volgende dag gaan de truien aan en we wandelen bij Echo Point, waar we eerst de Three Sisters uitgebreid bekijken. Deze rotsformatie is hét gezicht van de Blue Mountains. Volgens een aboriginal-legende zijn dit drie zusters, die door hun vader werden opgesloten om ze te behoeden voor een bunyip (duivel).

Met busladingen tegelijk komen de mensen hier kijken, we zien veel Japanners en Chinezen. Maar als we langs het dal wandelen komen we bijna niemand tegen.

‘s Middags kijken we rond in Katoomba en boeken in het internetcafé een kamer in Sydney.

Ankie en Peter Kaskens reisden verder door Australië van Sydney naar Adelaide. Ze begonnen hun reis door Australië in het Northern Territory. Onderweg naar Australië maakten ze een stopover in Hong Kong.