Als ik in januari in Paramaribo aankom is het of er een heerlijke warme deken over me heen komt. Niet alleen door het klimaat, maar ook door de bevolking. Iedereen is even aardig en relaxed.

Na het ontbijt in de tuin van hotel Torarica, bij het gekwetter van de vogels, maken we een boottocht over de Suriname-rivier. Normaal legt de boot, de Bosrokoman, aan bij de steiger van het hotel, maar daar zijn ze nu aan het werk.

We moeten daarom naar ‘de Waterkant’ lopen, een mooi deel van de oude stad, met witte houten huizen. Dit waren vroeger de huizen van de plantage-eigenaren.

In 1821 is zo’n beetje de hele straat afgebrand – ze hadden nog geen brandweer in die tijd – maar ze hebben alles meteen weer herbouwd. De Waterkant is een van de oudste straten van Paramaribo, vroeger legden hier de schepen aan.

Het historische deel van de stad, dat sinds 2002 op de Werelderfgoedlijst staat, is overzichtelijk en alles ligt hier vlakbij elkaar.

We varen vanaf de Waterkant eerst naar Fort Nieuw Amsterdam uit 1747. Niet een écht fort maar 5-hoekige aarden wallen met kanonnen. Het fort diende vroeger ter bescherming van de plantages langs de benedenloop van de Suriname- en de Commowijne-rivier.

In eerste instantie was het de bedoeling dat Nieuw Amsterdam een stenen fort zou worden maar er waren twee obstakels. Allereerst is de klei hier te nat en te zilt om bakstenen van te maken. Nu is dat nog wel op te lossen, maar de ondergrond is ook te zacht om er een zwaar fort op te bouwen. Vandaar dat er is gekozen voor een vijf bastions tellend, stervormig fort met aarden wallen.

Verder is er op het terrein een openluchtmuseum met gebouwen uit vroeger tijden, zoals een kruithuis, ambtswoningen, gevangenis en een koetshuis met antieke paardenkoetsen.

Het fort ligt prachtig in een mooi landschap op de plaats waar de Suriname- en de Commowijne-rivier samenvloeien.

We stappen weer op de boot om even later aan de overkant van de Commowijne-rivier aan te leggen. We lopen naar de plantage Frederiksdorp, iets verderop. Deze oude koffieplantage is door een Nederlander, getrouwd met een Surinaamse, omgebouwd tot een hotelaccommodatie.

De historische huizen uit ca. 1760 zijn mooi gerestaureerd en het geeft een goede indruk van hoe een plantage er vroeger uit moet hebben gezien. Wij lunchen op de plantage, die vanuit Paramaribo alleen per boot bereikbaar is.

Terug naar de rivier, waar de boot inmiddels op ons wacht. De motor wordt al snel stilgezet en er is gelegenheid om in de rivier te zwemmen. Wel met zwemvest, want er staat een forse stroming en het blijkt niet eenvoudig om bij de boot te blijven.

Nog een laatste stop bij de plantage Rust en Werk, die op de rechteroever van de Beneden-Commowijne ligt. Dit is een veeteeltgebied en je ziet hier veel koeien grazen.

Bovendien zijn er tegenwoordig visvijvers waarin garnalen worden gekweekt. Tussen dit alles staat nog een oud sluisje.

We varen terug naar Paramaribo, waar we weer uitstappen aan de Waterkant vlakbij Fort Zeelandia.

De volgende morgen beginnen we onder leiding van onze gids aan een stadswandeling door het oude, historische deel van de Paramaribo. Sommige gebouwen zijn prachtig opgeknapt en zien er echt schitterend uit, maar een deel staat er nogal vervallen bij en heeft broodnodig een lik verf nodig. In dit vochtige, warme klimaat is er ook bijna geen houden aan. Toch schijnt het al een stuk beter te zijn dan een paar jaar geleden.

We lopen via de palmentuin (vroeger de achtertuin van het presidentieel paleis, maar nu al lang opengesteld voor het publiek) naar Fort Zeelandia, dat we gisteren al vanaf de rivier zagen.

Van buiten is Zeelandia een mooi fort, maar het is wel kleiner dan ik me had voorgesteld. Het is vandaag gesloten dus dat bewaren we voor later.

We lopen door naar het Onafhankelijkheidsplein, waar het presidentiele werkpaleis staat. Een mooi, spierwit gebouw van 340 jaar oud met een zuilengalerij.

Op zondagmorgen vroeg komen de mannen op dit plein samen met hun zangvogeltjes, om hun fluitkunsten te demonstreren. Aan de overkant van het plein staat het Hof van Justitie.

Dan door naar de St. Petrus en Paulus-kathedraal uit 1884, aan de vroegere Gravenstraat (tegenwoordig Henck Arronstraat). De kathedraal is het grootste houten gebouw van Zuid-Amerika.

Jammer genoeg staat de kathedraal momenteel in de steigers, zodat we er niet in kunnen. Bij een restauratiepoging is in 1978 een trekbalk doorgezaagd, waardoor het gebouw zo ongeveer op instorten stond. Ook heeft het gebouw last van termieten. In 2002 is begonnen met een uitgebreide restauratie.

We lopen door naar de Nederlands-Israëlische synagoge, die pal naast de moskee staat. Wel iets waar wij van kunnen leren. Er lijkt hier een grotere acceptatie en verdraagzaamheid tussen de diverse geloven te zijn dan bij ons.

Om 13:00 uur is de stadswandeling voorbij, we eindigen in een rotibar op de hoek Roopram, Mr. FHR. Lima Prostraat & De watermolen. Super lekkere roti’s hier, dus beslist een aanrader.

‘s Middags zitten we aan het zwembad van het hotel te lezen en ‘s avonds pakken we de koffer over. Er mag namelijk maar 5 kg bagage per persoon mee in het vliegtuigje waarmee we morgen naar Botopasi vliegen. De rest blijft achter in het hotel tot we weer terug zijn.

De volgende ochtend vertrekken we naar het vliegveld vanwaar we met een klein vliegtuigje naar Botopasi vliegen. Eerst één voor één op de weegschaal met je bagage, voor je mag instappen.

De safety-belt is voor mij véél te groot maar de piloot heeft daar wel een goede oplossing voor: ‘Je moet gewoon nog wat langer in Suriname blijven, dan gaat het vanzelf wel passen.’

We beginnen zowat wolkenloos aan de vlucht, zodat er prachtig uitzicht is over het broccoliveld waar het regenwoud van bovenaf gezien op lijkt. Ook als we een rondje over Danpaati vliegen is er een mooi uitzicht. De pilote leest intussen rustig de krant, want dat moet immers ook gebeuren.

Na een goed half uurtje vliegen landen we op het grasveld vlak achter Botopasi, waarna het vliegtuigje gelijk weer opstijgt. Mooi gezicht zo met het bos erachter.

We lopen door het dorpje naar de twee korjalen van de Danpaati River Lodge, die in de Boven-Surinamerivier op ons liggen te wachten. Het is jammer genoeg maar 10 minuten varen tot we er zijn. We varen over een prachtige, bochtige en brede rivier met aan weerszijde dicht tropisch regenwoud dat onderdeel is van het Amazonegebied.

Na de laatste bocht zien we het eilandje Danpaati al liggen. Een droomplaatje: houten huisjes met palmbladeren daken, bijna direct aan het water, met als achtergrond het dichte, groene bos.

Het is hier een paradijsje op aarde. Wij hebben een huisje aan de waterkant, vanwaar je een echt práchtig uitzicht hebt over de rivier, de rotspartijen erin en het bos aan de overkant. Het enige dat je hoort is het geluid van de stilte, af en toe onderbroken door de geluiden van de vogels, het water en de korjalen die af en toe langskomen.

Danpaati River Lodge is een vakantiedorpje op een eiland midden in de Boven Suriname-rivier. De lodge is mede opgezet om de lokale bevolking te ondersteunen. Er werken veel dorpelingen op en voor de lodge en de opbrengst wordt gebruikt voor een thuiszorgproject voor ouderen in de 12 dorpen in het Saramaccaanse gebied rond het eiland en op den duur ook voor de crèche die hier is opgezet.

Vooral de ouderen in het Surinaamse binnenland hebben het moeilijk. De jonge mannen trekken vaak naar Paramaribo om werk te zoeken en de jonge vrouwen zijn vaak dagenlang naar de kostgrondjes om hun groenten te verbouwen.

De ouderen en de kinderen blijven dan al gauw onverzorgd en geïsoleerd achter in de dorpen. De rivier – waar een groot deel van het sociale leven in deze dorpen zich afspeelt – is voor de ouderen te moeilijk te bereiken: de oevers zijn behoorlijk steil, met een gladde, in de harde modder uitgehouwen trap. Wij hebben al moeite om goed naar beneden te komen, laat staan als je in de 80 bent.

In elk dorp worden nu mensen opgeleid om primaire gezondheidszorg te verlenen, bijvoorbeeld de dagelijkse zorg voor ouderen en zieken, zoals iemand wassen, haren verzorgen, huisje schoonhouden, erf schoonvegen, gezondheid in de gaten houden.

Als je in Danpaati River Lodge logeert heb je niet alleen een geweldige vakantie in een prachtig natuurgebied, maar je ondersteunt ook nog eens de lokale ontwikkeling van de gezondheidszorg. We blijven hier drie nachten, wat eigenlijk te weinig is.

Alleen al de rust hier is een reden om te komen en daar genieten we ruimschoots van. Veel zal tot een volgende keer moeten wachten, zoals een tocht naar de Tapawatra-watervallen.

Om 13:00 uur eten we gezamenlijk en wat later op de middag lopen we met een lokale gids het eilandje rond.

Ik loop het rondje later op mijn gemak nog eens in mijn eentje met de camera, zodat ik rustig foto’s kan maken van o.a de tamme ara die hier rondvliegt.

We lezen wat en genieten van het mooie uitzicht vanaf ons terrasje. ‘s Avonds maak ik vanaf ons huisje nog een paar foto’s van de opkomende maan en dan is het gezamenlijk eten voordat we onder de klamboe duiken.

De volgende dag zitten we al om 6:00 uur buiten om de dag te zien beginnen. Bijna iedereen ligt nog te slapen zodat het doodstil is.

Het landschap komt langzaam tot leven en verkleurt van donker tot licht oranje als de zon op komt.

De vogels zijn nu op hun actiefst en fluiten er behoorlijk op los. ‘s Morgens vroeg wordt er een thermoskan met heet water op je terrasje neergezet en theezakjes, zodat je bij al dit pure genieten ook nog eens een hete kop thee kunt drinken. Je gaat vanzelf fluisteren om dit alles niet te verstoren.

Vandaag gaan we met een gezondheidsmedewerkster mee naar een dorp in de omgeving. Zij is ook degene die voor ons als vertaalster optreedt, want in tegenstelling tot in Paramaribo wordt hier niet veel Nederlands gesproken.

Er is een medewerkster niet komen opdagen. Wij besluiten dat vele handen licht werk maken en helpen een handje met aanvegen van het erf en een klein wasje in de rivier, om het probleem op te lossen.

Als je foto’s van mensen wilt maken moet je ze uiteraard eerst toestemming vragen. Ik maak er een aantal foto’s, op voorwaarde dat ik ze op zal sturen als we terug zijn.

Dan met de korjaal door naar een volgend dorp, waar een crèche en een school zijn gebouwd. Na dit te hebben bekeken lopen we terug naar de rivier en stappen weer in de korjaal om terug te varen naar Danpaati.

‘s Middags zwemmen we bij het strandje aan de zuidpunt van het eiland en klimmen op de rotsen in het midden van de rivier. Je hebt hier een prachtig uitzicht.

De lucht wordt nu loodgrijs en er valt ook even een tropische stortbui. Tijd dus om de haren te wassen onder de (koude) douche en dan lekker even te lezen. Alhoewel, van lezen komt niet veel terecht deze week. Het uitzicht is veel te mooi, of er komt wel een korjaal langs of een boot vol met kleine kinderen op weg naar school.

‘s Avonds is er een culturele zang- en dansshow van een aantal dames uit het dorp Dan, dat op de oever tegenover het eiland ligt. De bevolking in dit gebied spreekt Saramaccaans. Dit is een creolentaal die wordt gesproken door de Saramaccaners, afstammelingen van de Marrons (Bosnegers), gevluchte West-Afrikaanse slaven.

Veel plantage-eigenaren verboden de slaven om met elkaar te praten en om toch een vorm van communicatie te hebben werd er gezongen tijdens het werk. Op deze manier konden ze toch boodschappen doorgeven.

De volgende dag lopen we weer het eiland rond om foto’s te maken, o.a. van een mooie witte paddestoel met een soort voile, genaamd Gesluierde Dame of op zijn Latijns Dictyophora Indusiata.

We zitten een tijd aan de noordpunt van het eiland te kijken naar de stroomversnelling, de korjalen die langs varen en de vrouwen die aan de overkant van de rivier bezig zijn met de was.

Later, bij het strandje aan de andere kant van het eiland, ontdekken we nog twee mooie trilzwammen op een omgevallen boom. Prachtig geel en roestbruin. Net bloemen.

‘s Middags gaan we met de korjaal naar een paar dorpen verderop om van daaruit een boswandeling te maken. We lopen onder leiding van onze gids Ronald terug naar Botopasi, waar de korjaal ons weer op zal pikken. Het is een mooie wandeling van een uur of drie over goed begaanbare paden.

Onderweg vertelt Ronald van alles over de planten, zowel medische als praktische zaken. Zo is er de ‘lawaaiboom’. Als je verdwaald bent kun je hier met een stok op slaan, wat zoveel geluid maakt dat je gemakkelijk kunt worden gevonden. Ook handig om te weten is welke vruchten je in de tussentijd kunt eten.

‘s Avonds komt Paul Middellijn op bezoek, een in Rotterdam wonende Surinamer afkomstig uit een familie van verhalenvertellers, die in 1994 de Tori Academia oprichtte die inmiddels vestigingen heeft in Rotterdam, Antwerpen en Paramaribo.

Alleen de olielampen branden als Paul begint te vertellen. Ik had me hier al erg op verheugd, maar in deze setting is het nog leuker. Een goede afsluiting van ons verblijf op het eiland, want Paul kan boeiend vertellen. Dit is overigens geen standaard onderdeel van een verblijf hier. Wij hebben puur geluk.

Ook de laatste ochtend zitten we weer vroeg op ons terras om de dag te zien beginnen. Het wordt langzaam licht en je hoort nu een enkele brulaap aan de overkant en de vogels. Af en toe een kring op het water, als teken dat er een vis of een kleine kaaiman zwemt.

Na het vroege ontbijt stappen we in de korjaal om naar Botopasi te varen. Daar stappen we in het vliegtuigje dat ons naar Paramaribo terugbrengt. Alweer hebben we een prachtig uitzicht over het landschap.

In Paramaribo gaan we naar Fort Zeelandia, dat nu wel open is. Het is een mooi fort, maar wel met de gruwelijke recente geschiedenis van de decembermoorden van Bouterse. Het fort wordt nu als museum gebruikt en we bekijken het uitgebreid.

Onze laatste dag in dit heerlijke land worden we vroeg wakker, hoewel we gisterenavond tot laat hebben zitten praten op het terras. We drinken een kop thee en gaan vroeg naar de grote markt langs het water. Het is er nu nog rustig en we babbelen wat met de marktkooplui.

We slenteren een tijd rond, ik koop een mooie lap stof en dan gaan we terug naar het hotel om te ontbijten. Daarna nog even wat lezen aan het zwembad.

Om 12:00 uur is het douchen geblazen, want we moeten om 13:00 uitchecken. Helaas zit onze tijd in Suriname er alweer op. Wel is inmiddels besloten dat we hier over niet al te lange tijd voor een langere periode terugkomen.

Marianne Bekkering schreef ook een verslag van haar weerzien met Suriname.