Na een lange vlucht arriveren we op een maandagochtend in augustus om ongeveer half vijf in Johannesburg. Erg moe beginnen we aan onze vakantie van achttien dagen in het oostelijke deel van Zuid-Afrika. Tegen onze verwachting doet het vliegveld erg modern aan. We kunnen rustig zittend op een bankje in de aankomsthal kijken hoe het leven een aanvang neemt op zo’n doordeweekse dag. Wij moeten toch nog even wachten omdat de meeste autoverhuurbedrijven pas om zes uur ‘s morgens opengaan.

Nadat we onze huurauto hebben afgehaald, verlaten we Johannesburg direct en rijden, in de richting van Durban, naar de Drakensbergen.

De eerste momenten in de huurauto zijn op z’n minst opwindend te noemen.

Alle bedieningselementen zitten anders dan ik gewend ben (stuur rechts, versnellingspook links) en we moeten aan de linkerkant van de weg rijden. En behalve dat het in de omgeving van Johannesburg erg druk is op de weg, steken de lokale bewoners ook nog eens overal gewoon te voet de vierbaans snelweg over!

De Drakensbergen vormen een bergrug in Zuid-Afrika met een hoogste top van 3482 meter. Deze top ligt echter net in Lesotho, een landje dat helemaal wordt omsloten door Zuid-Afrika. In deze tijd van het jaar is al het gras in deze omgeving dor en droog en dat geeft de Drakensbergen een nogal onherbergzaam aanzien.

Na enkele dagen heerlijk gewandeld te hebben in de omgeving van de Drakensbergen, rijden we via de kust naar het noorden. In het dorpje Umhlanga Rocks, dat vlak boven Durban ligt, bezoeken we het Natal Shark Board.

In het water hier voor de kust komen nogal veel haaien voor en in het verleden zijn er vrij veel incidenten geweest waarbij zwemmers door haaien werden aangevallen. Inmiddels zijn er netten geplaatst om de zwemmers te beschermen, maar regelmatig raken er haaien in deze netten verstrikt. De haaien die dit niet overleven worden voor onderzoek naar het Natal Shark Board gebracht.

Voor toeristen en andere geïnteresseerden is het mogelijk een kleine tentoonstelling te bezoeken en een video-presentatie over haaien te zien, maar het hoogtepunt van het bezoek aan het Natal Shark Board is toch wel het bijwonen van het onderzoek van een haai die recent uit een van de netten is gehaald. Onder het oog van de toeschouwers wordt een haai ontleed en de maaginhoud onderzocht. Een unieke kans om een echte haai van heel dichtbij te zien (en te ruiken!).

Onze volgende stop is Hluhluwe, een klein plaatsje vlak bij het Hluhluwe-Umfolozi National Park, dat voor de volgende twee dagen op onze reisagenda staat. In dit park lopen vele soorten dieren rond maar het is vooral bekend vanwege de succesvolle pogingen om het uitsterven van de zeldzame witte neushoorn te voorkomen.

Tegenwoordig lopen er ongeveer 1800 neushoorns rond in het park en er zijn ook al veel neushoorns naar andere parken overgebracht.

Wij leren snel dat het verschil tussen de witte en de zwarte neushoorn helemaal niet in de kleur zit. Ze zijn allebei bruin-grijs. Het werkelijk zichtbare verschil zit in de vorm van de bek. De witte neushoorn heeft een wijde, rechthoekige bek, terwijl de zwarte neushoorn herkenbaar is aan een puntige bek.

Maar eerlijk gezegd is het zien van een paar neushoorns op korte afstand zo spannend, dat we vaak niet eens hebben opgelet wat voor soort neushoorn het betrof. Op de foto’s die we thuis hebben laten ontwikkelen konden we pas zien of we een witte- of zwarte neushoorn hadden gezien. Maar wat maakt het uit?

Via een lange weg door een gebied vol kleine dorpjes, rijden we vervolgens naar het noordoosten, in de richting van de grens met Mozambique. In elk dorpje dat we passeren is wel een marktje langs de hoofdstraat (veelal is er maar één straat) waar iedereen hetzelfde fruit lijkt te verkopen.

Maar als iedereen dat verkoopt, wie moet het dan eigenlijk kopen? Wij besluiten om maar wat fruit in te slaan en vragen gelijk of we wat foto’s mogen maken. Als je wat koopt is dat meestal geen enkel probleem.

Over een weg die steeds slechter wordt en die uiteindelijk meer uit gaten dan uit asfalt bestaat, bereiken we ons volgende reisdoel: het Kosi Bay Nature Reserve. Hier ligt een aantal meren die via een rivier met de Indische Oceaan in verbinding staan en die erg bekend staan om de vele soorten vogels die er voorkomen.

We besteden hier een hele dag aan een kanotocht over de rivier en over twee van de vier meren. Tijdens die kanotocht we zien we inderdaad vele soorten vogels, waaronder de zogenaamde ‘Palm Nut Vulture’, de enige gier ter wereld die van fruit leeft. Ook zien we enkele groepjes nijlpaarden, waar we met een wijde boog omheen peddelen.

Onze gids, die nogal op z’n hoede is in de buurt van de nijlpaarden, legt uit dat het nijlpaard eigenlijk het gevaarlijkste dier van Afrika is en dat het verantwoordelijk is voor de meeste dodelijke slachtoffers. We reageren nogal verbaasd maar het ernstige gezicht van de gids spreekt boekdelen. Naast onze twee kano’s zien we de hele dag bijna niemand anders, met uitzondering van een paar lokale vissers die op een zelfgemaakt vlot van raffia-hout zitten te vissen.

Via Mkuze en Swaziland vervolgen we onze reis in de richting van Sabie, een klein stadje dat ooit is ontstaan toen in deze buurt goud werd gevonden. Wij gebruiken dit dorpje als startpunt om de Blyde River Canyon te verkennen.

De Blyde River Canyon is in grootte de derde canyon ter wereld, na de Grand Canyon (USA) en de Fish River Canyon (Namibië). Er zijn een flink aantal hoogtepunten te vinden in dit gebied: watervallen met mooie vormen die door de rivier in het steen zijn uitgesleten (Potholes), weidse vergezichten (Gods Window) en grillige rotsformaties (Three Rondavels).

Vanuit Sabie bezoeken we ook het Cheetah Research Centre dat bij het stadje Hoedspruit ligt. In dit centrum probeert men bedreigde diersoorten te fokken en daarna in het wild uit te zetten. We hebben enkele dagen van te voren al telefonisch een plaats gereserveerd voor de zogenaamde lange rondleiding die ‘s morgens om acht uur begint.

Wij arriveren ruim op tijd (half acht ‘s morgens) en tot onze verrassing zijn we op dit vroege tijdstip de enige twee belangstellenden voor de rondleiding. Samen met een gids stappen we in een busje waar normaal een groep van ongeveer acht mensen in gaat, maar wij hebben het rijk alleen. Onze gids is iemand met veel kennis van het centrum en van de dieren die we zien. Ze geeft enthousiast antwoord op onze vele vragen. Kortom, wij hebben het vreselijk naar onze zin en de tijd vliegt voorbij.

Na Sabie rijden we naar het Manyeleti Game Reserve, één van de vele privé-parken aan de rand van het beroemde Krugerpark. Midden in dit Manyeleti Game Reserve verblijven we een paar dagen in een klein tentenkamp van waaruit we met een kleine groep onder leiding van een gids elke morgen en middag fikse wandelingen maken en onderweg dieren observeren.

Dat is een nogal spannende ervaring, vooral als je vanaf vijftig meter een paar mannetjes-buffels waarneemt die briesend en snuivend heen en weer lopen als ze ons in de gaten krijgen. Onze gids blijft er erg kalm onder maar ik krijg het er nogal warm van en durf me nauwelijks te bewegen!

Onderweg leren we de basisbeginselen van het spoorzoeken: welk dier maakt welke sporen en hoe schat je de ouderdom in van de gevonden sporen. We brengen onze geringe kennis onderweg direct in de praktijk en aan de sporen die we tegenkomen te zien, lopen er volgens mij veel te veel leeuwen rond in het deel van het park waar wij ook rondlopen!

Bij het invallen van de duisternis staat er een rit op het programma om vanuit een open auto te proberen dieren te vinden die ‘s nachts actiever worden. Het duurt niet lang voordat we inderdaad midden in een groep leeuwen terechtkomen die dit gebied als territorium hebben. We krijgen wat extra aanwijzingen van de gids (‘rustig blijven zitten en geen plotselinge bewegingen maken’) maar zelfs die stellen me niet gerust als ik links en rechts van de auto leeuwen zie die ik voor mijn gevoel bijna met m’n hand kan aanraken. Zo rustig mogelijk zak ik wat dieper weg in mijn stoel zodat er wat minder van mijzelf zichtbaar is voor de leeuwen. Gelukkig hebben de leeuwen vrijwel geen belangstelling voor de auto en gaan ze gewoon door met waarmee ze bezig waren.

Terug in het kamp bij het kampvuur durft iedereen weer hardop te praten en wisselen we ervaringen uit. Alhoewel iedereen het best wel spannend vindt, staan we de volgende dag weer te popelen voor de wandelingen en de avondrit.

Na het Manyeleti Game Reserve rijden we naar Tzaneen ten noorden van Johannesburg, een stad midden in een zeer vruchtbaar gebied waar veel fruit, tabak en thee wordt geteeld. Hier blijven we nog twee nachten voordat we weer naar Johannesburg rijden om terug naar Nederland te vliegen. Wij hebben erg genoten van onze vakantie in Zuid-Afrika en nemen ons voor om zeker nog eens terug te keren.