Nog een half jaar en de studententijd zit erop. Het serieuze leven staat op het punt te beginnen, maar niet voordat een droom in vervulling gaat: een grote reis. Australië? Zuid Amerika? Nee, het wordt Azië. Afwisseling ten top: van moslim tot boeddhist, van woestijn tot regenwoud, dit is wat ik zoek. Een bezoek aan het reisbureau later is de enkele reis Istanbul geregeld.

Met een gezonde spanning land ik in Istanbul. Het verwachte gekkenhuis op het vliegveld blijft uit. Het vervoer naar het centrum is met een speciale airport-bus goed geregeld. Na een verfrissende douche is er een show in het hostel. Met een biertje in de hand en een buikdanseres op schoot valt alle spanning weg. De maanden van avontuur kunnen beginnen.

Istanbul is een zeer aantrekkelijke stad. De oriëntaalse metropool bruist 24 uur per dag en heeft met haar overvloed aan moskeeën, bazaars en schatten uit een ver verleden vele interessante bezienswaardigheden.

In het compacte centrum zijn de Blauwe Moskee, het Topkapir-paleis en de Aya Sophia te vinden. De Blauwe Moskee is de belangrijkste moskee, na die in Mekka (Saudi-Arabië). Dit is o.a. af te leiden uit de 6 minaretten die het gebouw rijk is. Hoe meer minaretten, des te hoger de moskee in aanzien staat.

Van binnen is de Blauwe Moskee fraai versierd met tegeltjes. Het schitterende interieur kan helaas niet de geur van zweetvoeten wegnemen. Schoenen uit bij binnenkomst draagt in een dergelijk warm klimaat niet bij aan de frisse lucht in de moskee.

Het Topkapir-paleis is een pronkstuk van de sultans. Alle mogelijke luxe en rijkdom brachten zij bijeen in dit paleis. De Aya Sophia is nu een museum. Het reusachtige gebouw, met de grootste koepel ter wereld, stamt uit de 6e eeuw en is in die tijd als kerk gebouwd.

Een boottocht over de Bosporus, met de Bosporusbrug als symbool van de overgang van Europa naar Azië, een wandeling door de grote bazaar en het roken van een waterpijp mogen tijdens een bezoek aan Istanbul niet ontbreken.

De grote bazaar (overdekte markt) bestaat uit 65 straatjes met zo’n 4500 winkeltjes. Je zal hier verdwalen, maar ik zou zeggen; laat je verdwalen en struin een paar uur zorgeloos door de nauwe straatjes.

Voor de verlegen mens zal het verplichte afdingen in de bazaar vervelend zijn. Betaal niet meer dan dertig procent van de vraagprijs. Onderhandel rustig maar meedogenloos, is hier het devies.

Het onbetwiste hoogtepunt van Turkije is de streek Cappadocië. Na een overstap in Ankara, waar het busstation groter lijkt dan JFK airport in New York, beland ik in een sprookjesachtig landschap met rotsformaties in de onwaarschijnlijkste soorten en kleuren.

Het centrum van dit gebied is het plaatsje Goreme. Doordat de gesteentes vrij zacht zijn leefden de Turken hier vroeger in grotten die ze uit de rotsen hakten. Ook mijn pension is in zo’n grot gevestigd.

Het voordeel is dat het er lekker koel en geluiddicht is. Vooral dat laatste is prettig, want helaas blijkt het een talent van me mijn rustplaats consequent naast moskeeën te kiezen. Eindelijk word ik een paar dagen niet om 4.45u wakker getetterd door het gebed dat uit de moskee klinkt.

De scooter is hier een ideaal vervoermiddel. Het landschap van Cappadocië wisselt elke vijf minuten van samenstelling; stenen duinen, mijter-achtige rotspunten, grotten etc. Voor een uitstapje naar Derinkulu, waar met de hand gegraven grotten te bezichtigen zijn, kan beter een lokale bus genomen worden. Door nauwe gangen daal ik er 8 verdiepingen af tot 50 meter diepte.

De volgende bestemming is Malatya. Vanuit deze plaats worden excursies naar Nemrut Dagi georganiseerd. Reisorganisaties bieden vanuit Cappadocië excursies naar Nemrut Dagi aan voor 150 dollar en beweren dat je er niet op eigen gelegenheid heen kunt. Dit is niet waar. Zelf krijg ik meer waar voor mijn geld en spendeer ik ruim minder dan de helft.

De hoogvlakte van Turkije is inderdaad vrij vlak. Op dit golvend landschap 1000 meter boven zeeniveau is er op hoog gras na weinig begroeiing. Slapende, armoedige dorpjes trekken langs me heen. Ik voel me ver verwijderd van de bewoonde en westerse wereld.

Nemrut Dagi ligt hoog in de bergen. In the middle of nowhere staat een kustmatige piramide van keien met aan de oost- en westzijde grote godenbeelden. Hoe mensen dit geheel 3000 jaar geleden op deze afgelegen bergtop hebben kunnen neerzetten is me een raadsel.

De hoofden van de beelden zijn door zware aardbevingen van de romp gescheiden en liggen her en der op de grond. Naast godenbeelden zijn er beelden van adelaars (deze waken in de lucht) en roofdieren (deze waken over land).

Tijdens de zonsondergang met uitzicht over enerzijds bergen en anderzijds laag Mesopotamië hangt er een serene rust over deze plek, die zelfs de toegestroomde horde toeristen stil krijgt.

Tijdens zonsopgang kom ik mijn 150 dollar armere en vermoeide vrienden uit Cappadocië tegen. De nachtbus heeft ze opgebroken en door een wolkendek zien zij niets van het prachtige geheel dat ik gisterenavond reeds heb mogen aanschouwen. Na 15 minuten moeten ze weer weg, de bus wacht…

Na een middag Engelse les gegeven te hebben en een interview met de regionale televisiemaatschappij is het tijd om Malatya te verlaten. Deze stad is de welvarendste stad in het oosten van Turkije, vooral doordat het de wereldhoofdstad van de abrikozen is. Vele winkels met luxe-artikelen en vrouwen zonder hoofddoek sieren het straatbeeld.

De Turken, over wie geen slecht woord te zeggen valt, worden verder oostwaarts nog aardiger. Of misschien is het beter om te zeggen dat de Koerden nog aardiger zijn.

Het aantal toeristische attracties, fraaie gebouwen of andere bezienswaardigheden in Koerdistan is niet hoog. Wel is het een mystiek gebied. Katten hebben verschillende kleuren ogen en de vrij donkere Koerden hebben meer dan eens fel lichtblauwe ogen.

Ondanks dat ik meestal aanbiedingen om thee te drinken afsla, gaan er minstens acht glaasjes thee per dag in. De mensen leven hier veelal op straat, waar ze thee drinken of Back Gammon spelen.

De manier om van de streek te genieten is niet paranoia zijn en de mensen vertrouwen, go with the flow. Koerdistan heeft een slechte reputatie, maar gijzelingen zijn er de laatste drie jaar niet meer geweest.

Reizen per bus is lastig omdat er niet zo veel openbaar vervoer is als in de rest van Turkije. Dit is geen probleem want veel mensen bieden je lift aan.

Na een dagtrip naar Atkamar Eiland in het Van-meer rijden er geen bussen meer. Ik besluit samen met een andere toerist wederom een lift te accepteren. De man ziet er betrouwbaar uit maar scheurt een tijd later met ruim 140 onze plaats van bestemming voorbij.

Zijn Engels is goed, maar de vraag ‘Where are we going to?’ begrijpt hij ineens niet. Een kwartier later verstaat hij onze vraag nog steeds niet en scheurt nog steeds vrolijk verder. Pas nadat hij de angst in de ogen van mijn reisgenote ziet vertelt hij dat hij ons naar een prachtig paleis 75 kilometer verderop wil brengen. Hij had gehoord dat we ‘s middags geen plannen hebben en wilde ons verrassen. Duizend excuses en meteen maakt hij rechtsomkeert, om ons vervolgens uit te nodigen in zijn restaurant.

Het Armeense kerkje op Aktamar Eiland moet interessant zijn omdat er christelijke en islamitische aspecten aan deze kerk zouden zijn. Het minuscule kerkje is echter zo bouwvallig dat het zelfs amper opvalt dat het een kerk is.

De Koerden worden overduidelijk onderdrukt. Tijdens de busrit richting Iraanse grens worden we om de 20 minuten aangehouden. Steeds bevelen zwaar bewapende militairen ons uit te stappen en ons te identificeren.

Dit is een tijdrovende gelegenheid, zeker wanneer ze (bij uitzondering) ook mijn paspoort willen zien. De militairen rollen bijna vechtend over de grond om als eerste mijn visums en stempels van vorige reizen te mogen bewonderen. Verveeld wacht iedereen totdat ze er genoeg van hebben en we eindelijk verder mogen.

De laatste plaats voor de grens met Iran is het stoffige Dogubayazit (Dog Biscuit in de reizigersmond). Ik overnacht hier om morgen vroeg de grens met Iran over te kunnen gaan. Het Ishak Pasa paleis is ietwat vervallen, maar vormt een leuk uitje om de dag te vullen.

Het paleis ligt op een heuvel en kijkt uit over de brede vallei van Dogubayazit enerzijds en anderzijds kijkt het op tegen de immense Mount Ararat. Deze berg, waar volgens de overlevering de ark van Noach heeft gestaan, torent met zijn ruim 5100 meter hoogte en een sneeuwtop zoals we die van de Kilimanjaro kennen, imponerend hoog boven het landschap uit. De Ararat is de enige berg in de wijde omgeving die hoger is dan 3000 meter.

De reis van Erwin gaat verder door: Iran, Pakistan en India en Nepal.