We komen aan op de luchthaven van Kavala, op het vasteland van Macedonië, want het Noord-Egeïsche eiland Thassos heeft zelf geen luchthaven. Met de bus is het een kwartiertje naar het havenstadje Keramoti, waar we overvaren naar Limenas, de hoofdstad van Thassos.

Limenaria, de ruim opgezette badplaats waar we zullen verblijven, ligt precies aan de andere kant van het eiland en zo maken we direct al kennis met de prachtige oostkust van Thassos. Voordat we het reisbureau binnenstapten hadden we nog nooit van Thassos gehoord, maar dit eiland van 25 km bij 25 km past ons als rugzak.

Begin mei is het nog uitermate rustig, het seizoen is nauwelijks begonnen en slechts zo’n 35% van de restaurants, bars en hotels is al open. De grote aantallen gesloten terrassen maken wel duidelijk dat het hier in het hoogseizoen vele malen drukker zal zijn.

We zijn hier om te genieten van de natuur en wandelingen te maken, maar Nederlandstalige wandelgidsen over Thassos zijn er niet. Wel is er het stencilboekje ‘Wandelen op Thassos’ geschreven door de al 20 jaar op Thassos wonende natuurgids Roos Gruwel, met een aantal wandelingen en informatie over de flora en fauna op Thassos. Dit gidsje kopen wij bij de hostess.

Met de bus gaan we naar het bergdorpje Theologos. We maken een korte wandeling door het dorp met zijn steile straatjes. Daarna volgen we de beschreven wandeling uit ‘Wandelen op Thassos’.

De eerste uren van onze zwerftocht door de heuvels rond Theologos lopen we heerlijk in het zonnetje, al is het niet warmer dan een graad of 15. Om te wandelen is dat erg prettig.

Overal bloeien wilde bloemen en de lucht is vol van geuren. Soms is het niet meer dan een zweem. Soms is de geur dik en zwaar en staan de hellingen vol lage struikjes bespikkeld met witte en lila citrusroosjes.

De wegen zijn soms breed genoeg voor een auto (terreinwagen beslist nodig) maar vaak lopen we ook over geitenpaadjes. Sommige lijken eeuwenoud en in de aarde verzonken. De zon doet zijn best maar in de schaduw is het nog erg fris en is een fleecevestje nog wel nodig. Vandaar dat we nog wel eens wisselen van outfit.

We hebben het water al een hele tijd gehoord maar eindelijk kunnen we het ook zien en volgt de wandeling een heel stuk de beek. Het landschap is dan ook sappig en groen. Hoge rietpluimen en grote varens staan in de bedding. Het ruisende water geeft de omgeving een rustieke sfeer.

We hebben broodjes en beleg in ons rugzakje. Op een mooi zonnig plekje eten we die op op een grote steen in de bedding van de beek. Ons einddoel is Potos, een klein badplaatsje. Vanaf het midden naar de kust lopend zien we vandaag een mooi deel van het eiland. Na een paar uur rondzwerven door de heuvels kunnen we aan de horizon de zee al zien liggen. Later zullen we ons realiseren dat de zee nooit ver weg is op dit kleine eiland.

De laatste kilometers lopen we langs een grote olijfgaard. Donkere wolken pakken zich achter de heuvels samen en komen dreigend op ons af. Dan barst de bui in alle hevigheid los. We proberen nog even te schuilen bij een huis, maar op geen enkel plekje staan we daar droog. Dus lopen we maar door.

Binnen 15 minuten hebben we geen droge draad meer aan ons lijf. We doen geen moeite meer om ook maar iets te beschermen want alles is nat, natter, natst. Gelukkig krijgen we een lift naar Limenaria, waar ons een warme douche en droge kleren wachten.

Bij alle organisaties die op Thassos excursies aanbieden staan de bergdorpen Prinos en Mikros Prinos op het programma, dus daar willen wij ook heen. We nemen de bus naar Kalives, waar we een taxi willen nemen naar het 5 km verder gelegen Prinos. Maar van alles te zien maar geen taxi. We gaan alvast lopen en passeren het wandelbordje dat een voetpad aangeeft door de heuvels naar Prinos. Maar ruim 500 meter klimmen is nou niet bepaald iets wat we graag doen. Liever lopen we terug naar beneden.

We hebben geluk en kunnen meeliften met een Duits toeristenechtpaar. Midden in Prinos stappen we uit. We hebben wel ‘Wandelen op Thassos’ bij ons maar we laten ons maar een beetje leiden door het lot. Uiteindelijk komen we uit boven het dorp. Met een grote boog lopen we er omheen.

Op zo’n 600 meter hoogte is het uitzicht fenomenaal: groene heuvels golven aan onze voeten. Gekleurde spikkels van bloemen. Vaag horen we bellen klingelen. Pas uren later zien we de grote kudde geiten. Bokken met machtige horens staan fier en trots onder een grote oude olijfboom. Er omheen dartelen hele jonge dieren. Kauwend en grazend houden de moeders van dit jonge spul de boel in de gaten. Wij laten ze achter ons en dalen af in de richting van Kalives.

De heuvels zijn begroeid met olijfbomen. Vanwege bosbranden zijn er overal op Thassos brede brandgangen gemaakt. Echt mooi zijn ze niet en helaas zijn ze ver al te zien. Als littekens mismaken ze de groene heuvels. Maar het is broodnodig. Te vaak zijn er enorme stukken land verloren gegaan in de vlammen.

Op het hoogste punt van de wandeling kunnen we kijken tot aan de zee bij Skala Prinos en bij Skala Sotira. Langs netjes onderhouden olijfgaarden lopen we terug naar Kalives.

Met de auto rijden we langs de oostkust naar Potamia. Dit deel van het eiland is met de bus moeilijker te bereiken vanuit Limenaria. Vandaar dat we voor een paar dagen een auto huren.

Potamia is een bergdorpje, prachtig gelegen in de groene heuvels. Het is er rustig. De bakker is open en de kleine supermarkt. Voor een cafeneion zitten wat oude mannen te kletsen. Ze roken een sigaartje, een glaasje ouzo staat voor hen op een gammel tafeltje.

We kopen broodjes en drinken voor onderweg en gaan op pad. In tegenstelling tot de meeste Griekse eilanden is er op Thassos veel water. Overal om ons heen ruisen kleine stroompjes en het landschap met zijn lage heuvels is groen. De verscheidenheid aan bloemen is groot.

We passeren een kerkje. Een grote plataan brengt schaduw over het kerkpleintje, dat bezaaid is met kleine witte bloemetjes. Een kleine fontein rond de boom levert vers water om onze flesjes bij te vullen. We kauwen een broodje weg aan een picknicktafel op het kerkpleintje.

We lopen een heel stuk langs een stroompje. Plotseling ritselt er iets naast me langs het pad. Ik kijk op. Ik zie een lange bruinige slang weg kronkelen in het struikgewas. Van schrik val ik ruggelings in de greppel. Door mijn val en schrikreactie heeft Gerard het dier niet gezien.

Later deze vakantie kan ik een dood exemplaar op de weg goed bekijken. Dan zie ik dat het geen slang is maar een hazelworm.

Het stroompje wordt groter en groter. Tenslotte wordt het een beekje. Dan passeren we een bijzondere plaats. Langs de beek staan grote oude platanen met hun voetjes in het water, waarin ook grote brokken steen liggen. Sommige platanen zijn zelfs al hol van binnen. Het gras is hoog opgeschoten langs de vlakke oevers.

Het kost ons moeite ons los te scheuren van deze mooie plek. Maar ook de volgende uren zijn de moeite waard, met het alom aanwezige water.

Terug in Potamia nemen we een drankje op een mooi door bomen overschaduwd terras. Er is weinig leven in de brouwerij. Behoudens wandelaars, herkenbaar aan rugzakje, bergschoenen, wandelstokken, petje en fleecetrui, zien we vrijwel geen mens. Tot een kleine vrachtauto met een geluidsinstallatie de stilte verscheurt.

Het blijkt een rijdende winkel met tapijten. Een groepje vrouwen verdringt zich om de vrachtauto. Als we even blijven staan zien we dat er ook spijkerbroeken en kinderkleding uit de achterklep komen. En wie weet wat hij nog meer heeft te bieden.

Nogmaals gaan we met de bus naar Theologos, dit keer zijn de nabijgelegen watervallen het doel. In ‘Wandelen op Thassos’ schrijft Roos er zo lyrisch over dat we het gevoel hebben dat we deze plek beslist niet mogen missen.

Het is prachtig weer en we gaan met veel zin en energie op pad. Een heel stuk lopen we langs een beek. In het begin staat die nog vrijwel droog maar naarmate we verder lopen stroomt er meer water door. In de beek en langs de oever staan prachtige platenen.

De gekronkelde takken laten het zonlicht gefilterd door. Er liggen grijze keien in de bedding van de beek, grote maar ook bergjes kleintjes.

Uiteindelijk bereiken we de eerste waterval. Behoudens het water, ritselende blaadjes, ruisend gras, kwakende kikkers, zoemende bijen en tjilpende vogels is er weinig geluid. Hier moeten we even rusten en alles op ons in laten werken. Het werd toch tijd voor een lunchstop.

Als we verder gaan horen we plots het geluid van bellen. Het duurt even maar dan ontwaren we tussen de bomen en in het lage struikgewas een grote kudde geiten.

We besluiten de weg te volgen naar Kastro. Daardoor komen we niet bij de tweede waterval. Kastro blijkt toch nog wel een uurtje lopen, maar als we na een uur rustig klimmen boven zijn wordt onze moeite beloont. Het uitzicht over de zacht glooiende heuvels is fenomenaal.

Kastro blijkt een piepklein bergdorpje met één café. De uiterst vriendelijke eigenaar heet ons welkom. Enthousiast laat hij foto’s zien van andere wandelaars. Maar ook van de tweede waterval. Hijzelf poseert voor de waterval als een Poseidon die geniet van het goede leven. Deze hebben jullie dus niet gezien lijkt hij ons te zeggen.

Op een rotspunt staat de oude Venetiaanse vesting waar Kastro zijn naam aan dankt zachtjes weg te brokkelen. De elementen hebben vrij spel door de vrije ligging. Het uitzicht overweldigt. Grijze heuvels, daartussen groene plukken struiken en bomen. Een zandpad kronkelt over de helling.

We bestellen een bakje Griekse yoghurt met honing en walnoten. Terwijl we samen uit het aardewerkbakje lepelen genieten we van de rust om ons heen en lezen het gastenboek. Veel stukjes lijken op elkaar: dit is Thassos op zijn best, het was zwaar om naar Kastro te komen lopen maar nu je er bent weet je waarvoor je het hebt gedaan.

De dag vordert al, dus we kunnen niet te lang blijven zitten. Volgens de eigenaar is het nog 12 km naar Limenaria. Oei, denken we, dat is nog wel een stukje. Dus is ons plan om maar terug te lopen naar Theologos en daar de bus weer te nemen. De eigenaar kijkt ons grijnzend aan: naar Theologos is het ook 12 km. We schieten in de lach en besluiten toch maar naar Limenaria te lopen.

Als we Kastro uit zijn kijken we eens achterom. De grijze huizen vallen nauwelijks op en lijken op te gaan in het landschap. De grijze heuvels met de lage bloeiende roosjes hebben dezelfde kleurschakering als de lage huizen.

Rustig lopen we het toch wel lange stuk naar Limenaria. Het is vrijwel het gehele stuk bergafwaarts. Niet steil, maar je voelt wel degelijk dat je omlaag gaat. Nu begrijp ik pas goed wat ik in het gastenboek las over dat het zo zwaar was om in Kastro te komen.

Het is al laat als we Limenaria binnen lopen. We zoeken een rustig terras en nemen wat te eten. We zijn best wel trots op onszelf. Zo’n dikke 25 km wandelen is voor ons echt veel. Maar we raken nauwelijks uitgepraat over deze prachtige tocht. Misschien wel het hoogtepunt van deze vakantie.

Er zijn maar weinig buslijnen op Thassos. Je komt dus nogal eens langs hetzelfde stuk. Zo ook langs Skala Kallirachis. Elke keer intrigeert het ons, want de huizen staan hier vrijwel op het strand.

We klauteren over de rotsen en wandelen langs de huizen. Het blijken een soort vissershuizen. De meeste lijken op dit moment niet bewoond, maar zijn zo te zien nog wel in gebruik.

Er liggen kleine vissersboten op het strand. Vanuit de hutten loop je vrijwel direct de zee in. Een soort van vloedplanken sluiten de brede deuren van de hutten af. Blijkbaar komt de zee soms erg dichtbij.

Uiteindelijk komen we uit in het centrum van Sotira waar we koffie nemen op een terrasje en wachten op de volgende bus om zo weer verder te reizen. De bus gaat elke 2 uur, dus je hebt voldoende tijd om in de dorpjes op Thassos rond te kijken en eventueel ergens nog wat te drinken.

Voordeel is ook dat je, zo lang je in de buurt van de hoofdweg blijft, net zo lang kunt lopen als je zin hebt. Als je het zat bent loop je naar de eerstvolgende bushalte en ga je weer verder met de bus.

Iets voor Skala Marion stappen we uit de bus. We lopen over een brede zandweg op een hoge klip. Beneden ons ligt een prachtige baai. Het witte zandstrandje ligt beschut tegen harde wind. De zee kabbelt rustig op het strand. Een smal geitenpad leidt naar beneden.

Dit soort baaien zijn er op Thassos erg veel. Er is niets behalve de zee en het strand. Je vindt er geen restaurants of terrassen. Als je erheen wilt zul je alles zelf mee moeten nemen. Maar dan heb je ook wat: een rustig stuk strand, de blauwe zee en vaak wel wat bomen voor de broodnodige schaduw.

Vanaf deze zuidwestpunt van het eiland zwerven we de hele dag kriskras door de heuvels en de olijfgaarden. Doordat we iets gestegen zijn hebben we vrijwel de hele dag een schitterend uitzicht over een groot stuk van het zuidelijke eiland.

We komen oog in oog te staan met amandelbomen die tussen de olijfbomen staan. De keiharde schil slaan we stuk met een steen. Het zijn overgebleven noten van het vorig seizoen maar wat deert ons dat. Amandelen eten die je zelf geplukt hebt is toch een belevenis.

Middels grote lussen lopen we via Kalivia terug naar Limenaria. Op dit soort dagen leg je niet echt veel kilometers af. Maar het is wel een manier van ontdekken die wij elke vakantie wel een keer doen. Doordat je geen omlijnd doel hebt kun je volkomen ontspannen lopen.

Zie je iets spannends? Erop af. Ontdek je een kleurige bloem? Op je knieën en fotograferen. Een amandelboom? Plukken maar. Wij genieten altijd vreselijk van deze dagen. Niets hoeft en je kunt het lot laten beslissen wat je gaat doen.

Met de auto bezoeken we Alyki aan de zuidoostkust. Bovenaan het kleine schiereiland laten we de auto staan en gaan te voet op verkenning. Er liggen hier prachtige ruïnes, waaronder twee van vroegchristelijke basilieken. De ruïnes maken mede door hun omvang wel indruk. De basilieken zijn in verval geraakt toen de nederzettingen in de zevende eeuw werden verlaten.

Het schiereiland is niet groot en gemakkelijk te voet te verkennen. Vooral de resten van de antieke marmergroeven die langs de kust liggen hebben onze aandacht. Nog heel duidelijk is te zien dat er grote blokken gezaagd werden.

Doordat je hoog op de kliffen kunt komen heb je een fenomenaal uitzicht over deze verlaten marmergroeven.

Uren later hebben we het schiereiland kriskras belopen. De natuur is ondanks het drukke strandtoerisme erg mooi. Prachtige bloemen steken hun kopjes tussen bleke rotsen uit. Hoge bomen ruisen fier in de wind op de klippen. Het strand van Alyki, met een rijtje strandtenten, maakt een verzorgde indruk.

Ook de weg langs de zuidkust van Thassos is prachtig. Op verschillende plaatsen liggen mooie kleine verlaten baaitjes. Soms moet je misschien even klimmen maar daar heb je daar ook wat voor terug. Zoals gezegd: je moet wel selfsupporting willen zijn anders heb je hier niks te zoeken.

Vanuit onze thuisbasis Limenaria maken we een rustige tocht langs de kust. Net buiten het plaatsje lopen we langs een oude ijzerertsmijn. Het hoofdkantoor van het bedrijf prijkt nog op een uitstekende rotspunt. Hoewel flink in verval staat het nog te schitteren op deze prachtige plaats. Het uitzicht over de baai van Limenaria is overweldigend en moet klanten die het bedrijf bezochten beslist geïmponeerd hebben.

Als je langs de oude schachten van de mijn loopt zie je onder je al het prachtig beschutte en makkelijk bereikbare Metalleiastrand liggen. Nu is het nog verlaten, maar het is mooi onderhouden en het strandcafé staat er zo goed bij dat het in het hoogseizoen ongetwijfeld een drukke plaats is.

Het pad loopt langs de kust verder en slingert zich over de rotsen naar Pefkari, een kleine rustige badplaats waar mooie cafés en restaurants langs het strand staan. Grote loungebanken en -stoelen maken het verblijf bijzonder aangenaam.

Wij lopen weer terug maar er gaat ook regelmatig een bus, dus dat is met teveel wijntjes in je benen ook nog een optie.

Rond de hoofdstad Limenas kun je werkelijk schitterend wandelen. Wij trekken een hele dag uit om door de heuvels te lopen en de ruïnes van de antieke stad Limenas te bekijken. Met een goede plattegrond en een beschrijving van de ruïnes zijn we urenlang zoet.

Overal staan bordjes met beschrijvingen van de ruïnes, waaronder het oude theater, de agora en diverse tempels. En de weg is goed aangegeven. Bedenk wel dat je eerst aardig moet klimmen. Onderweg vindt je geen gelegenheid om iets te kopen dus neem voldoende drinken en eten mee.

Tijdens onze lunch in het Athene Poliouchos-heiligdom genieten we van een fenomenaal uitzicht over de stad. Het is helder weer en we kunnen het vasteland van Griekenland zien liggen.

Langs de haven van Limenas zul je zeker een mooi plekje kunnen vinden om iets te drinken of een hapje te eten. De stad is goed ingesteld op toerisme waardoor het er heerlijk toeven is. Ook in de smalle straten staan mooie gelegenheden, voor elk wat wils.