Exact op tijd arriveerden we op de luchthaven van Trivandrum. Na een paar keer vragen blijken onze fietsen nog aan boord te zijn. Ze waren er bijna mee doorgevlogen naar Goa.

We worden met een busje naar ons hotel in Kovakulam gebracht, de fietsen op het dak vastgesjord. Een duik in het zwembad helpt ons niet echt om af te koelen. Het water heeft ongeveer dezelfde temperatuur als het zeewater, waar we daarna nog in zwemmen. Hoge golven en veel klein restaurantjes langs het strand, waar we ‘s avonds in het donker een colaatje drinken met mooi uitzicht over de zee.

Vanmorgen hebben we de fietsen in orde gemaakt en nu fietsen we naar andere stranden in Kovakulam. We zijn nu op een mooi breed zandstrand.

De beveiligingsman van ons hotel in Kovakulam staat 24 uur per dag en 7 dagen per week op zijn post; niet te geloven.

We fietsen door het binnenland en bezoeken het Neyyur Wild Life Park en de Neyyur Dam. Het is behoorlijk klimmen en we kunnen niet overnachten in Neyyur, omdat het guesthouse vol is. We moeten 20 km terug fietsen, want het blijkt in het binnenland moeilijk te zijn om noordelijker te komen.

Vandaag zijn we weer aan de zee in Varkallai, zo’n 45 km ten noorden van Trivandrum. We hebben zo’n 50 km gefietst. Dat is niet zo veel, maar in die hitte en met de bergen valt het toch zwaar tegen. Mijn spieren begaven het zowat en geregeld heb ik moeten stoppen omdat mijn benen niet meer wilden. De laatste 17 km hebben we met een tuk-tuk afgelegd.

Bij aankomst in dit guesthouse aan zee verwijst de eigenaar me naar een masseur, een dokter die werkt in het ziekenhuis in Trivandrum en hier een massagepraktijk heeft. Hij gaat me een uurtje kneden en masseren met medische olie.

We blijven twee nachten, omdat we dan morgen een dagje rust hebben en de omgeving kunnen bekijken.

Onderweg op de fiets zien we veel. Hele families die stenen klein maken door de hele dag met hamers erop te timmeren. We fietsen langs een krokodillenkweekplaats. Overal liggen plakken latex op straat om te drogen. Veel rubberplantages waarvan de bomen inkepingen hebben en aan de onderkant wordt de latex opgevangen. Langs alle wegen staan palmbomen met bananen en kokosnoten.

Het is hier iedere dag net zo heet als de heetste dag in de zomer in Nederland. Het fietsen valt mij erg zwaar, ik heb veel last van de spieren, waardoor je soms geheel niet meer voort kan.

We hebben hier een rustig guesthouse achter een tempel, maar gelukkig wel zo ver dat we de herrie ervan niet horen. Zo’n tempel lijkt wel wat op onze kermis, met botsautootjes die constant toeteren. Af en toe wordt er ook vuurwerk afgestoken.

Vanmorgen hebben we rustig ontbeten in de tuin van ons guesthouse. In die tuin staan veel palmbomen met ieder wel 6 trossen van elk 10-12 kokosnoten.

Vandaag lopen we 10 km langs het strand naar het noorden tot aan Paravur. Prachtige stranden, omzoomd met kokospalmbossen met af en toe een gezellig restaurantje waar we koffie of cola drinken.

Op een doodstil strand waar echt helemaal niemand is, zwemmen we een uurtje in zee en liggen daarna een kwartiertje in de zon. Het is hier te heet om langdurig in de zon te zijn: 45 graden is niet zo lekker, zelfs niet voor een zonaanbidder zoals ik. In het water van de Arabische Zee koel je ook niet af; het zal boven de 30 graden zijn.

In zee zien we een luchtpijp en een paar longen (waarschijnlijk van een mens) drijven. Chris werpt ze met een stokje op het strand, waarna we blijven kijken hoe grote roofvogels er op af komen.

Tijdens de wandeling zien we een grote groep dolfijnen voor de kust zwemmen, die geregeld boven water komen.

Op het strand bij de plaatsjes komen de bewoners je tegemoet met kokosnoten en dat is lekker fris om met een rietje leeg te drinken.

We fietsen vandaag langs de kust naar Karunagapalli. Het grootste deel fietsen we langs de hoofdweg, er zijn geen kleinere paadjes dichter langs de zee. Het fietsen over de hoofdweg is een crime. Scootertjes en riksja’s toeteren als auto’s, auto’s als vrachtwagens en vrachtwagens en autobussen klinken afschrikwekkend. Gelukkig is de weg langs de kust niet zo heuvelig.

In Karunagapalli hebben we een prachtig guesthouse, gelegen aan het water van de Backwaters, een binnenzee van de Arabische Zee. We hebben een fijne kamer met balkon over het water.

Vanmorgen is het weer vreselijk druk op de weg, maar we nemen gedeeltelijk een alternatieve route. We passeren veel tempels met de nodige herrie en ook diverse moskeeën. Kerken zie je hier veel minder, maar we wonen toch nog een plaatselijke kerkdienst voor 10 minuutjes bij, zij het dan met de fiets in de hand voor de deur. De kerk zit propvol en de voorganger gaat helemaal op in zijn betoog. Hier in Kerala spreekt men Malayalam.

Hier in het zuiden van India is 2,5% van de bevolking christen. Toch houden ze de christelijke jaartelling aan. Alles in deze cultuur is doorspekt met het hindoeïsme. We hebben gezien hoe kleine kinderen op het strand door een priester rituelen wordt bijgebracht.

Vanavond vertrekken we in Alappuzha met de touringcar met airconditioning en TV richting Periyapatti, zo’n 155 km ten zuiden van Bangalore. We slapen zo vast in de luxe slaapstoelen, dat we al veel te ver zijn als we wakker worden.

Vanaf het volgende busstation nemen we een lokale bus. Deze puilt uit; er zitten zeker honderd mensen in een bus met 40 stoelen. Als we uitstappen, kan ik ternauwernood m’n weekendtas pakken die tussen tal van benen op de grond staat. Na nog een busrit en een laatste ritje met een riksja komen we ‘s ochtends aan bij het weeshuis van Good News Friend Ministry.

We worden ontvangen door David, die altijd de brieven van Nahomi (het financieel geadopteerde dochtertje van Chris) uit het Tamil vertaalt in het Engels. Al snel komt pastor Raja. Hij verwelkomt ons door ons met grote zware bloemenkettingen te omhangen. We worden zeer gastvrij en vriendelijk behandeld en voorzien van frisdranken en lekkernijen.

We worden rondgeleid door het weeshuis waar op dit moment alleen de allerkleinsten van 2-4 jaar aanwezig zijn. Daarna neemt hij ons mee naar de aangrenzende school, die tien zeer kleine klaslokaaltjes heeft. Elke ruimte (niet groter dan 2,5×2,5 mtr.) bevat zo’n 40 kinderen tussen de 5-10 jaar, die keurig in uniformpjes in rijtjes achter elkaar op de grond zitten.

Als wij binnenkomen, staat iedereen in een keer op en roept in koor: ‘Hello sir’. Dat gebeurt een aantal malen en is op zich al indrukwekkend. Wat we na schooltijd van de kinderen zien, gaat alle verstand te boven. Zo gedisciplineerd als alles toegaat, zonder enige wanklank.

Na schooltijd heeft ieder kind zijn eigen taak volgens een agenda; de een gaat de planten en de bomen in de tuin water geven en de ander gaat de tuin aanharken. Vervolgens komen ze bijeen in de grote kerkzaal voor een zang- en aanbiddingsdienst. Elke dag heeft een ander kind de leiding hierin.

In de vroege avond zit ieder kind naast z’n bed op de grond om huiswerk voor de volgende dag te maken en te leren. In alle rust. Je zou nooit denken dat daar 15 meisjes op een slaapzaal en 20 jongens in 2 andere slaapzalen aanwezig zijn. Wat een discipline.

Daarna staan de jongens en meisjes afzonderlijk in rijen voor het uitdelen van de rijst met wat saus. Ieder met een roestvrij stalen bord met hoge rand. Omdat iedereen hier met zijn rechterhand eet, hebben ze geen bestek en hoeven na afloop alleen nog maar hun bord om te spoelen.

Om negen uur gaan ze naar bed om de volgende morgen weer om half zes uur op te staan. Ze beginnen de dag met een half uur zingen en gebed in de kerkzaal.

De trein brengt ons in 3 uur 155 km noordelijker naar Bangalore. Daar worden we opgewacht door pastor Jabas, die hier een kerk leidt, de leprozen bezoekt en eten geeft en de kinderen van de leprozen opvangt.

Hij neemt ons mee uit eten naar een Arabisch restaurant. In Bangalore zijn grote contrasten: prachtige flatgebouwen en daar omheen hele wijken met krotjes van plastic of palmbladeren en veel loslopende koeien in de straten.

Vanmorgen bezoeken we de lepra-kolonie. Na ongeveer een half uurtje rijden over meest onverharde, smalle wegen door het zeer chaotische verkeer, waar middendoor nog koeien lopen, bereiken we de sloppenwijk waar de leprapatiënten wonen. Zij wonen in zeer kleine stenen huisjes langs smalle onverharde weggetjes waarlangs aan beide kanten een open riool loopt en de drab langzaam naar beneden stroomt.

Als we arriveren, komt er meteen een aantal mannen helpen om de auto uit te laden: de pastor heeft een voorraad basisvoedingsmiddelen voor een maand meegenomen.

Op de binnenplaats zitten meer dan 100 mensen op de grond of op een muurtje aan de zijkant. Heel oude mensen, die later maar 40 jaar blijken te zijn, maar ook echt oude mannen van meer dan 70 jaar en kleine kinderen en baby’s zijn erbij. Het merendeel zijn vrouwen, waarvan er 11 weduwe zijn.

De pastor vertelt van elk afzonderlijk de levensgeschiedenis. Sommige waren pas in de 20 toen de eerste lepra-symptomen zich voordeden en werden toen direct uitgestoten door de families waardoor ze moesten gaan bedelen. Om het bedelen te voorkomen, brengt Good News Friend Ministry iedere maand zoveel eten als ze nodig hebben. Ze willen een gebouwtje openen met 4 trapnaaimachines om die mensen nog wat zinvols bij te brengen dat zij wellicht nog kunnen. Je weet niet wat je ziet; de meesten hebben in het geheel geen vingers of tenen meer, alleen maar stompjes.

Na de dienst lopen we nog even door het buurtje. Iedereen wil op de foto. We schudden handen en stompjes en we worden door een oudere vrouw in haar hutje binnen gevraagd. Daar ligt haar doodzieke man op een bed, hij kan nooit meer opstaan. Zij haalt het dekentje van zijn benen en we zien grote witte vlekken op zijn benen en vreselijk vervormde voeten. De vrouw huilt en ik begrijp dat zij vraagt of wij niet meer voor haar kunnen doen. Dit is niet om aan te zien en met zo’n situatie weet je je op zo’n moment ook niet goed raad. We laten de hulpverlening maar over aan de organisatie.

Chris en ik gaan met een riksja de stad in, die hier 10 km vandaan is. Bangalore is de ICT-Stad van India. Het wordt wel de Silicon Valley van India genoemd. Bangalore is met zes miljoen inwoners de vijfde grote stad in India en hoofdstad van de deelstaat Karnataka.

In de stad zien we een groepje meisjes met baby’s op de arm. Dat zijn echt kinderen met kinderen en zij leven als zwervertjes op straat.

Als er in India een meisje geboren wordt is de kans 25% dat zij de 15 jaar niet haalt. Vaak worden meisjes bij de geboorte in plastic gewikkeld waardoor zij langzaam sterven. Als ze blijven leven, worden ze niet goed verzorgd. De reden is dat meisjes als zij trouwen een grote bruidsschat moeten meenemen, zoals 6 ossen of nieuwe meubels of ze worden met goud omhangen.

Zo modern als Bangalore mag zijn, zo ouderwets, smerig en chaotisch gaat alles er toe. Bergen vuil en afval langs de wegen; nergens een mogelijkheid om afval in te doen. Als je zelf geen raad weet met je afval en bijvoorbeeld lege plastic flessen teruggeeft aan een verkoper, dan gooit hij die direct waar je bijstaat gewoon op straat.

Vanmorgen vertrekken we per auto met de pastor naar Mysore, dat 150 km ten zuid-westen van Bangalore ligt. Dat is een autorit van 4 uur over vreselijk drukke en chaotische wegen waar koeien, honden en ezels midden op de weg tussen het verkeer door lopen.

Onderweg bezoeken we een Wild Life Sanctuary, een schitterend natuurpark waar duizenden prachtige grote vogels zoals snakebirds, ooievaars en pelikanen verblijven. We maken met een roeibootje een tocht over het grote en stille meer waar we de krokodillen naast ons bootje zien drijven.

Mysore is een behoorlijk grote plaats met zo’n 800.000 inwoners. De pastor had zijn collega’s hier gebeld en deze staan bij de ingang van de stad al op ons te wachten.

Zij brengen ons naar een groot paleis dat als museum dienst doet. Daar kijken we twee uurtjes rond. Veel luxe en pracht, terwijl de bevolking heeft geleden (en nog lijdt) aan armoede en honger.

Daarna brengen ze ons naar de dierentuin, maar daar hebben we niet zo’n zin in. Die zijn toch overal hetzelfde. Het is hier veel heter dan in Bangalore, daar was het wel aangenaam warm en ‘s nachts zelfs een beetje fris. Hier is het ook ‘s avonds nog bloedheet.

Vanmorgen gaan we met de bus naar Udagamandalam (Ooty). Het is een lokale bus die er 5,5 uur over doet. Deze lokale bussen scheuren er op los en het lijkt wel of het leven van de chauffeur ervan af hangt of hij op tijd rijdt. De kans dat je hier in het verkeer om het leven komt door de schuld van een ander is vele honderden malen groter dan in Nederland.

Het is een prachtige bustocht dwars door Mudumalai, het grootste en mooiste wildpark van Tamil Nadu. De wilde olifanten en tijgers zien we niet, wel grote herten en veel apen die op de weg en in de bomen zitten.

De weg stijgt voortdurend en na vele haarspeldbochten bereiken we de stad Ooty op 2300 meter hoogte. Het is hier frisser dan we gewend zijn en ‘s avonds moet je zelfs een trui aantrekken. Het is ook het eerste guesthouse waar lakens en een deken op de bedden liggen. Tegen de ochtend trek je die vanzelf wel over je heen want dan wordt het echt fris.

Vandaag maken we een trektocht met een groep van negen mensen en een gids die ons meeneemt de bergen in. We lopen in de zon met een lekker fris windje erbij. De tocht gaat dwars door bossen met honderden apen in de bomen en door grote thee- en koffieplantages.

Boven op de berg rusten we een uurtje en dan begint de tocht terug naar beneden. Op een gegeven moment denkt de gids blijkbaar dat we niet voor donker terug kunnen zijn. We worden we met z’n tienen in een jeep geladen. De chauffeur rijdt nog belachelijker dan we al hebben meegemaakt. Bij haarspeldbochten rijdt hij al toeterend aan de verkeerde kant van de weg in de hoop dat er geen tegenliggers aankomen. Dat wordt ons iets te dol en we vragen hem te stoppen zodat we kunnen uitstappen. We gaan verder met de bus.

Vanmorgen bezoeken we de botanische tuin in Udagamandalam. Veel prachtige bomen uit alle windstreken in een schitterend aangelegd park. Als we in de tuin op een bankje zitten, komen er geregeld jonge mannen langs, die om de beurt tussen Chris en mij in willen zitten. Allemaal vragen ze direct je naam en waar je vandaan komt en velen zijn geïnteresseerd in de cultuur van Nederland en willen weten hoe onze samenleving in elkaar zit. Vaak hebben ze dit soort informatie nodig voor het schrijven van een scriptie of het houden van een lezing.

De mensen zijn hier over het algemeen erg betrouwbaar; je kunt je tas gerust laten staan. Van afdingen is hier, in tegenstelling tot Vietnam, geen sprake. Alles heeft een vaste prijs en ook wat betreft wisselgeld hoef je niet argwanend te zijn.

‘s Middags nemen we de Blue Mouintain Train van Udagamandalam naar Metttuppalaiyam. Een soort museumtreintje op smalspoor dat een spectaculaire route rijdt vanuit 2300 meter hoogte in de bergen naar zeeniveau.

Het lijkt of er duizenden mensen op het perron staan te wachten op het treintje dat maar zeer kort blijkt te zijn. In een geheel houten coupé met zitbanken voor 8 personen zitten 17 mensen. Ook veel kleine kinderen, zodat ik bijna de hele reis ook een klein kind van zo’n twee jaar op schoot heb.

Het is een adembenemende tocht langs diepe afgronden en door prachtige koffie- en theeplantages, bananenkwekerijen en palmenbossen. Op kleine stationnetjes wordt gestopt en kunnen mensen wat drinken of voedsel kopen. Op één stationnetje zitten tientallen apen naar de mensen in de trein te kijken in afwachting of zij ook iets van hun chips en ander lekkers mogen meegenieten, hetgeen hun aardig lukt.

Vroeg in de avond komen we aan in Mettuppalaiyam waar we een uurtje tijd hebben voor de trein naar Coimbatore vertrekt. Daar stappen we over op de nachttrein naar Ernakulam, waar we de trein nemen naar Alappuzha (Allepey), waar we onze bagage en de fietsen in het guesthouse hebben achtergelaten.

In de straat van ons guesthouse zien we bij aankomst honderden mensen zich klaarmaken voor de nacht; ze zoeken een plek op straat waar ze in lange rijen op het trottoir langs de huizen en winkels gaan liggen met een lakentje over zich heen.

Vanochtend vertrekken we met de bus naar Kumily, 107 km naar het oosten, op de grens van Kerala met de deelstaat Tamil Nadu en ten noorden van het Periyarmeer. Het is bijna 4 uur met de bus; de fietsen hebben we op het dak van de bus vastgesjord.

Kumily ligt in de jungle. We hebben een rustig guesthouse gevonden in een zeer grote tuin met allemaal kruiden en specerijen zoals peper en allerlei soorten fruit zoals papaya.

‘s Middags na vier uur komen de apen in de tuin en als we vijf minuutjes fietsen zitten we midden in het tijger-reservaat. De natuur is hier prachtig.

Vandaag fietsen we de hele dag in de omgeving. Het is hier prachtig en zeer boeiend vanwege het Periyar wildreservaat, waar sinds 1975 een reservaat voor tijgers aan verbonden is. Het totale reservaat omvat 777 vierkante kilometer plus het Periyarmeer van 27 vierkante kilometer.

Na het kopen van een toegangskaartje mogen we het reservaat in rijden tot aan het meer. Bij het meer wachten we enige uren tot de schemering, we hopen olifanten of tijgers te zien. Helaas krijgen we die niet te zien, wel diverse soorten herten en elanden.

We vertrekken uit het guesthouse in Kumily. Omdat ik gisteravond mijn zaklamp ben vergeten in het restaurant, ga ik deze even ophalen. Chris fietst vast naar de markt, waar we elkaar daar zullen treffen. Na 5 minuten ben ik al op de markt, maar geen Chris te vinden. Ik rij de markt een paar keer rond en ga dan naar de kruising waar de weg het dorp verlaat, waar ik weer kijk en wacht.

Na enige tijd denk ik dat hij vast vooruit is gereden, wat zo vaak gebeurt, dus ga ik vast een paar kilometer de weg op. Na enkele kilometers ben ik er toch niet gerust op en ga weer terug. Weer de markt rond en ik vraag diverse keren of zij iemand met een baard op een fiets hebben gezien. Men vertelt me dat hij het dorp uit gefietst is.

Ik verlaat Kumily maar en vraag onderweg of er iemand met een baard op de fiets is langs gekomen, hetgeen wordt bevestigd. Ik fiets door naar Ranî, zoals afgesproken. Als ik laat in de middag aankom in Ranî wacht ik een half uur en besluit dan door te gaan naar Varkallai aan zee, waar we al eerder waren.

In Ranî neem ik de bus naar Kollam (Quilon), nog 120 km verder. Vandaar is het nog 42 km fietsen in het nachtelijk duister, zonder enige verlichting langs de weg. Dat is erg link. Auto’s, tuk-tuks en motoren komen je met groot licht op twee banen tegemoet (dus ook op jouw weghelft) of hebben in het geheel geen licht. Het gaat ook nog regenen, dus het is me het dagje wel.

Ondanks dat ik nu een paar dagen alleen in Varkallai ben, vermaak ik mij best. Vanmorgen slenter ik wat langs de kust langs allerlei stalletjes met koopwaar. ‘s Middags praat ik enige uren met Arie, een Hollandse man die door zijn werk in vele landen heeft gewoond en nu in Duitsland in het Zwarte Woud woont, maar 7 maanden van het jaar in dit soort landen verblijft. Begin oktober is hij naar Nepal gevlogen en sinds begin januari in hij hier in zuid-India. Half januari vliegt hij weer terug naar Katmandu. Het zou een broer van Chris kunnen zijn, alleen is hij 10 jaar ouder; op zijn 76ste fietst hij nog veel.

De lol van het fietsen hier in India is mij geheel vergaan; wat fietsen betreft kun je wel zeggen dat deze reis is mislukt. Ik heb deze reis het fietsen in dit soort landen geheel afgeleerd en ga nooit meer fietsen in de bergen en in de hitte. Ik heb m’n buik er werkelijk vol van.

Vanmorgen ontbijt ik met Arie in een klein restaurantje naast m’n guesthouse. We gaan samen fietsen en bezoeken het Golden Island waarop een hindoetempel staat. Met een klein bootje worden we over een Backwater (een soort binnenzee) naar het eiland gevaren. Rondom het meer staan palmbossen langs het water en het is doodstil.

Vandaag heb ik een rustdag genomen en een strandstoel met parasol gehuurd. Om 09:30 uur lig ik al aan het strand en ik houd het vol tot zonsondergang om 18:30 uur. De parasol heb ik niet nodig, want het is gelukkig niet zo snikheet.

Er komt ‘s middags een aardige zeewind opzetten en dat maakt het wat aangenaam. De hele middag praat ik met een Nederlands sprekende Belg uit Brugge, die al een paar maanden door India trekt, van het uiterste noorden in Kashmir tot het uiterste zuiden waar hij vanaf een en de zelfde plaats de zon kan zien opkomen boven de zee in het oosten en kan zien ondergaan in zee in het westen.

Als ik bij het guesthouse aankom, staat de fiets van Chris voor de deur. Hij was er al eerder en is gaan zwemmen in zee. Nadat ik me gedoucht heb, komt hij binnen en wisselen we verhalen uit.

Vandaag nog maar wat wandelen langs de kust en af en toe een duik in zee nemen en op de terrasjes wat lekkere sapjes drinken. Morgen gaan we op de fiets naar Kovakulam, dat 60 km naar het zuiden ligt. En de dag daarna weer naar huis.