Via Chicago vlieg ik naar Los Angeles, waar ik moe en uitgeput op zoek ga naar mijn huurwagen. Ik pomp een cd in mijn autoradio en cruise met een brede glimlach tot een motel in Hollywood. Na enkele boodschappen gedaan te hebben laat ik me zachtjes vallen in het bed en slaap de rest van de dag.

Als ik wakker wordt is het nog erg vroeg, maar de vermoeidheid is weg. Ik blijk pal op Hollywood Boulevard te verblijven. Ik bezoek een lokale groentemarkt, koop de Los Angeles Times en wandel ik de volledige ruim 2 km lange Hollywood Walk of Fame af, die zich uitstrekt over Hollywood Boulevard en Vine Street. Meer dan tweeduizend beroemdheden worden hier geëerd met een steen in de vorm van een ster.

In de namiddag wandel ik gans Hollywood Boulevard af. Ik passeer het befaamde Grauman’s Chinese Theatre, een bioscoop uit 1927, waarvoor enkele tientallen beroemdheden hand- en voetafdrukken in het beton achterlieten.

Her en der krijg ik prachtige uitzichten op het Hollywood Sign: de naam Hollywood in 15 meter hoge letters op een helling boven de wijk. Oorspronkelijk stond er Hollywoodland. De letters zijn in 1923 geplaatst door projectontwikkelaars, om reclame te maken voor een nieuw vastgoedproject. In 1949 kocht de KvK van het inmiddels ontstane district de letters en haalde ‘land’ weg, waardoor het Hollywood Sign verder door het leven kon gaan als symbool van het district.

Ik besluit met de auto de letters van korter bij te gaan bekijken. Er geraken is klein beetje netelig maar zeker de moeite waard. Ik draai rechts Lake Hollywood Drive op en volg deze tot op de top van de helling. Hier buigt de weg scherp naar rechts, via Montlake Drive naar Tahoe en zo richting Canyon Lake.

Aan mijn rechterkant duikt er een recreatiepark op met misschien wel het mooiste uitzicht op het Hollywood Sign, dat zich bevind op Mount Lee. Ook het uitzicht op de rest van de stad is adembenemend, je ziet het zakencentrum van de stad, maar wat het meeste opvalt is de enorme uitgestrektheid van de stad.

Hierna rij ik nog even langs Universal City in San Fernando Valley. Voor een bezoek aan het Universal Studios Theme Park is het net iets te laat. Maar de City Walk doe ik wel. De kleurrijke en kitscherige mensen vallen niet op in het kermisachtige decor.

Het commerciële plan van Universal Studios is mensen zo tot verstomming te slaan zodat ze volledig gehypnotiseerd al hun geld spenderen aan de meest nutteloze dingen

Ik heb hoog nood aan een vakantiegevoel en Venice Beach is hier meer dan geschikt voor. De Baywatch-stranden en de met palmbomen beplantte dijken doen zich alle eer aan door bezaaid te zijn met bodybuilders en bevallige rollerskaters. Aan het einde van de pier staan enkele oude vissertjes en verliefde koppels.

Met mijn Cadillac DTS rij ik richting Twentynine Palms, zo’n 350 km ten oosten van LA. Ik maak kennis met de Amerikaanse wegen: deze zijn breed, van uitstekende kwaliteit en vooral helemaal niet druk. De uitzichten zijn bij momenten echt prachtig. Bij aankomst boek ik een kamer in het El Rancho Dolores Motel. Met airco, want het is ondertussen boven de 40°C.

Door de jetlag ben ik nog steeds vroeg wakker, maar de zon is blijkbaar ook al effe op want de temperatuur stijgt al tot boven de 30°C. Vandaag staat volledig in het teken van een bezoek aan Joshua Tree National Park, dat bestaat uit twee woestijnlandschappen: de laaggelegen Colorado Desert in het oosten en de hoger gelegen Mojave Desert, die iets minder droog en iets koeler is. In de laatste groeit de joshua tree, een soort yucca, waarnaar het park is genoemd.

Ik rij het park binnen via het West Entrance Station. De verzengende hitte van de droge, dorre Mojave Desert herbergt toch nog leven, want als ik de auto uitstap schieten de hagedissen onder mijn voeten door. Tientallen zie ik er pijlsnel wegschieten naar een veilige plaats.

Vanaf Keys View in de San Bernardino Mountains heb ik een ongelooflijk uitzicht op de Coachella Valley en zelfs Mexico is in de verte zichtbaar.

Via Park Boulevard en Pinto Basin Road rij ik naar Cottonwood Spring, een oase met palmbomen. Onderweg stop ik nog aan de Cholla Cactus Garden, voor een wandeling van een kwart mijl door een cactusveld. Langer hoeft de wandeling echt niet te zijn, want de zon brandt alweer uitermate fel.

De volgende dag rij ik van Twentynine Palms naar Lake Havasu City, zo’n 240 km oostelijker. Van de brede Highway 62 stuurt mijn gps mij plots noordelijk een zandweg in. Dit is even schrikken maar na een tiental kilometer is de zandweg gedaan en kom ik terug op perfect berijdbare wegen.

Op de kilometerteller van mijn gps zie ik de kilometers traag aftellen. Rondom mij enkel woestijn en in de verte bergketens. Na een echt adembenemende rit kom ik aan in Lake Havasu City, waar ik een kamer boek in de plaatselijke Motel 6.

Nadat ik mij beetje heb geïnstalleerd ga ik op verkenning naar het meer. Ik vind een toffe plaats langs de rotsige oever van Lake Havasu. Het water is enorm verfrissend en irreëel blauw. Het is 48°C dus ik neem al gauw een duik.

De volgende morgen rij ik naar misschien wel het schitterendste natuurmonument op aarde: de Grand Canyon. Onderweg stop ik in de stad Seligman, gelegen langs de legendarische Route 66. Dat is te merken ook: talloze souvenirwinkeltjes verkopen allerlei prullaria. De Amerikaanse vlaggen overheersen hier nog meer het straatbeeld dan elders.

Een tweede tussenstop maak ik in Williams, een oude mijnstad een stuk verder aan Interstate 40. Het is het eindpunt van de Grand Canyon Railway maar veel is er niet te beleven.

Na de lunch komt de Grand Canyon alweer een stuk korter bij. Ik had een meer bergachtig landschap verwacht maar het is bijna biljartlakenvlak. Door een dor woestijnlandschap kom ik uiteindelijk aan in Tusayan, bij de zuidelijke ingang van Grand Canyon National Park. In het bezoekerscentrum koop ik enkele prentkaarten en mijn toegangsticket.

Ik rij verder over het plateau. Heuvels glijden onder mijn banden door, als ik plots door het dun beboste woud van ver komende zonnestralen waarneem. Nadat ik de auto heb geparkeerd staar ik naar het natuurwonder als naar een schilderij. Ik neem plaats op een bankje in de zon, waar ik twee uur lang blijf zitten niksen.

Miljoenen jaren heeft het water van de Colorado-rivier erover gedaan om (met een snelheid van 16cm per 1000 jaar) een kloof van meer dan 1600 meter diep uit te slijpen. De Grand Canyon is zo’n 435 km lang en 15 tot 29 km breed. Doordat de luchtvochtigheid extreem laag is, is de overkant steeds vrij goed te zien.

De negatieve kant van de Grand Canyon is dat het hier enorm toeristisch is, vooral in en rond Grand Canyon Village, dat met talloze accommodaties, winkels, restaurants en kampeerplaatsen helemaal op de toeristen is gericht.

Na een overnachting in Tusayan vertrek ik weer naar het park om over de Desert View Drive te cruisen, een ongeveer 30 km lang deel van Highway 64 dat vanaf Grand Canyon Village oostwaarts langs de zuidrand van de kloof slingert.

Onderweg liggen verschillende uitgebouwde parkeerplaatsen waar je kunt stoppen om te lunchen en waar je vooral ook kunt genieten van steeds weer andere prachtige uitzichten over de Grand Canyon.

Ik stop aan alle uitzichtpunten: Grandview Point, Moran Point, Lipan Point, Navajo Point en Desert View Point. Met name Navajo Point is adembenemend mooi, met prachtige uitzichten op de Colorado-rivier die zich in de diepte een weg baant door de kloof.

Onderweg bezoek ik ook de Tusayan Ruins en het bijbehorende museum. Het zijn 800 jaar oude ruïnes van een nederzetting van de Pueblo-indianen die hier leefden.

Als ik Grand Canyon National Park verlaat, rij ik de eerste kilometers over een hellende weg door het reservaat van de Mojave-indianen. Overal langs de weg staan bouwvallige standjes waar indianen allerlei spullen verkopen: poncho’s, dromenvangers, armbanden.

Er is ook een Scenic View maar deze kloof van de Colorado-rivier maakt niet zoveel indruk, na wat ik de afgelopen dagen heb gezien.

Na een mooie rit kom ik aan in Page, waar ik incheck bij de lokale Motel 6. Bij Page ligt de Glen Canyon Dam, een 216 meter hoge en 475 meter lange dam in de Colorado-rivier. Achter de dam ligt het Powelstuwmeer, dat als recreatiemeer fungeert. Maar het bassin wordt tevens gebruikt om energie op te wekken en om het zuidwesten van de VS van water te voorzien.

Een stukje stroomafwaarts gaat Route 89 via een gigantische boogbrug over de canyon. Vanaf deze Navajo Bridge is er een prachtig zicht op de dam. Na wat koelere dagen is het opnieuw puffen geblazen met temperaturen van boven de 40°C.

In de stad Page valt weinig te beleven, het lijkt me een netjes opgekuist middenklas stadje zoals je er in Amerika duizenden hebt. Door het recreatieve stuwmeer en de dam komen er tijdens de zomermaanden wel erg veel binnenlandse toeristen opzetten.

Terwijl ik van Page westwaarts naar Zion National Park rij ga ik over naar een andere tijdszone, waardoor ik een uur verspeel. Ook in Zion zijn er weer imposante kloven maar wat me opvalt is dat de natuur hier veel groener is. Er leven hier dan ook veel soorten planten en zoogdieren, waaronder een aantal unieke.

De eerste toeristische stopplaats is aan Checkerboard Mesa, een gigantische rots waarop zich door erosie een schaakbord heeft afgetekend. Vervolgens rij ik door een van de mooiste landschappen die ik deze reis zie.

Wanneer ik aan een tunnel kom zie ik een bordje staan waarop een wandelpad wordt aangegeven: de Canyon Overlook Trail. Het is een rotsig en hellend pad van een halve mijl lang. De blijkt meer dan de moeite waard, want het einde van het trail geeft een schitterend uitzicht op een dal waar een weg zich via vele haarspeldbochten doorheen slingert.

Zion is echter een kleiner park waardoor ik al snel het park terug verlaat. Net buiten het park loopt de Kolob Terrace Road, die zicht dwars door een bergketen baant. Ik volg deze een twaalftal kilometer maar omdat het al laat wordt en er onweer dreigt zoek ik een motel in het rustige stadje Hurricane.

Onderweg van Hurricane naar Las Vegas pruts ik opnieuw aan de horloges om deze een uurtje terug te draaien. Langgerekte wegen brengen mij door bergketens en woestijnen naar de gokstad. De hoogste torens, met de 356 meter hoge Stratosphere Tower op kop, onthullen zich voorzichtig terwijl ik nader. De stad ligt volledig gehuld in een vieze smog.

Het is wel een unieke ervaring om de stad zo tevoorschijn zien te komen na honderden kilometers enkel tankstations op je pad te zijn tegengekomen. Het verkeer wordt drukker, tot stilstaan toe, wanneer ik het centrum nader. Met de auto verken ik de befaamde strip, een 6,4 km lang deel van de Las Vegas Boulevard en daarna ga ik luieren op mijn motelkamer.

De Hoover Dam ligt maar 48 kilometer ten zuidoosten van Las Vegas, dus dit is een uitgelezen kans om deze even te bezoeken.

De 221,4 meter hoge dam werd tussen 1930 en 1936 in de Colorado-rivier gebouwd om een eind te maken aan overstromingen en om het water op te slaan. Het water van het 180 km lange Lake Mead dat achter de dam ontstond wordt gebruikt voor recreatie en levert bovendien energie via 17 turbines.

Het is weer erg heet maar door de airconditioning is het in de dam goed te doen. Er worden rondleidingen georganiseerd, waarvan de Discovery Tour er interessant uitziet en niet te uitgebreid is, want zoveel interesse wekt de Hoover Dam nu ook weer niet bij me op.

Na een korte informatiefilm over de dam, die van een 15 meter dikke top uitloopt tot een 200 meter dikke voet, dalen we af naar de bodem van de dam. Het is indrukwekkend om de enorme turbines van dichtbij te zien.

Death Valley National Park ligt 300 kilometer ten noordwesten van Las Vegas. Via Shoshone rij ik de vallei in die deel uitmaakt van de Mojave Desert. Ik stop regelmatig om foto’s te maken maar uitstappen is een helse opdracht, aangezien de thermometer 49°C aangeeft.

Het park doet heel doods aan en heeft allerminst zijn naam gestolen. Het is ook niet zo toeristisch. Nu en dan kruis ik een auto en ook op de stopplaatsen zijn weinig mensen te bespeuren. De droogte en de enorme hitte spelen hier natuurlijk een grote rol in. Ook kan ik niet zeggen dat Death Valley een uitgebreide fauna en flora bezit. De weinige dieren die hier leven laten zich waarschijnlijk enkel ‘s nachts opmerken en van planten is er al bijna helemaal geen sprake.

Ik passeer Badwater, het laagste punt van de Verenigde Staten: 86 meter onder de zeespiegel. Even verderop sla ik Artists Drive in, een alternatieve en iets langere route naar Furnace Creek. Artists Drive is een kleine weg langs grillige rotsformaties die door mineralen verschillend gekleurd zijn. Een hoogtepunt is Artists Palette, dat evenveel kleuren heeft als het palet van een schilder.

In Furnace Creek doe ik wat boodschappen en dan zet ik koers naar Beatty, zo’n 60 kilometer verderop, om een hotel te zoeken. Onderweg sla ik even lichtjes in paniek wanneer de temperatuur van mijn motor zorgwekkend stijgt. Ik leg effe mijn motor stil maar al gauw besef ik dat van afkoeling niet veel sprake is, dus rij ik tegen een gematigde snelheid verder naar Beatty, waar ik veilig en zonder problemen aankom.

Vanuit Beatty vertrek ik terug richting Las Vegas, mijn eindbestemming. Terwijl ik het park langs de oostkant passeer zie ik in de verte de zandduinen van Death Valley, deze heb ik tijdens mijn bezoek gemist.

Onderweg naar Las Vegas bezoek ik Ash Meadows National Wildlife Refuge, een park in de Amargosa Valley met zeldzame plant- en diersoorten. Het park is enkel te bezoeken via stoffige hobbelige zandwegen met diepe putten en schuivende bochten, meer geschikt voor een 4×4 dus.

Het mooiste punt om te stoppen is met verve Longstreet Spring. Het water van deze bron is glashelder en de mineralen in het water zorgen voor een sprookjesachtige kleurschakering. Devil’s Hole, waarvoor ik dertig kilometer om rij, is een tegenvaller. Een put van 200 meter in een berg, waarvan ik enkel een donker gat kan aanschouwen.

Terug in Las Vegas besluit om de befaamde Las Vegas Boulevard af te wandelen, beter bekend als ‘the strip’.

Dit is een buitengewone ervaring en dat het ongelooflijk warm is deert niet. Op elke straathoek staat een vernevelings­installatie om de bezoekers van deze entertainment-city af te koelen, terwijl droogte de wijde omgeving van de woestijnstad teistert.

In New York-New York stap ik in een roller coaster, die dwars door het casino gaat om in volle vaart naar buiten te stormen. In het Bellagio shop ik in de chique boetieks van onder andere Dior, Chanel en Prada. MGM Grand is echt wel grande en Treasure Island is zo avontuurlijk dat je er kunt verdwalen in een indoor jungle.

De casino’s puilen uit met allerlei soorten mensen: mensen met blinkende Elvis-kostuums, bedelaars met een McDonalds-beker, securitymensen, prostituees, illegale Mexicanen, Europese toeristen, politie, gokverslaafden, dealers, zakenmannen, artiesten en ga zo maar verder.

Las Vegas is een stad met felle contrasten en uitersten. Een stad om je te entertainen en te laten entertainen. Het succes is echter gebaseerd op een gevaarlijke illusie. De illusie van snel rijk te worden, misschien een mooie waarheid voor sommigen maar een desillusie voor de meesten.

De volgende dag lever ik de wagen in bij het verhuurcentrum en neem een shuttle bus naar het vliegveld. Mijn rondreis door Californië, Arizona, Utah en Nevada was een mooie afwisseling tussen de westerse grootsteden en het natuurgeweld.

Een lichte tegenvaller was Los Angeles, omdat alles in de hoofdstad van de film zo nep en gespeeld over komt. Hoogtepunten waren Las Vegas, Death Valley en de Grand Canyon.