Na een stop-over in Kuala Lumpur arriveren we half 1 in de middag in Auckland. Een taxi brengt ons naar het hotel midden in de stad tegenover de Skytower. Voordat je het centrum binnenrijdt, zie je mooi aangelegde straten en lage huisjes met mooie tuinen. Het doet wat Brits aan.

Het is prachtig weer, dus gaan we de stad verkennen. Zomaar wat rondneuzen langs de haven, op een bankje zitten en kijken naar de boten. We lopen richting de wijk Parnell, met mooie oude huizen en binnenplaatsjes. Ook de kleine kunstwinkeltjes zien er aantrekkelijk uit.

In het Auckland-museum komen we het een en ander te weten van dit land. De geschiedenis van de Maori’s en de blanke kolonisten komt uitvoerig aan bod. Ook is er veel te zien over vulkanen, de flora en de fauna.

Om half 10 wordt de huurauto afgeleverd bij het hotel en kan de reis beginnen. We rijden eerst van Auckland naar de Bay of Islands aan de noordwest punt van het Noordereiland.

In Matakohe bezoeken we het Kauri-museum, dat een beeld geeft van de enorme houtkap hier begin vorige eeuw en van de omstandigheden waarin de pioniers met hun gezinnen moesten overleven.

Een mooie weg langs de Kauri-kust leidt ons door het Waioua Forest. Hier staan nog bomen van 2000 jaar oud. Een leuk pad door het bos brengt ons bij de grote Tana Mahuta Kauri-boom. Het begint ineens een beetje te regenen. Vanmorgen begonnen we met zon. Zou het toch waar zijn dat je hier op een dag 4 seizoenen mee kunt maken?

In Pahia lopen we naar de haven en zien dat we met de veerpont naar Russell kunnen. We wandelen daar langs mooie huizen met een Victoriaanse uitstraling naar de Flagstaff Hill. Boven op de berg is een mooi uitzicht op de eilanden in de Bay of Islands.

Op deze historische plaats hebben Maori en Engelsen veel meningsverschillen uitgevochten. Er staat een monument en de vlag hangt in top. Er zit een Maori bij. Als we foto’s maken stelt hij voor een foto van ons samen te maken. ‘Ik zal me eerst even voorstellen’, zegt hij en hij begroet Henny met een hongi. Dit is een traditionele begroeting van de Maori met de neuzen tegen elkaar.

Russell heeft veel historische gebouwen en ook het kerkje met de begraafplaats is de moeite waard om te bekijken. Alles herinnert aan de tijd van de eerste immigranten rond 1830.

Het einddoel vandaag is Waitomo, een stuk ten zuiden van Auckland. Dat is een aardig eindje, dus om half 8 zijn we al op pad. Het weer is weer goed.

In Whangarei rijden we richting de Whangarei Falls. Vanaf de parkeerplaats loopt een weg door het bos naar de waterval. Bij de brug klimmen kinderen in een boom en springen zo de rivier in.

In Otorohanga gaan we de kiwi bekijken, een loopvogel die 20 uur per dag slaapt. We moeten heel stil zijn om hem even in het donker te kunnen bekijken. Het is hun nationale symbool. Als Nieuw-Zeelanders kiwi’s worden genoemd, dan wordt deze vogel bedoeld en niet de gelijknamige vrucht. Ik denk dat ik toch iets anders uitgezocht zou hebben.

We komen redelijk op tijd aan in de Abseil Breakfast Inn, een houten huis op een heuvel in Waitomo. De kamers hebben allemaal een thema en wij krijgen The Cave Room toegewezen. Boven ons hoofd is een hemel gemaakt van zwarte doorschijnende stof. Op het bed liggen licht- en donkerbruine harige kussens en een groot beest (van stof uiteraard) wat op een marmot lijkt.

Omdat het nog vroeg is gaan we naar de Waitomo Caves en wat blijkt, er is nog een rondleiding naar de gloeiwormen. Met een klein groepje dalen we af. We kijken verbaasd naar boven en zien allemaal blauwachtige lichtjes. Door een chemische reactie in het onderlijf weten deze kleine wormen licht te produceren. Ze hangen aan giftige draden in donkere vochtige ruimten. Aangetrokken door het licht raken kleine insecten verstrikt in de draden en voilà, daar is het ontbijt van de wormen.

We stappen vervolgens in een bootje en varen nog een stukje verder de grot in om het schouwspel nog van dichterbij te kunnen bekijken.

We ruiken de zwavel al van verre als we naar Roturua rijden. Roturua ligt precies midden in een gebied dat door vulkanische activiteit wordt opgewarmd, zodat er overal stoom, kokende geisers en pruttelende modder te zien is. De aarde is hier voortdurend in beweging. Het geiserpark hebben we zo gevonden.

We lopen rond en maken nog een voorstelling mee van de Maori’s. ‘s Avonds is er een traditionele hangi (concert en maaltijd). We doen hier aan mee en genieten van een leuke voorstelling en een voortreffelijke buffet.

Ons hotel ligt tegen het geiserpark aan en vanuit ons bed kunnen we de stoom spuitende geisers zien. Heel apart

Onderweg naar Taupo zijn we om 10.00 bij de indrukwekkende geiser Lady Knox. Met hulp van buitenaf, een beetje zeeppoeder, kan men het zo sturen dat zij om exact 10.00 begint te spuiten. Dit hoort bij het Waiotapu Thermal Wonderland. We gaan dit uitgebreid bekijken en kiezen voor de langste rondtour.

Het is prachtig zonnig weer. De thermale bronnen hebben verschillende kleuren. In de grond zitten veel mineralen zoals zwavel, mangaan, ijzeroxide en dergelijke. De champagnepoel is aan de rand oranje. Het doet heel vreemd aan, maar het is prachtig om te zien.

Op naar de Huka Falls in het Wairakei-park. Het water stort naar beneden. Een jetboat komt aangevaren tot aan de voet van de waterval. De inzittenden, jongelui, hebben veel plezier.

We gaan door naar Taupo. Je ziet in de verte het gelijknamige kratermeer liggen met op de achtergrond bergen met sneeuw erop.

Tijdens een extra dag in Taupo rijden we naar het Tongariro Nationaal Park, het op een na oudste natuurpark ter wereld. Het telt drie machtige vulkanen, waarvan de Ruapehu in september 1995 na 50 jaar weer actief werd.

We rijden langs het mooie diepblauwe Taupo-meer en komen steeds dichter in de buurt van de met sneeuw bedekte vulkanen. We nemen de wandelroute van 2 uur naar de Huka Falls, soms zijn er houten vlonders of trappen.

Na de cappuccino rijden we zover als het kan naar de top van de Ruapehu. In de winter wordt hier geskied. De top ligt helemaal in de mist, dus gaan we maar niet verder omhoog met de stoeltjeslift.

Een mooie weg met veel bochten brengt ons al vroeg in Napier. De stad is in 1931 getroffen een aardbeving gehad en werd daarna herbouwd in Art Deco-stijl. Alles ziet er schoon en fris uit, ook het strand en de aangrenzende parken met fonteinen.

De volgende dag maken we een lange reis naar Wellington, op de zuidpunt van het Noordereiland. Het is een rustige mooie route. Onderweg zien we verschillende wijngaarden.

Redelijk op tijd arriveren we in Wellington. Even de koffers in het hotel brengen en dan naar het Te Papa Museum. Ze hebben hier alles uit de kast gehaald om je iets van het land mee te geven. Je krijgt een compleet inzicht in Nieuw-Zeelands verleden, heden en toekomst.

Er worden in het het Te Papa Museum o.a. uitbarstingen van vulkanen nagebootst. Je kunt in een huisje staan en dan begint het opeens te beven. Zo moet ongeveer een aardbeving voelen.

We blijven tot sluitingstijd en gaan dan de stad in om ergens te eten. Het is hier frisser. Morgenvroeg steken we over naar het Zuidereiland.

Om 10 uur moeten we bij de veerboot zijn voor de overtocht naar Picton. We gaan eerst nog even de auto inleveren. Het is fris op de boot, maar we kunnen wel buiten blijven staan. De zon schijnt.

De zee is rustig en het laatste uur varen we door de Marlborough Sounds (fjorden), een prachtige cruise. In Picton moeten we even een nieuwe huurauto regelen voor de reis over het Zuidereiland.

We hebben een leuk motel met een zonnig terras, vlakbij winkels en de haven van Picton. We maken het ons gemakkelijk op het terras, lekker bakje koffie, pilsje. Later gaan we de omgeving verkennen.

We lopen een stukje van de Queen Charlotte-track. Deze is 67 km lang maar wij vinden een paar uur lopen voldoende. Onderweg genieten we van de prachtige blauwe sounds en mooie doorkijkjes. We horen ook vele mooie vogelgeluiden. Als we aan het water gaan zitten, kunnen we met een verrekijker de vogels bewonderen.

Vandaag is de eindbestemming Hanmer Springs. We zijn vroeg op pad en onderweg zien we grote witte vlakten met een roze gloed. Het zijn zoutkristallen.

In Kaikoura kun je met een boot naar de walvissen kijken, maar omdat ik me niet zo op mijn gemak voel in een snelle boot op zee, gaan we naar de parkeerplaats aan het einde van de South Bay Parade. Hier moeten veel zeehonden liggen. We zien nog niet veel en besluiten om de shoreline-walk te gaan lopen.

Hoog op de rotsen heb je een prachtig zicht op de kustlijn en de zee. Af en toe moet je over een hekje klimmen om verder te gaan. De zon staat weer strak blauw aan de hemel. Beneden zien we af en toe mensen iets bekijken. We dalen af en lopen de terugweg over het strand. Het is onvoorstelbaar mooi en stil, met alleen het ruisen van de zee.

Het is eb, dus we kunnen een stuk over de rotsen lopen. Er ligt een zeehond op een rots te slapen. Zachtjes loop ik dichterbij. Je mag ze niet te dicht naderen, want dan kunnen ze bijten.

Het lukt me een mooie foto te maken. Hij begint een beetje te blaffen, dus gaan we zachtjes verder.

We vervolgen de weg naar Hanmer Springs. We zijn nu in de zuidelijke variant van de Alpen aangekomen. De weg is erg mooi.

De thermale bronnen van Hanmer zijn mooi aangelegd en op de achtergrond zie je de besneeuwde Alpen. Er zijn 9 verschillende baden met temperaturen van 28 tot 40. graden. Het is heerlijk om erin te liggen. Ondertussen wordt het donker en het is wel heel romantisch om in zo’n golvend bad naar de heldere sterrenhemel te kijken.

Het weer is weer prachtig, ‘s middags wordt het 26 graden. De weg naar Hokitika is afwisselend en heel mooi. We rijden via de Lewiss Pass richting Reefton en krijgen weer geweldige uitzichten terwijl we het Zuidereiland van de oost- naar de westkust doorkruisen.

In Greymouth gaan we naar een greenstone house waar je de bewerking kunt zien van deze bijzondere steen waar mooie sieraden van worden gemaakt. Dit soort jade kunnen we niet laten liggen. Er worden ook veel Maorifiguren van gemaakt.

In Shantytown maken we ook een stop. Dit is een levend museumdorpje. Je ziet o.a. oude winkeltjes, een oud schooltje met de bankjes zoals bij ons in de jaren 50, een kerkje, een groepje kinderen in kleren van vroeger die een ijzeren reep maken en er mee spelen, een oud ziekenhuis, apotheek etc.

Ook is er een oude stoomtram waarmee je een ritje kunt maken naar het regenwoud. Als je wilt kun je ook nog je geluk beproeven door met een zeef in een bak met stenen goud te zoeken.

We gaan weer verder door het altijd groene land, waar niemand haast heeft. We overnachten in een prachtig chalet aan het strand met zicht op de Tasmanzee. We zien de zon ondergaan op het mooie terras. Tegenover het chalet is er een grot waar ook glimwormen inzitten. ‘s Avonds gaan we gewapend met zaklamp nog even kijken.

We rijden zuidwaarts langs de westkust en zijn benieuwd naar de gletsjers die hier liggen. Er komen wolkjes aan en het waait. Ik wil gelijk naar het bekende spiegelmeer Lake Matheson, maar onze gastvrouw zegt dat we beter kunnen wachten tot morgen, dan is het weer beter.

Dan maar meteen naar de Franz Josef Glacier. Er zijn meer mensen op dat idee gekomen. Een stuk weg is afgezet omdat er een lawine naar beneden is gekomen. We lopen er langs en gaan voorzichtig de rotsblokken op. We zien ook een groep met speciale schoenen met ijssporen de gletsjer beklimmen. Je voelt je zo klein in die grote wereld van rotsblokken.

Onderaan de gletsjer stroomt uit een diep gat water, wat meters verder verandert in een waterval.

Nu nog even naar de Fox Glacier. Hier aan de westkust valt meer dan 5 meter neerslag per jaar. De zware sneeuwval op de toppen van de Alpen zorgt op de steile helling voor een constante neerwaartse druk. De sneeuw wordt daardoor ijs en het duwt alles opzij wat het op zijn weg naar beneden tegenkomt.

We staan vroeg op en gaan naar Lake Matheson. Het is niet helder, maar de wind is gaan liggen. We lopen toch de route om het meer. De uitzichten zijn grandioos met de spiegeling van de Alpen in het water. We zien de sneeuwtoppen wel niet, maar desondanks is het toch de moeite waard.

Vandaag is de bestemming Queenstown. Het is een prachtige route met mooie bergen en uitzichten. Via de Haastpas rijden we landinwaarts langs Lake Wanaka.

Vlak voor Queenstown ligt het plaatsje Arrowtown. Dit lijkt meer op een openluchtmuseum. Het dorpje is teruggebracht naar de sfeer van de goudzoekerstijd in de vorige eeuw.

Queenstown is een aparte stad met veel jeugd. Je kunt hier allerlei sportieve fratsen uithalen om er een kick van te krijgen. Bij de haven aan het Wakatipu-meer is het gezellig vertoeven. De snelle jetboten vertrekken vanaf dit punt. De stoomboot MS Earnslaw toetert er aardig op los als hij vertrekt.

We kijken naar het bungee-jumpen van de Kawarau Bridge over de Shotover-rivier. Het is de bedoeling 43 meter naar beneden te springen en daar blijven bungelen aan een dik elastiek. En daar gaat er een. Die heeft het meer gedaan, want het is een sierlijke sprong en hij komt ook met zijn hoofd in het water. Iedereen juicht.

Nu staat er een meisje, ze heeft al diverse malen naar haar familie gezwaaid en tegen zichzelf gezegd, nu doe ik het. Er wordt geteld maar iedere keer stapt ze weer terug. Ik kan het me voorstellen. Uiteindelijk doet ze het niet. De volgende springt wel maar ook met schrik in zijn broek. Iedereen gilt.

Beneden in het water ligt een bootje klaar met duikers en daar wordt de held ingetrokken.

We komen op tijd aan in Te Anau aan het gelijknamige meer. We wandelen rond het meer en een klein stukje van de 60 km lange Kepler Track. De zon brandt op onze ruggen en na een tijdje kunnen we de verleiding niet weerstaan en gaan aan het water liggen in de zon.

Vroeg op want we gaan vandaag naar de Milford Sound. Hoe verder we de kant opgaan van de Milford Sound hoe donkerder het wordt. En jawel hoor, het begint te regenen en niet zo’n beetje ook.

De eerste stop is bij Mirror Lakes. De naam staat in spiegelbeeld op een bord, je kunt de naam goed lezen als je in het water kijkt.

Als we Te Anau Downs voorbij rijden zien we twee grote regenbogen met scherpe kleuren. Prachtig, maar het voorspelt niet veel goeds. Om nu een wandeling te gaan maken, zien we niet zo zitten. Voor zover we kunnen zien door de donkere wolken moet het hier geweldig indrukwekkend zijn als de zon schijnt.

We komen bij een tunnel, links en rechts zien we diverse hoge watervallen tegen de grijs-zilverachtige rotsen. Als je uit de tunnel komt, weet je niet wat je ziet: tientallen watervallen komen langs de steile hoge rotsen omlaag gestort.

We komen aan in de haven van Milford Sound en stoer besluiten we de regenjassen aan te doen en een tocht met de boot te doen. Tenslotte kom je hier niet iedere dag. De regen is opgehouden maar het waait nog wel stevig.

Op de boot zoeken we een beschut plekje op het buitendek. Door de donkere bergen kun je niet zien waar de hoge rotswanden rond de fjord ophouden. We komen langs een hele grote waterval en enkele rotsen waar zeehonden opzitten en varen tot het einde van de fjord.

En alsof de duivel er mee speelt, als we in Te Anau komen begint de zon weer te schijnen.

Ik maak nog een foto van de zonsopgang in Te Anau. We hebben een behoorlijke route voor de boeg. Ons einddoel vandaag zijn de Catlins in het meest zuidoostelijke gedeelte van het Zuidereiland, een deel van het land wat niet vaak bezocht wordt.

Het landschap begint te veranderen. De temperatuur komt vandaag niet boven de 17 graden, maar de zon schijnt wel. Bij Fortrose gaan we de kiezelweg op richting Catlins Bay.

Bij de vuurtoren ligt een wrak van een schip dat eind 18e eeuw is vergaan. Het was de grootste scheepsramp in Nieuw-Zeeland. Het waait als een gek en het is hoog water. We krijgen door de wind de autodeur bijna niet open. Het schip is nu niet te zien, ook de beloofde zeehonden niet.

Bij Curie Bay ligt een versteend woud van 150 miljoen jaar geleden op het strand. Vreemd dat je er gewoon overheen kunt lopen. Bij ons zou het allang afgezet zijn om het te bewaren voor de toekomst. De beloofde dolfijnen zijn even op vakantie of ze vinden het te hard waaien.

Vervolgens rijden we naar de boerderij van Ann en Donald Mckenzie, een leuk logeeradres in de middle of nowhere. Het huis is al 150 jaar in de familie. Donald is schapenboer en heeft 5000 schapen.

Hij geeft ons een rondleiding langs de schapenweiden, het strand, het meer en de plaats waar de schapen worden geschoren. Hier staan grote zakken gevuld met schapenwol. Een gemiddelde scheerder kan 40 schapen in een uur scheren.

Langs de oostkust van Zuidereiland noordwaarts rijdend naar Dunedin stoppen we bij Owaka waar we de Purakauni Falls bekijken. Een mooie waterval die in veel boekjes te zien is. Het gezang van de vogels verborgen in de bossen is geweldig. Zouden ze misschien een cd draaien achter de bosjes?

Bij Nuggets Coast gaan we op zoek naar pinguïns en zeeleeuwen. Er is een uitkijkpost waar je je verdekt op kunt stellen en daar staat warempel parmantig een pinguïn. Op de achtergrond liggen drie logge zeeleeuwen op de rotsen. De mannetjes kunnen wel 500 kg wegen.

Verder naar Dunedin. De weg is mooi maar de temperatuur komt vandaag niet boven de 13 graden. We lopen naar de kathedraal van Dunedin en bekijken wat winkeltjes.

De laatste etappe naar Christchurch maken we een koffiestop bij Moeraki en bekijken de grote mysterieuze ronde keien die hier op het strand liggen.

Christchurch is het vertrekpunt van veel expedities naar de zuidpool. In het Antarctic Centre bij het vliegveld maken we kennis met dit ijzige gebied ten zuiden van Nieuw Zeeland. We krijgen overschoenen en een dikke pooljas en gaan een ruimte in waar de zuidpool is nagebouwd. Er ligt sneeuw en het is koud. Er staat een iglo en er zijn tenten en sleeën van recente expedities.

Dan wordt aangekondigd dat er een zware sneeuwstorm op komst is en dat je je schrap moet zetten of dekking moet zoeken. En ja hoor, het wordt nog kouder en het begint heel hard te waaien. Het is net echt, compleet met lichteffecten. Het duurt maar 5 minuten, maar geeft wel het sfeertje weer.

Verderop worden we geconfronteerd met echte pinguïns, die ze hier verzorgen en onderzoeken. Het is etenstijd. Het zijn kleine beestjes, maar leuk om te zien. Je kunt ook zien hoe ze zich onder water gedragen.

Buiten op het terras in het zonnetje worden we weer warm met een lekkere cappuccino. We rijden terug naar Christchurch en gaan het centrum in. Het doet een beetje Parijs-achtig aan. Er staan mensen op het plein voor de kathedraal verhalen te vertellen, er zijn optredens van goochelaars en gitaristen. De mensen staan of zitten er ontspannen bij te kijken.

Het winkelcentrum is modern van opzet. Alles is opmerkelijk schoon en doet vriendelijk aan. We luieren op een terras in de zon en doen onze laatste inkopen. We moeten morgenvroeg om 5 uur op om op tijd op het vliegveld te zijn.

We kijken terug op een geweldige reis door een land dat ontzettend ontspannen overkomt, met veel openbare toiletten, duidelijke bewegwijzering en een vriendelijke behulpzame bevolking. En er is natuurschoon waar je geen woorden voor kunt vinden.