Na een vlucht van twaalf uur beginnen we onze reis door de staat Washington in de stad Seattle. Deze stad is meerdere keren uitgeroepen tot ‘the most livable city in the US’. Dat kun je zeker ook wel merken want de sfeer in de stad is heel relaxt. Mensen die wel eens in West-Canada zijn geweest zullen de sfeer herkennen.

De stad Seattle zelf is niet zo groot en heeft maar ongeveer 700.000 inwoners. Als je er bent lijkt dat niet zo, daar Seattle onderdeel uitmaakt van een zeer groot stedelijk gebied rond de Puget Sound baai met 3,7 miljoen inwoners.

Hierbij moet je denken aan onze Randstad: je merkt amper iets van een scheiding tussen de diverse plaatsen.

Downtown Seattle is echter overzichtelijk en heel goed te voet te doen. Binnen een paar uur heb je alles lopend kunnen zien. Door de rechte straten is alles bovendien heel overzichtelijk.

De eerste avond in Seattle worden we meteen met een grappige verrassing geconfronteerd. Het blijkt dat in Seattle na twee uur ‘s nachts geen alcohol meer mag worden geschonken en gedronken. Hier komen we achter als wij in een discotheek staan en een heel brede meneer ons sommeert om de biertjes die we in de hand hebben in te leveren.

De dag erna hangen we de toerist uit in Seattle. Onze eerste stop is REI, een zeer grote outdoor-zaak. De prijzen zijn een stuk goedkoper dan in Nederland, behalve die van de wandelschoenen. Daarna maken we een wandeltocht, waarbij we de 185m hoge Space Needle aandoen die voor de Wereldtentoonstelling van 1962 is gebouwd en vervolgens heerlijk langs de boulevard van de havenstad lopen.

Het weer is in tegenstelling tot onze verwachting erg goed. Uiteindelijk komen we uit bij Pike Place Market. Dit is een grote overdekte markt waar 600 zaken zitten. De honderd jaar oude markt is inmiddels ook een toeristische trekpleister. Wel leuk om even overheen te lopen.

‘s Avonds gaan we uit eten in een Braziliaans restaurant tegenover de Man met de Hamer, een groot bewegend standbeeld. Voor USD 35 kan je hier de hele avond eten. Het eten wordt aangedragen als je je kaartje met de groene kant naar boven neerlegt. Het eten is erg goed en de sfeer erg gezellig. Na het eten gaan we nog naar een Ierse pub, maar op zondagavond is het erg rustig in de stad.

Diverse straten in Seattle zijn ongeveer 100 jaar geleden omhoog gebracht om overstromingen te voorkomen.

Grappig detail daarbij is dat de gebouwen die er al stonden daardoor allemaal de begane grond-verdieping zijn kwijtgeraakt. Door een ondergrondse toer te boeken kun je deze nog zien.

‘s Ochtends stappen we voor het eerst in de auto en rijden naar het zuiden. De rit gaat hoofdzakelijk over snelwegen en door stedelijk gebied. We denken dat we een rondleiding door de Boeing fabriek kunnen krijgen, alleen komen we er ter plekke achter dat we bij de verkeerde Boeing-fabriek zijn; we hadden die ten noorden van Seattle moeten hebben.

Dan maar naar een luchtvaartmuseum hier in de buurt. Daar komen we er allereerst achter dat alles in de buurt van Seattle pas om 10.00 uur ‘s ochtends open gaat.

Het museum is een echte verrassing. Het is een erg uitgebreid museum met een zeer grote collectie vliegtuigen uit de gehele geschiedenis. Vooral de sectie WO II is erg indrukwekkend.

Vanaf het luchtvaartmuseum rijden we door naar het plaatsje Port Townsend. Onderweg zien we drie vliegdekschepen in een haven liggen.

Port Townsend is een klein plaatsje helemaal in het noorden van het Olympic Peninsula, aan de monding van de Puget Sound baai. De ‘stadskern’ heeft diverse gebouwen in Victoriaanse stijl, waaronder het Palace Hotel waar wij overnachten.

Redelijk geprijsd en heel erg mooie kamers. Niemand doet er trouwens moeilijk over dat wij steeds met drie mannen in een kamer willen slapen.

In Port Townsend is ook de kazerne waar de film ‘An officer and a gentlemen’ is opgenomen. Een leuk plekje om even te bezoeken daar alle gebouwen er nog staan en in goede staat verkeren. Je kunt ook nog een korte wandeling maken naar een mooie witte vuurtoren en je kunt in oude bunkers klimmen.

‘s Avonds worden we voor de eerste keer geconfronteerd met de houding van de plaatselijk bevolking tegenover militairen. Dat betekent dus dat we weinig hoeven te betalen voor onze drankjes.

Vanuit Port Townsend rijden we via Highway 101 naar het westen. Daarbij kom je langs de noordkant van het Olympic National Park. Dit is een nationaal park waar regenwouden tussen besneeuwde bergtoppen liggen. Mooi om te zien.

We maken enkele kortere wandelingen, van anderhalf uur per stuk. Daarmee krijg je een redelijk goed beeld van het park. Dat je door een regenwoud loopt blijkt vooral uit de grote hoeveelheid mos die op de bomen groeit. Dit is zoveel dat het er zelfs vanaf hangt. Onze twee wandelingen gaan beide naar een waterval. Ze zijn alle twee niet zo heel hoog, maar wel erg mooi en de wandeling waard.

Daarna rijden we door om uiteindelijk in het plaatsje Forks een motel te zoeken. Forks is een standaard Amerikaanse plaats, waar niets bijzonders is te beleven en het merendeel van de restaurants tot de bekende ketens behoren.

Vervolgens rijden we nog even naar de kust om daar een wandeling te maken naar Hole-in-the-wall. Dit is een gat in de rotskust ontstaan door erosie. We hebben het gat uiteindelijk niet kunnen zien daar het vloed was en er geen pad was. De wandeling moest over het kiezelstrand gaan, maar het water kwam erg snel opzetten. Dit leverde een paar spectaculaire momenten op, daar de golven nogal sterk en indrukwekkend waren. Een heel mooi gezicht.

De route die we hebben gereden vandaag ging vooral door redelijk vlak, maar bosrijk gebied. We zijn ook nog even gestopt om een ‘seqoya tree’ te bekijken. Dit zijn bomen van ongeveer 400 jaar oud die erg hoog en dik zijn. Je komt ze ook in andere delen van de VS tegen (bijv. in Californië).

Omdat we hebben besloten dat we redelijk wat tijd bij Mount Saint Helens door willen brengen rijden we vandaag met de auto zuidwaarts. Ook hier weer veel bossen en af en toe rijden we langs de rotsachtige kust. We eindigen vandaag in Longview, een typisch saai Amerikaans plaatsje tussen de kust en de Cascade Mountains, met een leuke bar dicht bij het motel.

Een biertje kost hier maar een dollar en een van de barkeepsters geeft twee keer een paaldansshow weg (met kleren aan). Het is een van de weinige kroegen die we tegenkomen waar het een beetje druk is, zal ook vast met de prijs van het bier te maken hebben.

We worden hier even met de neus op de feiten geduwd: niet alleen Amerikanen zijn een beetje dom, maar wij ook. Het merendeel van de Amerikanen weet niet waar Nederland ligt en daar gaven wij een beetje commentaar op. Vervolgens bedachten wij dat wij eens alle 50 staten op zouden noemen. Uiteindelijk komen we tot ongeveer 20 staten, naderhand met de hulp van bezoekers komen we wel tot vijftig. We staan nu weer met beide beentjes op de grond. Verder blijkt dat op dit moment veel Amerikanen een beetje een minderwaardigheidscomplex hebben, want ons is meerdere keren gevraagd of wij een hekel hebben aan Amerikanen, o.a. vanwege Irak.

‘s Ochtends gaan zijn we (natuurlijk om 10.00 uur) naar Mount Saint Helens, een vulkaan in de Cascade Mountains. Dit is een echte aanrader. Op de eerste plaats omdat de vulkaan in 1980 nog is uitgebarsten en daarmee de hele berg een ander aanzien heeft gegeven, daar een groot deel van de top is weggeblazen. Verder kun je ook nog goed zien wat voor effect die uitbarsting op de natuur heeft gehad, want op veel plaatsen groeit helemaal geen boom meer.

Erg mooi om te zien allemaal, maar loop vooral ook de visitor centers binnen, want die zijn het aanzien meer dan waard. Er zijn in totaal twee visitor centers. De eerste heeft een expositie en films over de uitbarsting zelf en de effecten daarvan op de geografie.

De tweede (op de berg) heeft een expositie over de flora en fauna op de berg en de gevolgen daarvoor van de uitbarsting. Ondanks het feit dat Washington State niet zo heel veel toeristen krijgt (zeker niet in maart, als wij er zijn) zijn dit soort faciliteiten perfect.

We kunnen jammer genoeg geen echte wandelingen maken, daar er weer vulkanische activiteit is. Dit kan je ook zien omdat op een tweetal plekken op de top stoom uit de berg komt. (Een paar dagen nadat we terug in Nederland zijn blijkt dat er een mini uitbarsting bij Mt St Helens heeft plaatsgevonden.) Ondanks de vulkanische activiteit ruikt het niet naar zwavel.

Na het bezoek aan Mount Saint Helens rijden we door naar Mount Rainier, de hoogste vulkaan in de Cascade Mountains.

We rijden door een gebied met veel sparren en overnachten in het plaatsje Hartford. Dit is een echte ‘One Horse Town’, met alleen een paar losse huizen. Het is zo klein dat zelfs de bekende ketens er geen vestiging hebben.

Het merendeel van de plaatsen waar we in Washington doorheen zijn gekomen zijn echte standaard Amerikaanse plaatsen. Dit soort plaatsen hebben over het algemeen geen duidelijk herkenbaar centrum, bestaan vooral uit voorgefabriceerde houten huizen en veel winkels en restaurants van de standaard ketens: Mac Donalds, Pizza Hut, KFC, WalMart, Ross, enz. Maar in Hartford ontbreken die dus.

In de plaatselijke kroeg van Hartford (er is er 1) ontmoeten we een paar vietnamveteranen. Als zij horen dat wij militairen zijn, zijn we meteen goede vrienden. Zo goed zelfs dat wij de rekening van ons eten en later ook van ons bier niet hoeven te betalen. We worden geconfronteerd met verhalen over Vietnam die zowel indrukwekkend als (af en toe) beangstigend zijn. Er leven duidelijk nog wat issues bij deze mannen, wat uiteindelijk aan het eind van de avond resulteert in agressief gedrag van eentje, die zich daarvoor vervolgens uitgebreid excuseert. Al met al een indrukwekkende avond.

Omdat we toch een wandeling willen maken (ik een wat kortere dan de andere twee) gaan we de laatste dag van onze vakantie Mt Rainier beklimmen. Het is fantastisch weer, maar de berg ligt vol met sneeuw. We hebben daar niet de juiste spullen voor maar vinden het toch een poging waard.

De tocht is redelijk zwaar maar het uitzicht op mijn keerpunt vergoedt veel. Door de sneeuw heen wandelen met dit weer is echt fantastisch. Jammer genoeg slaat het weer een beetje om en zijn de sneeuwcondities van dien aard dat mijn twee vrienden hun tocht niet af kunnen maken. Alle anderen op de berg hebben dan ook sneeuwschoenen of ski’s aan en dat is geen overbodige luxe. In de zomer kunnen er veel makkelijker wandelingen worden gemaakt daar de paden verhard zijn, zoals we op een paar plaatsen zien.