Na aankomst op de luchthaven van Barcelona, El Prat, nemen we de aerobus die ons in twintig minuten naar de Placa de Catalunya brengt. Vanaf dit grote plein kunnen we de metro nemen naar het hotel, maar we gaan lopen, omdat het hotel aan de flaneerboulevard La Rambla ligt.

Zo kunnen we gelijk wennen aan de drukte die hier 24 uur per dag doorgaat. Het is maandagmiddag en ontzettend druk met wandelende toeristen en groepen Spanjaarden.

De Ramblas ligt in het hart van het centrum en wordt links en rechts door bomen begrensd. Aan iedere kant loopt een smalle weg (eenrichtingsverkeer) met diverse souvenirwinkeltjes.

De Ramblas is tevens versierd met mooie lantaarnpalen, waarvan we overigens niet weten of dit de originele van Gaudi zijn.

We lopen langs diverse krantenkiosken en boekenstalletjes met muffige, geel-uitziende oude boeken, een soort vogeltjesmarkt en langs de overdekte levensmiddelenmarkt La Boqueria die van 08.00 – 19.00 uur open is behalve op zondag. Zodra we onze bagage hebben gedumpt, gaan we hier zeker even kijken.

We lopen verder langs bloemenstalletjes met snijbloemen in felle kleuren, langs straatmuzikanten en ‘levende beelden’ die je in elke grote stad kunt zien, maar het blijft leuk.

Dan komen we aan in het gedeelte van de Ramblas waar veel terrasjes en eetzaakjes zijn. We zijn op zoek naar het cirkelvormige mozaïek van Joan Miró op de grond van de Ramblas, want hier vlakbij staat het hotel.

Ondanks het gestaar op de grond letten we toch goed op de tassen, want zakkenrollers zijn hier, zoals in alle grote steden, actief.

Na het inchecken vervolgen we onze wandeltocht over de Ramblas en via een zijstraatje komen we op de Placa Reial, een open plein met hoge gebouwen met bogen en palmbomen.

In het midden van het plein staat een fontein en onderaan de gebouwen bevinden zich diverse bars en cafés. Zodra er live muziek is, betaal je het dubbele voor je drankje. De lantaarnpalen op dit plein zijn wel de originele van Gaudi.

We ploffen neer op een van de terrasjes in de schaduw om even bij te komen van de drukte en hitte en vervolgen daarna onze wandeltocht op de Ramblas richting de haven. We slenteren langs kraampjes met zelfgemaakte sieraden en we kunnen ook een portret laten maken.

Aan het einde van de Ramblas zien we het 60 meter hoge Columbus-monument. Het beeld van Columbus wijst richting de zee, oftewel ‘de Nieuwe Wereld’. Het monument is opgericht ter gelegenheid van de wereldtentoonstelling in 1888 als eerbetoon aan de ontdekkingsreiziger.

We lezen op een bordje dat we met een lift naar boven kunnen. De man achter de kassa vertelt ons dat we op ongeveer 50 meter hoogte kunnen genieten van het uitzicht over Barcelona en als we een kaartje van de Bus Turistic laten zien, dan kunnen we korting krijgen.

Direct achter het Columbus-beeld ligt de haven Portal de la Pau (Port Vell), van waaruit ‘de Golondrinas’ vertrekken voor een tochtje door de haven. Verderop liggen de veerboten naar de Balearen (Menorca, Ibiza en Mallorca). Zij vertrekken pas ‘s avonds, maar nu al staat het parkeerterrein vol rijen wachtende auto’s. In de verte zien we twee kabelbanen elkaar passeren boven de haven. De twee metalen torens zijn de haltes van de kabelbaan.

Links van de haven zien we het uitgaanscentrum ‘Maremagnum’ dat we via een mooie houten brug kunnen bereiken. Het Maremagnum is een overdekt winkelcentrum met diverse (tapas)restaurants, een Imax-bioscoop en het grootste aquarium van Europa. In het winkelcentrum kunnen we heerlijk afkoelen, net als de vele Spaanse families en studenten die hier rondlopen.

Achter het Maremagnum ligt de oude visserswijk Barceloneta die voor de komst van de Olympische Spelen nog een louche havenbuurt was.

We zien hier veel visrestaurantjes die verse vis serveren. We lopen een rondje door het Maremagnum en de oude visserswijk en gaan daarna genieten van de heerlijke tapas.

Een hotel midden in het centrum is erg handig, omdat het lekker centraal ligt, maar het is niet goed voor de nachtrust. We worden gek van het razende verkeer over de Ramblas en de tetterende Spanjaarden.

Na het simpele ontbijt maken we een wandeling in de oude gotische wijk, de ‘Barrio Gotico’ achter de Ramblas om even aan de drukte te ontsnappen. We slenteren door donkere steegjes en straatjes met ijzeren balkonnetjes en zien veel kleine kerken en pleintjes met terrassen zoals de Placa del Pi.

We bezoeken alleen de gotische kathedraal, La Santa Eulalia, ook wel La Seu genoemd. Net als andere kathedralen in Spanje is deze kathedraal rijk versierd en is het druk met toeristen.

Op de Placa de Catalunya kopen we een dagkaart voor de Bus Turistic. Dit is een handige manier om de belangrijkste bezienswaardigheden te zien. Je kunt in- en uitstappen wanneer je wilt. Er zijn twee routes, de rode en de blauwe lijn. Op het plattegrondje kunnen we precies zien langs welke attracties we rijden.

We stappen eerst in de rode dubbeldeksbus en we blijven zitten tot het eindpunt om een eerste indruk te krijgen. We rijden over de Passeig de Gracia, een drukke en dure winkelstraat in de wijk Eixample. In deze uitbreidingswijk uit de 19e eeuw staan alle lange straten haaks op elkaar en hebben alle blokken dezelfde afmeting van 113 bij 113 meter, waarvan de buitenhoeken zijn afgesneden.

Op een luchtfoto van deze wijk herkennen we een soort dambord-patroon. Heel anders dan de oude gotische wijk met kronkelende straatjes waar we net hebben gelopen.

In de Eixample zijn veel bouwwerken van de architect Antoni Gaudi te zien, zoals de Casa Batllo, de Casa Mila en La Sagrada Familia. De Casa Batllo is een sprookjesachtig huis, de Casa Mila een sierlijk appartementengebouw en La Sagrada Familia, de nog steeds niet afgebouwde kerk, een prachtig kunstwerk.

Helaas heeft Gaudi de Sagrada Familia nooit af kunnen maken, want hij stierf in 1926 nadat hij onder een tram was gelopen. Zijn lichaam ligt in de crypte van de kerk begraven. Bij de halte Tramvia Blau-Tibidabo stappen we uit voor een ritje met de antieke tram ‘Tramvia Blau’.

We rijden krakend en knarsend omhoog naar de Tibidabo, een 550 meter hoge berg en tevens het hoogste punt van Barcelona. Eenmaal boven kunnen we met een kabelbaan de berg op, maar we gaan aan een barretje zitten waar we uitzicht hebben over Barcelona. We zien La Sagrada Familia en de twee hoogste torens van Barcelona.

Vlakbij ligt het attractiepark van de Tibidabo, maar daar is het veel te heet voor. We nemen het trammetje weer terug en stappen weer over op de rode dubbeldeksbus. We rijden langs het Parc Guell en het voetbalstadion van FC Barcelona, Camp Nou.

We stappen over op de blauwe dubbeldeksbus en rijden langs de Placa de Espana, het Olympisch stadion, de Montjuic en het Olympisch dorp dat aan de Middellandse Zee ligt.

We stappen uit bij de Port Olimpic om te gaan eten. De Port Olimpic was een oude industriewijk die is gesloopt t.b.v. de Olympische Spelen van 1992. Wat direct opvalt zijn de twee grote wolkenkrabbers van 44 verdiepingen hoog. Wij dachten dat dit appartementen waren, maar de ene toren blijkt een hotel te zijn en de andere een kantoor.

Verder bestaat Port Olimpic uit vele restaurantjes, disco’s, winkels en een strandboulevard.

Op het strand ligt men niet hutje-mutje-op elkaar zoals aan de costa’s, maar er is voldoende ruimte en het is er schoon.

We sluiten de dag af met een ritje door Port Vell met een toeristisch treintje.

Vandaag gaan we op stap met de Barcelona Card waarmee we met het openbaar vervoer kunnen reizen. We moeten wel eerst zelf de datum op de kaart vermelden, anders is hij niet geldig.

Vanaf het metrostation Liceu reizen we naar het metrostation Lesseps voor het Parc Guell. We volgen de informatiebordjes richting het Parc Guell en als we denken dat we er zijn, zien we een steile weg naar boven met heel veel trappen afgewisseld met roltrappen. In het begin gaat het nog wel, maar als we nog niet eens op de helft zijn vragen we ons af waaraan we begonnen zijn.

Eindelijk zien we het park en we worden als beloning voor het klimmen getrakteerd op een mooi uitzicht over Barcelona. We lopen vervolgens naar de 152 meter lange golvende bank op een open plein, ontworpen door Antoni Gaudi.

Gaudi werd voor zijn bouwwerken gesponsord door de familie Guell. Deze familie gaf Gaudi de opdracht om een soort stadspark te ontwerpen, vandaar de naam Parc Guell. De lange golvende bank is versierd met gekleurde mozaïekscherven. Het volgende verhaal doet de ronde: ‘Gaudi liet zijn arbeiders eerst schotels, flessen, borden en tegels kapotgooien en daarna plakte hij de scherven als een mozaïek op de lange bank. Hij liet af en toe een arbeider naakt op de bank zitten om te zien of de bank wel goed zat.’

Het plein met de golvende bank wordt gedragen door scheve zuilen. Het plafond van deze zuilenzaal is ook versierd met mozaïek. Het geeft ons een soort rustgevoel, omdat er hier klassieke muziek wordt gedraaid.

We rusten even uit op de golvende bank met uitzicht op de twee sprookjeshuizen bij de officiële ingang van het park en de draak die de trap bewaakt. De twee sprookjeshuizen kunnen zo als decor dienen bij het sprookje van Hans & Grietje. Wat een dromer was die Gaudi eigenlijk. Maar toegegeven, zijn werk is wel kunstig en niemand doet het hem na.

In het Parc Guell bezichtigen we het Casa Museu Gaudi. In dit huis woonde hij toen hij het park ontwierp.

We hebben geen zin om weer dezelfde weg terug te lopen, dus we lopen naar het volgende metrostation, Vallarca. Helaas is het siësta, dus er valt niet veel te zien. Bovendien is het een heel eind lopen.

We nemen de groene lijn richting metrostation Parallel en hier stappen we over op de futuristische trein ‘Funicolor de Montjuic’. De trein wordt door een computer gestuurd, dus zonder bestuurder, en het ritje stelt niet veel voor. We stappen uit bij het Parc de Montjuic en stappen over op het toeristische treintje ‘Tren Turistic de Montjuic’.

De Montjuic is een heuvel en recreatiegebied en is vooral bekend geworden door de wereldtentoonstelling van 1929 en het Olympisch Stadion. We rijden langs diverse musea en theaters zoals het militaire museum en museum voor archeologie, het Poble Espanyol, een Spaans dorp dat speciaal is ontworpen voor de wereldtentoonstelling in 1929 en het Palau Nacional met de magische fontein die ‘s avonds mooi verlicht is.

We zien ook het beeld van de Sardana. De Sardana is de nationale dans van Catalonië en wordt elke zondag om 18.30 uur gedanst. Helaas zijn we dan alweer weg.

Bij het Olympisch stadion uit 1992 stappen we uit en nemen we de bus naar het volgende metrostation.

Op ongeveer een uurtje rijden vanaf Barcelona ligt de bedevaartplaats Montserrat. We zwieren en zwaaien over een slingerende bergweg naar boven. De weg is ook erg smal en je kunt beter niet naar beneden kijken. In de verte zien we de mooie grillige kalksteenrotsen van Montserrat.

Montserrat betekent ‘gezaagde berg’, omdat de kalkrotsen in de loop der jaren zijn vervormd door erosie.

Het klooster van Montserrat is in de kalkrotsen uitgehouwen en wordt elke dag door bedevaartgangers en toeristen bezocht.

Het doel is om het kleine houten donkere beeldje van Maria te zien, La Moreneta oftewel ‘de kleine bruine’ genoemd. In haar hand houdt ze een wereldbol vast en als je die aanraakt kun je haar een gunst vragen, of bidden, of vragen of een zieke weer snel geneest. Het beeldje zelf kunnen we achter glas bewonderen.

Er doen verschillende verhalen de ronde waarom La Moreneta een donker gezicht en donkere handen heeft. Zo zouden de monniken het beeld opzettelijk hebben gekleurd om het op de oude versie te laten lijken. La Morenta zou in de loop der jaren verkleurd zijn door de blootstelling aan de rook van de kaarsen of er zou een laag zilver onder het beeld zitten.

We branden nog een kaarsje en lopen dan een rondje door het complex dat bestaat uit diverse souvenirwinkeltjes en eetzaakjes. Het klooster schijnt ook het beste jongenskoor van Spanje te hebben, de Escalania genaamd. Zij zingen elke dag om 13.00 en 19.00 uur in de basiliek, maar dan zijn wij alweer weg.

In het noorden van Catalonië ligt het provinciestadje Figueres dat een belangrijke attractie heeft, namelijk het Dalí-museum. Bij aankomst valt ons direct het aparte gebouw op.

We laten ons vertellen dat de grote eieren op het dak van het museum en de rode kleur van het gebouw te maken hebben met het ontstaan van leven. ‘Leven ontstaat uit een ei en daaruit vloeit bloed.’ Daar zit een kern van waarheid in, maar of dit echt de gedachtegang van Dalí was?

Antoni Gaudi vonden we een aparte kunstenaar en een dromer, maar Salvador Dalí overtreft alles. Dalí stond bekend als een van de raarste kunstenaars.

Hij was aanhanger van het surrealisme, d.w.z. dat hij zijn inspiratie uit dromen en het onderbewuste haalde. Dit zien we ook duidelijk terug in zijn werk, vreemde schilderijen, de regentaxi en hologrammen.

Op de binnenplaats van het museum staat een oude Cadillac, die ooit van Al Capone was en als je er een Euro ingooit, dan gaat het in de taxi regenen. Hoe verzon hij het?

Dalí is bekend om zijn smalle snor met de punten omhoog. Deze punten stonden ‘in verbinding met het surreële.’ Hij is later ook bekend geworden door het Salvador Dalí parfum (flesje met neus en lippen) en het rode lippen bankstel dat in een Mars reclame voorkwam.

Een van de mooiste werken vinden we de Mae West-zaal waar we het gezicht van de filmster Mae West kunnen zien dat een surrealistisch appartement moet voorstellen. Het blonde haar in twee staarten moet de gordijnen voorstellen, de ogen twee schilderijen, de neus een kastje en de rode lippen een bankstel.

Het dak van het Dalí-museum kenmerkt zich niet alleen door de metershoge eieren, maar ook door een glazen koepel. Daaronder zien we diverse schilderijen, waaronder een hologram waarin we twee dingen zien, een naakte vrouw (de vrouw van Dalí, Gala genaamd) die naar de Middellandse Zee kijkt en het silhouet van de Amerikaanse president Abraham Lincoln.

Op onze laatste dag in Barcelona bezoeken we het grote warenhuis El Corte Ingles en gaan we met de aerobus vanaf de Placa de Catalunya naar de luchthaven van Barcelona.