Vanaf Piccadilly Circus lopen we naar Leicester Square. Een mooi en gezellig plein zonder rijdend verkeer midden in de uitgaanswijk Soho. We zien veel souvenirwinkels, theaters, eetzaakjes en een parkje.

We gaan op zoek naar een kantoortje waar je tickets voor theater en musical kunt kopen. Je kunt op de dag van de voorstelling zelf kaartjes kopen voor de helft van de prijs. We kunnen kiezen uit ‘Fame’, ‘Les Miserables’, ‘We will rock you’ en nog vele andere voorstellingen.

Vanaf Leicester Square lopen we richting China Town in Gerrard Street. We zien veel restaurants en Chinese winkels, maar vinden het niet echt gezellig en lopen via Leicester Square naar The Strand, een lange straat met wederom (dure) souvenirwinkels en eetzaakjes.

We worden bijna overreden door een black cab. Het is even wennen dat het verkeer hier links rijdt, dus eerst naar rechts kijken en dan naar links.

Vanaf The Strand lopen we naar Trafalgar Square. In de verte zien we het grote standbeeld van admiraal Nelson al. Het is er druk met spelende kinderen in het water rond de fontein. Wel gezellig, maar het chloorwater spettert ons nat dus lopen we een rondje om het plein met de grote leeuwen en pakken dan een willekeurige bus richting Piccadilly Circus. We drinken nog wat in de gezellige, drukke en bruine pub die bij het Regent Palace hotel hoort.

Tegen 21.30 uur wordt het donker en kunnen we genieten van de neon-reclamewand op Piccadilly Circus. De bewegende reclamebeelden van Coca Cola zijn erg leuk. Je blijft er naar kijken. Het is er superdruk en vooral jongeren en toeristen zitten onder het Eros standbeeld te kletsen en natuurlijk mensen te kijken.

We zien veel witte stretched limousines rondjes rijden. Zou er een beroemdheid in zitten of zou je een limo kunnen huren? We denken het laatste.

We slaan het typische Engelse ontbijt over en eten alleen toast en thee. Witte bonen, ei, bacon en spek is niet aan ons besteed op de vroege ochtend.

We gaan naar de kleurrijke markt van Brixton, de multi-culti wijk van Londen. Vanuit de metro staan we praktisch meteen op de levendige markt aan de Electric Avenue met vooral Pakistaanse en Caribische producten. Van fruit tot vlees en exotische groenten.

Naast de markt is een overdekte bazaar waar we een paar afgehakte varkenskoppen zien die ons doen denken aan onze vakantie in Tunesië een paar jaar geleden waar we afgehakte geitenkoppen zagen. Een vrouw aait de varkenskoppen ook nog.

Vanaf het metrostation Notting Hill Gate is het nog een eindje lopen voordat we bij de Portobello Road Market zijn. In deze wijk wordt in het laatste weekend (zondag en maandag) van augustus het grootste Caribische carnaval van Europa gevierd. We lopen over heuvelachtige straten langs pastelkleurige huizen en antiekzaakjes.

De markt op Portobello Road vinden we niet bijzonder. Hij bestaat uit kraampjes met groente & fruit, antiek en verder is het een soort vlooienmarkt.

Zodra we uit de metrohalte London Bridge komen, schrikken we van de lange rij voor de London Dungeon. Gelukkig staat er een kraampje met lekkere pasteitjes en warme broodjes en zo komen we al kauwend en schuifelend bij de ingang. Om het publiek alvast bang te maken lopen er zombies langs de rij wachtenden.

Eenmaal binnen in de Londense kerker bevinden we ons in een donker hol met grafstenen en spookgeluiden. Voor de kassa word je eerst op een schavot geplaatst ,waar je hoofd met een bijl zogenaamd wordt afgehakt voor een foto die je later kunt kopen.

Na de kassa zien we direct bloederige wassenbeelden op een schavot of bungelend aan een touw met een zak op het hoofd. Op het bordje lezen we dat we de ‘mensen’ beter niet kunnen aanraken, anders worden we gebeten.

Het is donker en we vinden het nu al eng. We lopen voorzichtig door maar worden vaak opgeschrikt door een gillend skelet of lopende zombies (acteurs) die je bang willen maken. Er wordt ook veel gegild en we vinden het eigenlijk helemaal niet leuk. We zien veel bange en huilende kinderen die snel dekking zoeken bij de ouders en het liefst naar de uitgang willen hollen.

We zien hoe het grootste deel van de bevolking in de Middeleeuwen leefde. Mensen leefden in bittere armoede en leden aan vreselijke ziekten zoals de pest, waaraan miljoenen mensen overleden.

In één van de donkere kamers zien we een man op een scherm vertellen hoe de pest zijn lichaam kapot maakt en hoeveel mensen in zijn omgeving sterven. In 1664 overleden duizenden mensen in Londen aan de pest.

Er komt een wand naar beneden die een lichaam moet voorstellen met grote rode bulten en gaten in het lichaam. Het lijkt net een echt lichaam. We worden ook bang gemaakt dat we moeten oppassen voor loslopende ratten. En alle (onnozele) toeristen springen omhoog.

In één van de andere donkere kamers vertelt een actrice hoe mensen moeten vluchten voor de grote brand in 1666. Ook wij moeten samen met andere toeristen over een bruggetje langs brandende krotten hollen. Ook hier lijkt het net echt omdat de hitte en rook worden nagebootst.

In een andere zaal vertelt een acteur over Jack the Ripper en hoeveel vrouwen hij heeft vermoord. Ze laten (denk ik) de echte foto’s van de vermoorde vrouwen zien en de mannen die verdacht werden. Wat een gruwelijke foto’s. De man vertelt hoe Jack the Ripper de vrouwen vermoordde en verscheurde en de nieren uit het lichaam haalde. Jack the Ripper zelf is nooit gevonden.

In een andere zaal komen we in een rechtszaal terecht en we worden veroordeeld tot de dood.

Dan volgt de ‘Boat ride to hell’. We stappen in een klein bootje dat ons via de Traitors’ Gate naar de hel brengt. We varen in een donkere ruimte en van alle kanten worden we opgeschrikt door gruwelijkheden. Gelukkig duurt het boottochtje niet zo lang.

Na het bezoek aan dit griezelmuseum met heksen, slachtoffers, veroordeelden die werden opgehangen, skeletten, schavotten, bloedende en zieke mensen, nemen we de metro naar Tower Hill voor een bezichtiging aan de Tower of Londen en de Tower Bridge.

De Tower Bridge is een brug in Victoriaanse stijl die alleen opengaat voor grote schepen. In de bovenste loopbrug is een tentoonstelling over hoe de brug is gebouwd.

Via een trap naar beneden hebben we een mooi uitzicht over de gehele Tower Bridge en de Tower of London.

De rode Beefeaters die de Kroonjuwelen in de Tower of London bewaken, zijn niet aanwezig omdat het al 19.00 uur is geweest.

We lopen ook langs de Traiters’ Gate. Via deze poort werden de ter dood veroordeelden in een bootje over de Thames naar de gevangenis gebracht. De Tower of London was vroeger ook een gevangenis.

Niet alleen de Beefeaters maar ook de zeven raven die hier permanent wonen laten zich niet zien. De legende luidt dat als deze raven wegvliegen, de monarchie zal vallen. We lezen in ons reisboek dat de raven aan een kant zijn gekortwiekt zodat ze helemaal niet meer kunnen wegvliegen.

‘s Avonds bezoeken we Trocadero tussen Piccadilly Circus en Leicester Square, een complex met o.a. een mall, speelhallen, bioscoop, bowlingbanen, een Marokkaans restaurant en een bar. Het is vooral een paradijs voor jongeren en we zijn snel vertrokken.

Vandaag bezoeken we Madame Tussauds, waar ook al een lange rij staat. In verschillende zalen zijn min of meer goedgelijkende beelden te bewonderen van popsterren, filmacteurs, politici, uiteraard leden van het koninklijk huis en andere beroemdheden. Ik ga op de foto met de Hulk, het groene monster uit de televisieserie waar ik als kind niet naar durfde te kijken.

De Chamber of Horrors is een griezelzaal die ons doet denken aan de London Dungeon. Ook hier staan de dood en moord centraal.

In de ‘Spirit of Londen’ maken we in een (halve) black cab een ritje door 400 jaar geschiedenis van Londen. We zien William Shakespeare, mensen die sterven aan de pest en mensen die sterven in de grote brand van Londen en aan het eind van de rit zijn we weer in het heden.

Op weg naar het Planetarium lopen we langs Spiderman in een reusachtige spinnenweb. In de grote koepel van Madame Tussauds krijgen we een mooie show te zien over het heelal en het sterrenstelsel.

Na afloop pakken we de metro naar Marble Arch waar we eerst gaan eten en daarna naar Speakers Corner om te luisteren wat de mensen daar te vertellen hebben.

Wat een menigte. We zien diverse groepjes in een kring om één of twee sprekers staan die hun mening verkondigen. Het gaat vooral over godsdienst en racisme en we vinden de ene nog extremer dan de andere.

De ene staat op een omgekeerd bierkratje te zwijgen en denkt dat hij Bob Marley is. De andere staat op een kist met een papier vol regels hoe de wereld volgens hem zou moeten leven en weer een ander ziet zich zelf als een boodschapper van God.

Er volgens soms felle en serieuze discussies tussen de sprekers en de toehoorders. We zijn het niet altijd met iedereen eens, maar houden onze mening wijselijk voor ons.

Er lopen opvallend veel gesluierde moslimvrouwen geheel in het zwart, van wie je alleen de ogen kunt zien. Er heerst een grimmige en opzwepende sfeer, maar we hadden dit niet willen missen. De politie staat vlakbij, mocht de boel escaleren.

In Hyde Park zelf is het ook gezellig druk. Er staan groen-witte strandstoeltjes die je tegen betaling kunt huren.

In Oxford Street nemen we bus 12 naar Westminster voor een bezoekje aan de London Eye, Big Ben, Houses of Parliament en de Westminster Abbey.

Helaas is het vandaag zwaar bewolkt en daarom slaan we het reuzenrad, de London Eye, maar over. Als je ernaar kijkt, dan lijkt het net een groot fietswiel met spaken dat tergend langzaam beweegt. Op de heenreis hadden we vanuit het vliegtuig een mooi uitzicht over de Big Ben, Houses of Parliament en de London Eye.

Het is alweer de laatste dag. We hebben de koffers gisteravond ingepakt en hebben nog de hele middag de tijd om Londen te bezichtigen.

We nemen de metro naar Westminster en lopen dan via Whitehall en langs Downing Street 10 naar de Horse Guard Parade. Sinds de aanslagen op 11 september 2001 kun je niet meer voor de ambtswoning op nummer 10 staan. Wel mogen we vanachter een gesloten traliehek bewaakt door verschillende ‘bobbies’ de straat bekijken.

Vanaf Downing Street 10 is het maar een klein stukje lopen naar de Horse Guard parade. Er staan weer veel toeristen gewapend met videocamera’s en fototoestellen. Twee groepen paarden staan tegenover elkaar en na een kwartiertje valt er nog steeds niets spectaculairs te zien.

We lopen via het St. Jamespark in tien minuutjes naar Buckingham Palace waar om 11.30 uur de wisseling van de wacht begint.

Rondom het Queen Victoria Memorial mogen de auto’s nog steeds rijden. Maar dan komen de Guards aan gemarcheerd onder begeleiding van muziek.

We kunnen helaas geen plekje voor Buckingham Palace zelf vinden, veel te druk en als je de straat probeert over te steken, word je teruggefloten door een bobby. We missen dus een groot deel van de ceremonie.

We zien de paarden die net bij de Horse Guard Parade stonden voorbij galopperen en dat is het dan. De aflossing van de wacht duurt ongeveer 40 minuten voor Buckingham Palace zelf, maar we hebben het wel weer gezien. De Union Jack wappert niet, dus koningin Elizabeth II is niet thuis.

We lopen via het St. Jamespark naar Trafalgar Square, genietend van de rust en de grote, kwekkende eenden die bedelen voor voedsel.

Op naar het warenhuis Selfridge’s in Oxford Street. Het is de luxere versie van de Bijenkorf, een winkel waar we zelf nooit iets kopen. We lopen een rondje, proberen wat parfum uit en stappen dan op de metro richting Oxford Circus.

Ons volgende warenhuis is Liberty’s in Regent Street. De buitenkant van het warenhuis doet denken aan Oostenrijk. Houten balken en binnen houten balkons en een houten lift. Wel mooi, de prijzen ook. Er is een zogenaamde uitverkoop met kortingen oplopend tot 70% maar als we kijken, is het bedrag nog torenhoog. Dat wordt dus: ‘Kijken, kijken en niet kopen’.

Achter Liberty’s ligt Carnaby Street. In de ‘Spirit of London’ in Madame Tussauds, lieten ze Carnaby Street zien als een jonge en trendy winkelstraat. Het is inderdaad leuk windowshoppen, maar daar blijft het wat ons betreft verder ook bij.

We lopen nog een stukje door Regent Street en pakken dan de metro naar Knightsbridge voor het laatste te bezoeken warenhuis, Harrods.

De buitenkant van het beroemde Harrods is al indrukwekkend en de binnenkant ook. We gaan eerst op zoek naar de ‘Egyptehal’ op de begane grond. We mogen er officieel niet fotograferen, maar er is op dat moment geen bewaker aanwezig, dus toch maar weer even stiekem…

De zaal is prachtig versierd met Egyptische zuilen, farao’s en hiërogliefen en een grote gouden (bladgoud) farao.

In de vitrines staan dure sieraden en dure tasjes waar weinig belangstelling voor is. Vroeger kon je er alles kopen, zelfs een olifant, maar dat gaat nu niet meer op. Er lopen nu meer toeristen dan mensen die er daadwerkelijk iets kopen.

Iets verder, ook op de begane grond, is een sushi-bar, een grote vleeswarenhal, een hal met allerlei gebakjes, snoepjes en taartjes, diverse theesoorten, maar we zien prijzen waar we niet goed van worden. We laten het maar bij de begane grond, het wordt tijd om terug te keren naar het hotel om de koffers op te halen.

Eén ding zullen we niet vergeten tijdens deze reis en dat is de zin ‘Mind the Gap’. In bijna elk metrostation wordt omgeroepen bij het uitstappen op te letten niet in het gat tussen de trede en het perron te stappen. Op de vloer van het station wordt het nog eens duidelijk aangegeven. We hebben dan ook een souvenir gekocht met deze zin.