Málaga kennen we alleen als aanvlieghaven voor omringende badplaatsen als Marbella en Torremolinos of voor een rondreis door Andalusië. Dit keer landen we op Málaga Aeropuerto aan de Costa del Sol voor een bezoek van een kleine week aan de stad zelf. Met alleen handbagage lopen we richting de uitgang van terminal 3 om met de lokale trein Cercanías lijn 1 richting station Málaga María Zambrano te reizen, waar ons hotel is gevestigd.

In het moderne station Zambrano bevindt zich ook het Centro Comercial Vialia, met winkels, bioscopen en een foodcourt. Naast de lokale treinen vertrekken hier ook de (hogesnelheids)treinen naar steden als Barcelona, Sevilla, Valencia, Madrid en Ronda.

Maar dit keer blijven we dus in Málaga, een stad met ruim een half miljoen inwoners. Door onze vroege ochtendvlucht, kunnen we na het inchecken direct aanschuiven bij het uitgebreide ontbijtbuffet. In de nabije omgeving van het hotel bevindt zich naast het treinstation een outletcentrum van het warenhuis El Corte Ingles, het Larios-winkelcentrum met onder andere een Primark en een busstation.

De volgende ochtend nemen we tegenover station María Zambrano plaats op het bovendek van de hop-on-hop-off bus. Het is eind februari maar de zon schijnt fel en het is gemiddeld twintig graden. We zien kleurrijke gebouwen, een reuzenrad, palmbomen en rijtuigen met paarden.

Net als in Sevilla, Valencia en Madrid, zien we ook hier families van verschillende generaties op straat lopen: oma, opa, vader, moeder, kinderen en (achter)kleinkinderen. Met schorre stemmen praten ze luid, terwijl ze de tijd nemen om al dan niet verkleed in carnavalskleding door de winkelstraten en over de promenade van de haven of over het strand te sloffen.

Het is carnavalsperiode en kennelijk zijn de scholen dicht en hebben veel inwoners verlof opgenomen. De inwoners van Málaga worden Malagueños genoemd en ook wel Boquerones (ansjovisjes). Het laatste omdat de meeste van hen dol zijn op het eten van vis.

We stappen uit bij Plaza de la Merced, een groot autovrij plein met veel terrasjes en een obelisk. We ploffen neer op het zonnige terras van de Picasso Bar en drinken iets. Veel cafés en eetgelegenheden op dit plein hebben een thema dat iets met Picasso of Carmen Thyssen te maken heeft. De surrealistische kunstenaar en schilder Pablo Picasso is in 1881 in Málaga geboren en de stad is hier trots op.

We lopen vervolgens richting het geboortehuis van Picasso, het Museo Casa Natal, dat aan Plaza de la Merced ligt. Natuurlijk nemen we even plaats op het bankje naast het bronzen standbeeld van Pablo Picasso, schuin voor het geboortehuis.

Het huis waar Picasso de eerste twee jaar is opgegroeid, is omgebouwd tot een klein museum waar spullen en kledingstukken van het gezin van Picasso zijn te zien. We mogen helaas geen foto’s maken maar het idee om rond te lopen in het huis waar een beroemd kunstenaar is geboren is al bijzonder. We zien hier niet veel schilderijen van hem en lopen daarom na deze bezichtiging door naar het Picassomuseum dat een paar straatjes verderop ligt.

Maar eerst ploffen we weer even neer op een van de vele bankjes van Plaza de la Merced tegenover de obelisk genaamd Obelisco de Torrijos. Deze obelisk is geplaatst ter ere van generaal Torrijos en zijn medevrijheids­strijders die in 1831 werden gefusilleerd tijdens de Spaanse Onafhan­kelijk­heids­oorlog.

Deze gebeurtenis werd door de kunstenaar Antonio Gisbert vastgelegd op het schilderij El fusilamiento de Torrijos dat in het Prado in Madrid hangt.

Het museum met surrealistische kunstwerken van Pablo Picasso is gevestigd in het Palacio Buenavista. Dit paleis uit de eerste helft van de 16e eeuw is gebouwd op de resten van een Moors paleis. De eerste bewoner van het paleis was Diego Cazalla, die namens de Katholieke Koningen de stad Málaga onder zijn hoede had.

We zien een lange rij voor de ingang maar omdat wij al entreekaartjes hebben kunnen we gelijk doorlopen. Het Picasso-museum wordt mede mogelijk gemaakt door familieleden van Picasso die de Fundación Picasso hebben opgericht om zijn werk te eren. Met behulp van een audiotour krijgen we interessante informatie behorende bij de schetsen, schilderijen en beelden van Picasso die niet zo bekend zijn. Helaas mogen wij geen foto’s maken van de privécollectie.

Na het indrukwekkende bezoek aan het Picasso-museum, slenteren we door de smalle straatjes. Onderweg zien we kleurrijke wandschilderingen. Málaga houdt van kunst, musea en cultuur. Málaga noemt zichzelf daarom de stad van musea en kunst.

Via Plaza de la Judería komen we terecht bij het zonnige terras van Bodega bar El Pimpi. We zien nog een tafeltje vrij op het volle terras dat tussen een grote theekop en gesigneerde wijnvaten ligt. We bestellen een warm broodje Campero Pimpi. We krijgen ondanks de drukte snel een bordje voor­geschoteld met daarop een warm broodje met kip, sla en ham met daaromheen naturel chips.

Op elk terras krijgen we bij het bestellen van thee standaard een kannetje waaruit ruim twee koppen thee kunnen worden geschonken.

Op de muren van de bodega hangen foto’s van beroemdheden die hier hebben gesmikkeld van de tapas. Een aantal van hen heeft een van de wijnvaten gesigneerd. We genieten op het terras van de zon en hebben een mooi uitzicht op het 11e eeuwse Moorse fort Alcazaba en het nog oudere Romeinse theater, waarvan een deel is gebruikt om het Alcazaba te bouwen.

Nadat wij weer energie hebben opgedaan, lopen we terug naar de bushalte voor de volgende stop bij de kathedraal van Málaga. Er is meer dan twee eeuwen nodig geweest om deze kathedraal te bouwen. In 1528 is men begonnen op de fundering van een oude moskee. In 1782 is men wegens geldgebrek definitief gestopt met bouwen. De toren aan de rechterkant is hierdoor nooit afgebouwd. De inwoners van Malaga noemen de kathedraal daarom La Manquita oftewel de dame met een arm.

Vanaf de kathedraal lopen we langs diverse levende standbeelden richting Plaza de la Constitución. Op dit centrale plein waren tot 1869 de belangrijkste gebouwen van de stad gevestigd, zoals het stadshuis en de gevangenis. Nu zien we een groot podium waar het carnavalsgedruis binnen enkele minuten gaat losbarsten. De carnavalsmuziek schalt al luid uit de boxen en de menigte gaat steeds harder schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan.

We ploffen na lang wachten neer op het terras van bakkerij La Canasta. We bestellen en betalen eerst aan de kassa, waarna de drankjes naar het tafeltje worden gebracht. De menigte met vooral gezinnen met kinderen op het plein wordt steeds groter. Wij hebben goed uitzicht op het podium en zijn heel benieuwd wat er gaat komen.

Het valt op dat de mensen steeds naar de grond kijken. We zien nu ook de grote metalen plakkaten die op de grond tegenover het terras zijn bevestigd. De plakkaten vormen als het ware de voorpagina’s van Spaanse kranten die in december 1978 over de grondwet werden geschreven. Op 6 december 1978 werd namelijk de Spaanse grondwet aangenomen.

Klokslag 18.00 uur verschijnen een piraat en een fee op het podium. Het kindercarnaval gaat beginnen. Na een lange speech verschijnen een voor een kinderen op het podium in kleurrijke veren en kostuums die een thema uitbeelden. Ze lopen zo trots als een pauw een rondje om zich te tonen aan het enthousiast juichende publiek.

De kinderen kunnen zo met hun prachtige kostuums naar het zomercarnaval van Rotterdam.

Het publiek wordt nog enthousiaster als er tegelijkertijd een carnavalsparade met stripfiguren vanaf de winkelstraat Calle Larios naar Plaza de la Constitución trekt. Het is een leuke, vrolijke carnavalsparade.

Iedereen juicht weer als om klokslag 19.00 uur de feestelijke verlichting aan gaat boven de autovrije winkelstraat die ook wel Larios wordt genoemd. Larios is dé winkelstraat van Málaga waar ook een winkel van mijn favoriete merk Desigual is gevestigd.

De volgende ochtend stappen we weer op de hop-on-hop-off bus en rijden naar de haven voor een boottocht van een uur. We stappen op een wiebelende boot die op de zee meedeint met de soms hoge golven. De maagjes van een paar kinderen aan boord zijn daar niet tegen bestand.

We hebben tijdens de boottocht uitzicht op de haven Muelle Uno, het reuzenrad, museum Centre Pompidou, de kraampjes en de terrasjes langs de kade, diverse jachten en containerschepen. Málaga is de laatste jaren bezig met stadsvernieuwing. Zo zijn het havengebied Muelle Uno en het Carmen Thyssen museum in 2011 geopend en het museum Centre Pompidou in het jaar 2015.

We ploffen na de boottocht neer op een van de zonnige terrasjes. Ook hier zien we weer grote groepen families al kakelend en lachend rondsloffen. Waar praten ze toch de hele tijd over? Het havengebied met de promenade, terrasjes, restaurants, bars, kraampjes en jachten vormen de Muelle Uno.

Op de tafels van de kraampjes langs de kade zien we aparte (hippie)kleding en tasjes maar ook oude vinylplaten waarvan een klok is gemaakt.

Vanaf het Muelle Uno lopen we richting de vuurtoren naar het stadsstrand La Malagueta. Het is februari, de zon schijnt, het is een graad of twintig en mensen lopen in zwemkleding op het strand.

We slenteren over de promenade die naar onze mening vergeleken met de promenade van Muelle Uno oubollig aan doet. We zien diverse terrasjes op het strand waar mensen smullen van vis. We zien een man op het strand visjes aan een spiesje op houtskool grillen. Er liggen allerlei soorten visjes op de gril, zoals ansjovis, sardientjes en een krab.

Nog even op de foto voor de zandsculptuur van La Malagueta en dan pakken we de stadsbus naar de halte Alameda Principal aan het begin van de winkelstraat Larios.

Vanaf Alameda Principal lopen we richting Plaza de la Constitución. Vlak achter dit plein ligt het museum Carmen Thyssen. Het gebouw van het Carmen Thyssen-museum is van oorsprong een oud Moors paleis, het Palacio de Villalón. Onze tassen worden bij binnenkomst door een X-ray gescand. Vervolgens eten en drinken we eerst iets in het café van het museum, voordat we het museum zelf bezoeken.

Carmen Thyssen was de laatste vrouw van de in Nederland geboren baron Hans Thyssen. De familie van Carmen heeft een deel van de privécollectie waarin Andalusische kunst centraal staat tentoongesteld in het museum.

We zien geschilderde flamencodanseressen, stierengevechten, feria’s (feesten) van Andalusië en schilderijen waarop bezienswaardigheden zoals kathedralen van Málaga, Cordoba, Granada en Sevilla te zien zijn.

Op de tweede verdieping van het museum is een patio waar we even kunnen bijkomen van alle indrukken. Het museum bevindt zich midden in het centrum maar we horen bijna niets van de drukte buiten.

Na het bezoek aan het museum, slenteren we door de omringende winkelstraten die bijna allemaal uitkomen op Calle Larios. We zien om de zoveel meter een kleurrijke kraam met snoep en andere zoetigheden. Spanjaarden zijn echte zoetekauwen. Ook zien we veel eenmansstalletjes waar loten of pinda’s worden verkocht.

Op de Calle Larios heeft zich inmiddels een grote menigte verzameld rondom de hekken, de geluidsboxen en een groot TV-scherm. Men staat klaar voor een nieuwe carnavalsparade.

Om klokslag 20.00 uur schalt muziek uit de boxen en paraderen carnavalsvierders in kleurrijke kostuums over de ‘catwalk’ van Calle Larios. Er wordt rijkelijk met confetti gestrooid en binnen enkele minuten zitten we dan ook onder de confetti. We vinden de carnavalsoptocht gemoedelijk en gezellig verlopen.

De volgende ochtend lopen we via Calle Héroe de Sostua en Calle Cuarteles naar het CAC-museum (Centro de Arte Contemporáneo). Dit museum voor moderne kunst is het hele jaar door gratis toegankelijk en dat merken wij aan de rij mensen die voor het museum staat te wachten.

Het CAC-museum grenst aan de droog liggende rivierbedding van de Rio Guadalmedina. Guadalmedina is een Arabische naam. Guad is een verbastering van het Arabische woord Wadi, een rivier die een gedeelte van het jaar droog staat. Medina is het Arabische woord voor stad. Guad al Medina betekent rivier van de stad, in dit geval de stad Málaga.

Bij binnenkomst in het CAC-museum wordt ons gevraagd uit welk land wij komen en vervolgens krijgen wij een sticker die als entreebewijs geldt. In het CAC-museum zijn tijdelijke tentoonstellingen. Tijdens ons bezoek zien we kunstwerken van de Amerikaanse kunstenaar Mark Ryden en de Nederlandse kunstenaar Marcel van Eeden.

We zien aparte, creatieve kunstwerken maar het beeld van de vrouw gehuld in een vleesjurk van Mark Ryden vinden we het mooist.

De wijk Soho waarin het CAC-museum ligt, staat bekend om het project Málaga Arte Urbano en el Soho (MAUS), oftewel project straatkunst. We zien op de wandelroute richting de boulevard van de haven mooie schilderingen op rolluiken van de winkels, op de muren en ruiten. Geen slordige graffiti maar ware kunstwerken.

We lopen vanaf de wijk Soho naar de wandelboulevard Palmeral de las Sorpresas oftewel ‘palmbos vol verrassingen’ van het havengebied Puerto de Malaga. De overkapping lijkt op palmbladeren en is ontworpen door de architect Jerónimo Junquera. Deze architectonische palmbladen geven enige beschutting tegen de zon.

De promenade grenst aan de haven en aan mooie echte palmbomen. Malagueños en een handjevol toeristen slenteren over de brede boulevard.

De veerboot Trans­mediterranea, die ligt afgemeerd langs de kade, is zo te zien klaar voor vertrek naar het Canarische eiland Tenerife. Aan het eind van de wandel­promenade komen we weer in het nieuwe havengebied Muelle Uno met de vele terrasjes en kraampjes. We ploffen neer op een zonnig terras en eten een gedecoreerde suikerwafel en twee bolletjes ijs.

Na een tijdje horen we in de verte tromgeroffel. Het lijkt erop dat de laatste carnavalsparade richting de haven komt. We zien dat een grote menigte zich op de wandelpromenade van de haven heeft verzameld. Bovenop het viaduct tegenover de kubus van het museum Centre Pompidou vinden we nog een plekje. We zijn net op tijd want de carnavalsparade trekt al onder onze voeten door richting Playa la Malagueta. We zien aan het eind van de stoet de grote ansjovis die zal worden verbrand op het strand en dan is de carnavalsperiode voorbij.

Nu we toch tegenover de kubus staan, besluiten we om het museum te bezoeken. We zijn op het juiste tijdstip aangekomen, want de entree is gratis. Het Centre Pompidou, waar dit een dependance van is, kennen we van Parijs. Bij binnenkomst worden onze tassen weer gecontroleerd en vervolgens kunnen we doorlopen naar de vaste collectie en de tijdelijke tentoonstelling.

De vaste tentoonstelling bestaat uit diverse kunstwerken en schilderijen die te maken hebben met het menselijk lichaam. We zien lichaamsdelen op schilderijen afgebeeld en zelfportretten, onder andere van Kees van Dongen. In de grote zaal zien we 133 sculpturen gehuld in folie. Het kunstwerk Ghosts stelt knielende, biddende vrouwen voor. Het oogt in onze ogen in eerste instantie luguber.

Na het bezoek aan het museum met moderne kunst, lopen we naar Alemeda Principal en stappen hier op de stadsbus naar treinstation María Zambrano. Wat ons de afgelopen dagen is opgevallen, is dat als de bus arriveert, de passagiers alvast in een rij gaan staan. Netjes op volgorde van aankomst bij de bushalte.

Deze ongeschreven regel zou in Nederland ingevoerd moeten worden. Geen gedrang en voordringen, maar netjes achter elkaar in een rij staan en een voor een instappen.

De volgende ochtend lopen we dezelfde route als naar het CAC-museum maar direct na de brug over de droge bedding van de Guadalmedina slaan we linksaf richting de overdekte markt Atarazanas. De naam betekent in het Arabisch ‘plaats waar schepen gerepareerd worden’. Naar verluidt werd deze markthal tot de negentiende eeuw als scheepswerf gebruikt.

We komen binnen via een zijingang waar de geuren van fruit en vis ons tegemoet komen. We zien zorgvuldig opgemaakte kramen met opgestapelde grote aardbeien, druiven, tomaten en andere lekkernijen. Er is een hal voor vlees, vis, groente, fruit, olijven en kaas.

Het glas-in-loodraam vinden we het mooiste van de markt. Het gekleurde glas is ontworpen door de familie Atienza. In de panelen zien we verschillende monumenten van de stad Málaga. De architectuur van het marktgebouw is geïnspireerd op de voormalige markt Les Halles in Parijs.

Na het bezoek aan de markt ploffen we neer op een terras direct tegenover de markt. Daarna lopen we via de Puente de la Esperanza (brug van de hoop), die ook over de droge rivier Guadalmedina ligt, naar het warenhuis El Corte Ingles voor de laatste inkopen.

De Puente de la Esperanza is voorzien van tientallen slotjes waarin voorletters van personen zijn gekerfd. Elk slotje staat symbool voor hoop of een wens.

Op de zesde dag vertrekken we weer naar het koude Nederland. Málaga is een leuke, verrassende bestemming voor een stedenreis. We komen hier zeker nog een keer terug.