We lopen naar Playa Grande, een van de stranden van Puerto del Carmen, huren een paar ligstoelen en genieten van het heerlijke weer. De temperatuur van het water is rond de 22 graden, het zonnetje schijnt er vrolijk op los en er staat een aangenaam windje. Het zand is echter gloeiend heet. Dat kun je niet aan je blote voeten hebben en daarom zijn schoenen echt een ‘must’ hier op het strand.

Het strand is niet helemaal geel, er zit ook zwart zand door. Dat komt omdat Lanzarote een vulkanisch eiland is. De zwarte deeltjes maken het zand extra heet.

De stijl van de huizen, hotels, appartementen en andere gebouwen op Lanzarote is sterk beïnvloed door César Manrique. De kleur is wit met bruine, groene of blauwe omlijstingen. Toen het toerisme op de Canarische Eilanden in opkomst was, zijn op Tenerife en Gran Canaria enorm grote en hoge gebouwen gebouwd, met horizonvervuiling als gevolg.

César Manrique wilde een soortgelijke ontwikkeling op Lanzarote verhinderen. Hij zag echter ook dat het toerisme voor Lanzarote een grote bron van inkomsten kon worden. Zijn doelstelling was een vorm van bouwkunst te creëren die aansloot bij de traditionele bouwwijze maar toch modern was. Eén van de eisen aan de gebouwen is dat ze niet hoger mogen zijn dan vijf verdiepingen.

Op Lanzarote zijn ook veel kunstwerken van César Manrique te vinden. Op bijna elke rotonde op het eiland staat er wel een. Zijn invloed op het aangezicht van Lanzarote is dan ook groot. In 1992 verongelukt hij bij een auto-ongeluk op het eiland.

Met een huurauto verkennen we het noorden van het eiland. We rijden naar Arrecife en vervolgens richting Tahiche. Vlak voor Tahiche bevindt zich de Fundacion César Manrique, in het voormalig woonhuis van César Manrique, waar moderne kunst wordt tentoongesteld.

We rijden richting Guatiza, waar een grote cactustuin is. Rondom het dorp Guatiza bevinden zich hele velden met cactussen. Het behoort tot de laatste centra van de cochenillecultuur op de Canarische Eilanden.

Tegenwoordig wordt de rode, natuurlijke kleurstof, die wordt gewonnen uit de lichaamssappen van deze schildluis die op de cactussen leeft, nog altijd gebruikt in de cosmetica-, levensmiddelen- en textielindustrie.

Wij nemen een kijkje in de Jardin de Cactus, die ook dankzij César Manrique tot stand is gekomen. In een afgraving van vulkanische aarde is een tuin aangelegd met vele soorten cactussen, inheemse maar ook geïmporteerde cactussen.

Bij de tuin staat een gerestaureerde gofio-molen. Gofio is een soort geroosterd meel van granen als tarwe, rogge en maïs. De molen biedt een mooi uitzicht over de omgeving.

Na een uurtje stappen we weer in de auto en rijden we via Mala en Arrieta richting het noordoosten van het eiland. Daar bevinden zich Jameos del Agua en Cueva de los Verdes. Dit zijn grotten in de vulkaan Monte Corona.

In Jameos del Agua dalen we af in de grot waarin een vijver met zeewater glinstert. De vijver is via smalle kanaaltjes met de open zee verbonden, zodat eb en vloed hier zichtbaar zijn.

In het water leven allemaal kleine, witte albinokreeften. Ook is in de grot een concertzaal gebouwd, vanwege de mooie akoestiek.

We rijden via de kustweg verder naar Orzola, waar snorkelbaaien. Vlak voor Orzola vinden we een leuke baai om even te snorkelen en verkoeling te zoeken. Het is een mooi contrast. We zien een wit strand, maar vlak daarnaast liggen zwarte rotsen van lava.

We snorkelen hier een tijdje en zien mooi gekleurde visjes. De baaien staan hier behoorlijk onder invloed van eb en vloed, want we moeten ons plekje al gauw weer verlaten willen we alles droog houden.

We verlaten het strand en rijden via smalle weggetjes naar het uitzichtpunt Mirador del Rio. Je kunt er voor kiezen om hier entree te betalen, maar hetzelfde uitzicht krijg je even verderop voor niets.

Vanaf hier heb je een spectaculair uitzicht op de zoutziederijen Salinas del Rio op het puntje van het eiland Lanzarote en de kleine eilanden Graciosa, Montana Clara, Roque del Oeste en La Alegranza. De laatste drie eilanden zijn beschermde natuurgebieden die niet toegankelijk zijn voor toeristen. We staan hier op het uitzichtpunt voor een enorme afgrond zonder afrastering.

Vanaf Mirador del Rio rijden we door de heuvels naar Guinate en Haria. Haria ligt in een dal dat een oase is waar ontzettend veel palmbomen groeien. Een mooi gezicht, dit zie je verder nergens op het eiland.

We stoppen nog even bij de Mirador del Haria waar we een broodje eten en genieten van het uitzicht over het dal van Haria. Daarna rijden we via Teguise, Tahiche en Arrecife terug naar Puerto del Carmen.

Puerto del Carmen heeft een klein maar leuk haventje. Er liggen kleine bootjes, een paar vissersbootjes en toeristenboten, waaronder de Blue Delphin waarmee we naar Fuerteventura varen.

De heenweg zitten we op het bovendek en varen we van de golven af. Het valt echt 100% mee met de verwachte deining. De boottocht duurt ongeveer 45 minuten.

We komen tegen 10.30 uur aan in de haven van Corralejo op Fuerteventura. Met ruim 200 personen lopen we achter één gids aan het dorpje in waar we losgelaten worden. We voelen ons net kuddedieren. We lopen door een winkelstraat van Corralejo en aan het eind van die winkelstraat moeten we om 11.45 uur weer verzamelen. De hitte is hier verzengend. Er staat veel minder wind dan op Lanzarote en dat maakt dat het hier veel warmer is.

Na het eten lopen we richting het strand. De oceaan is hier erg wild, er wordt op het strand gewaarschuwd met gele en rode vlaggen. Bij een rode vlag is het verboden in de oceaan te zwemmen. Bij de gele vlag mag dat wel, maar is voorzichtigheid geboden. Er staat hier een sterke stroming in het water, erg gevaarlijk. Het verbranden gaat erg snel op dit spierwitte strand.

Aan het eind van de middag stappen we in Corralejo weer op de boot. Het is de bedoeling dat we voor de kust van Isla de los Lobos voor anker gaan om het leven onder water te bekijken via de raampjes onder in de boot. Daarna zullen we doorvaren naar Puerto del Carmen.

Waarschijnlijk zullen we onderweg nog dolfijnen en misschien zelfs orka’s zien.

Het loopt helaas anders. De oceaan is zo wild dat we niet voor anker gaan en ook niet naar Puerto del Carmen varen. We varen naar Playa Blanca, dat is de haven die het dichtst bij Fuerteventura ligt en dus de kortste vaarroute heeft. Iedereen moet tijdens de boottocht op zijn of haar plek blijven zitten. De boot deint verschrikkelijk en het water spat alle kanten op.

Helaas zien we vandaag door de wilde oceaan geen dolfijnen en orka’s. De reispillen die we preventief geslikt hebben helpen goed. Om ons heen wordt de een na de ander ziek, zwak en misselijk en begint men over te geven. De bemanning kan het haast niet aflopen om al die mensen van plastic zakken te voorzien.

De excursie van vandaag is ons tegen gevallen, het verblijf op Fuerteventura stelde weinig voor en de groep was veel te groot. Door de erg wilde oceaan konden we op de terugweg ook geen dolfijnen en orka’s zien. Dit was eigenlijk het doel van onze reis. We vinden tot nu toe onze eigen trips leuker dan de georganiseerde excursies.

We hebben weer een auto gehuurd en rijden via Arrecife en Tahiche naar Teguise. In Teguise wordt elke zondag een Afrikaanse- en zigeunermarkt gehouden.

Het centrum van het plaatsje is de Plaza de la Constitution (Plaza San Miguel) met het witte kerkje. Opvallend is de roodbruine klokkentoren met een balkon en een witte, achthoekige koepel.

Rondom het centrale plein en tot in de uithoeken van het dorp staan stalletjes met koopwaar. Er is van alles te koop, van prullaria tot kunst en van handwerk tot etenswaren.

Er mag flink worden afgedongen op de hoge prijzen die gevraagd worden. De markt is erg gezellig en er speelt ook een muziekgroep.

Als we uitgekeken zijn op de markt, rijden we verder richting Cueva de los Verdes. Deze grot behoort, net als Los Jameos del Agua die we eerder bezochten, tot een grottenstelsel dat op de 609 meter hoge vulkaan Monte Corona begint en zeven kilometer verderop circa 50 meter onder de waterspiegel in zee uitmondt.

Het bekijken van de grotten gaat onder begeleiding van een gids. De wandeling is ongeveer één kilometer lang en duurt ongeveer een uur (met uitleg van de gids).

Op het keerpunt in de grot is een auditorium waar enkele keren per jaar een concert wordt gehouden. Dat kan hier perfect vanwege de goede akoestiek, maar het is door de smalle doorgangen heel moeilijk om alle instrumenten op dit punt in de grot te krijgen.

Aan het eind van de rondleiding lijkt het alsof je voor een gigantische afgrond staat. In werkelijkheid is het een volstrekt glad wateroppervlak waarin het plafond van de grot weerkaatst. Een steentje maakt een eind aan de illusie.

We rijden vandaag eerst richting Tias. Via Tias en Yaiza komen we bij de ingang van het Timanfaya National Park, een spectaculair vulkanisch landschap met kraters en vulkaankegels.

Het eerste stuk van het park mag je zelf nog met de auto betreden. Even later kom je bij een slagboom waar je de entree moet betalen. We rijden door en komen bij een parkeerterrein waar we de auto moeten parkeren. Je moet zorgen dat je hier op tijd bent, anders kunnen de wachttijden om alleen al het parkeerterrein op te rijden, in het hoogseizoen oplopen tot ongeveer twee uur. Vanaf hier word je met bussen door het park gereden. In de bus draait men een tape af waarop iemand in het Spaans, Engels en Duits het verhaal over het park vertelt.

Indrukwekkende uitzichten trekken aan ons voorbij. Er groeit bijna niets in dit maanlandschap. Alles wat je hier ziet is lava, versteend as en heel af en toe een klein plantje. We rijden over een smalle weg langs randen van kraters, lavavelden en valleien.

De bus stopt soms voor mooie foto- en filmmomenten. Het is erg jammer dat we nergens uit mogen stappen. Nu moeten we maar hopen dat de foto’s lukken en dat we op de foto’s geen spiegelingen van de ramen zien.

Een paar vulkanen zijn nog semi-actief. Er is al lange tijd geen uitbarsting meer geweest, de laatste was in de 19^e eeuw, maar een paar werken nog steeds. Inmiddels zijn we weer bij de parkeerplaats aangekomen.

Op de uitkijkheuvel Islote de Hilario laat een aantal parkwachters zien hoe het vlak onder het aardoppervlak nog rommelt. Er wordt een aantal takken in een gat gestopt en die vliegen binnen een paar tellen in brand.

De grond is hier vlak onder het aardoppervlak zo warm, dat je de handen er bijna aan brandt. Een emmer water wordt in een pijp in de grond leeg gegooid en na een paar seconden komt het water als stoom weer uit de pijp. Het lijkt wel een geiser.

In het restaurant El Diablo wordt de hitte van de aarde gebruikt om vlees op een grote grill te roosteren. Heel indrukwekkend allemaal. Na dit alles bekeken te hebben, pakken we de auto en rijden het park weer uit.

We stoppen nog even bij Echadero de los Camellos en maken hier een tochtje van ongeveer 20 minuten op een dromedaris. Echt een toeristenattractie, maar erg leuk om te doen.

Met de auto gaan we terug naar Yaiza en vervolgens door het wijnbouwgebied La Geria naar El Golfo, aan de westkust van Lanzarote dichtbij Timanfaya.

In een roodzwarte halve krater die naar zee toe open is, ligt de gifgroene zoutwater lagune Lago Verde. Deze lagune is door algen groen gekleurd en wordt door een gitzwart strand gescheiden van de Atlantische Oceaan.

Vanuit het dorpje El Golfo kun je naar een uitkijkpunt lopen dat een prachtig uitzicht biedt over de lagune. Wil je dicht bij de lagune zijn, dan moet je het meertje vanaf de andere kant benaderen. Van daaraf kun je te voet naar de lagune.

We rijden richting het zuiden, naar Playa Blanca. In Playa Blanca zetten we koers naar de Papagayo stranden. Deze zijn alleen te bereiken via onverharde wegen waarop we met de auto eigenlijk niet verzekerd zijn. We nemen de gok en rijden er toch naar toe.

Het zijn schitterend mooie, witte stranden. De reisgidsen hebben niet gelogen. Het is jammer dat er zoveel wind staat dat je bijna wordt gezandstraald. Doordat de stranden zo afgelegen liggen is het hier nog heerlijk rustig. Ook zijn er geen barretjes, het is dus zaak om zelf wat te eten mee te nemen als je hier naar toe gaat. We nemen een duik in het schitterend groenblauwe zeewater.