Na op het vliegveld van San Francisco onze huurauto te hebben opgehaald, vinden we snel ons motel op Lombard Street. We eten sushi in een van de vele restaurants op Lombard Street.

Vanmorgen wandelen we het stuk Lombard Street dat The Crookedest Street of the World heet. Heel steil en leuk hoe de auto’s er slalommen. Daarna naar Fisherman’s Wharf en langs de zee naar Pier 39, waar zeeleeuwen liggen te brullen.

Op Fisherman’s Wharf worden reusachtige krabben gaargekookt, langs de promenade tot op de Hyde Street Pier waar vandaag het Festival of the Sea doorgaat en toegang tot alle historische schepen gratis is. Wij bezoeken het prachtige driemasterzeilschip Balclutha dat in 1886 in Schotland werd gebouwd en diende voor graan- en zalmtransport naar en van Europa en Alaska.

We blijven de promenade volgen langs het Aquatic Park en Fort Mason tot aan de jachthaven langs waar ook veel fietsers naar de Golden Gate Bridge rijden.

Tijdens de lunch valt ons op wat een afschuwelijke combinaties Amerikanen op één bord willen voorgeschoteld krijgen: eieren, frieten, pannenkoeken met vloeibare honingstroop, kaas en ook wel een hamburger en dat overgoten met een milkshake.

Na de lunch rijden we de 49 mijl lange toeristenroute tegen de richting in; we volgen de blauwwitte borden met de zeemeeuw. We stoppen bij het imposante Palace of Fine Arts. Daarna door naar de Golden Gate Bridge waar we lopen tot aan de eerste grote steunpilaar.

We volgen verder de kustlijn door het Presidio en verder zuidwaarts tot rond Lake Merced en zo terug noordwaarts door het Golden Gate Park. Er zijn hier bijna geen wegwijzers maar na wat zoeken rijden we het park uit naar Twin Peaks. Daar heb je een prachtig uitzicht op de stad en wijde omgeving, maar er blaast een krachtige, koude zeewind.

We rijden verder via Mission Dolores naar Downtown San Francisco. We hebben geen zin meer in de wagen te blijven en we breken de toeristenroute af rond Coit Tower.

Vanochtend wandelen we naar het beginpunt van de kabeltram op Hyde Street. We vertrekken een kwartiertje later naar het andere eindpunt, dat aan Market Street ligt, de mooie brede winkelstraat van San Francisco.

Na de lunch wandelen we naar California Street. Hier in het Financial District staan alle hoge kantoorgebouwen die de skyline van San Francisco typeren.

We gaan rechts Montgomery Street in en wat me direct opvalt is dat hier enkel oude auto’s (jaren ’80 en ouder) staan en dat mensen her en der staan te staan; niemand wandelt.

Plots worden we aangesproken door een man met walkietalkie die uitlegt dat we midden in de opnameset lopen van een nieuwe film van Will Smith die ‘Pursuit of Happiness’ zal heten en in 2006 zal uitkomen. Wat een gedoe: zeker honderd figuranten en tientallen auto’s die wachten op ‘Actie!’.

Dat gaat nog even duren, dus wandelen we verder tot het 260 m hoge TransAm Building, een piramidevormig kantoorgebouw, het hoogste van de stad.

Vandaar verder door Chinatown waar Chinese feesten aan de gang zijn. Heel wat volk en eettentjes op straat. Chinezen spelen op straat een soort damspel met de moeilijkheidsgraad van schaken. Ook lopen mensen rond in traditionele klederdracht.

We lopen door naar het gratis toegankelijke Cable Car Museum. Interessant, want pas tijdens dit bezoek besef je de complexiteit van dit systeem.

De laatste morgen in San Francisco bezoeken we Alcatraz. Omdat we al kaartjes hebben, verloopt het inschepen heel vlot. Een kwartiertje later meren we aan op Alcatraz (‘pelikaan’ in het Spaans) en een ranger geeft uitleg.

Daarna een korte film over de geschiedenis en dan halen we onze koptelefoon op voor de audiotour, die alles goed beschrijft en doorspekt is met verhalen van bewakers en ex-gevangenen. Indrukwekkend, zeker als je bedenkt hoe koud en vochtig het hier moet zijn geweest in de winter.

Voor we de stad verlaten, rijden we langs Alamo Square om een mooie foto te schieten van de Six Sisters, zes gelijkaardige Victoriaanse huizen met op de achtergrond de wolkenkrabbers in downtown.

Enkele minuten later zitten we op de freeway 101 richting zuiden. Via Half Moon Bay bereiken we de kust met zijn fameuze highway 1. Overal velden vol pompoenen en op één van de farms stoppen we even voor een foto tussen deze oranje bollen.

We rijden verder langs de mooie kustlijn en zien af en toe para-surfers die zich op de golven laten voorttrekken door een reuzenvlieger.

Wat later zijn we in Santa Cruz, waar we stoppen bij de natuurlijke bruggen, maar die vallen tegen. De kustweg kronkelt langs het strand tot downtown en daar voorbij nemen we terug de highway 1 naar Monterey.

We rijden de volgende ochtend naar de boardwalk van Monterey, Cannery Wharf, en enkele mijlen verder komen we in Pacific Grove met mooie huizen aan de boulevard.

We rijden naar één van de vier ingangen van de 17-mijl lange toeristische route tussen Monterey en Carmel. Je rijdt tussen golfterreinen waar niet alleen de lucky few een balletje slaan maar waar ook herten grazen.

Twee uitschieters: Bird Rock, met naast een massa meeuwen en pelikanen ook heel wat grondeekhoorntjes en de meest gefotografeerde boom ter wereld, de Lone Cypress.

Via het hoogste punt verlaten we de toeristische route bij Carmel. Even later parkeren we de auto in Ocean Drive, de drukke maar mooie winkelstraat van Carmel en wandelen naar het strand. De schoenen gaan uit en blootsvoets stappen we in het witte zand.

Aan het andere eind van de baai verlaten we het strand en lopen verder door de kronkelende straten van Carmel tot aan het Tor huis. Dit zuidelijke deel van Carmel is mooi en rustig, met nauwelijks mensen op straat, laat staan toeristen.

De huizen zijn prachtig en verscheiden en bijna allemaal hebben ze houten dakpannen (‘shingles’). Soms staat er een villa tussen die wel uit een H.C. Andersen sprookje schijnt te zijn geplukt.

We stoppen nog even aan de mooie Mission en rijden dan naar Big Sur, een ruwe, prachtige kuststrook van 150 km lang.

In het Julia Pfeiffer Burns State Park lopen we het pad af om te genieten van het zicht op een waterval. Dit is de McWay rivier die zich vanaf de kliffen in zee stort. Het rode zonlicht van de late namiddag maakt het nog mooier.

We kunnen Jade Cove moeilijk vinden en arriveren er pas als de zon net in zee is gezakt. We lopen nog even het pad af om de groene jaderotsen te bekijken en terug bij de auto is de avond gevallen.

Nu is het nog een uurtje rijden tot San Simeon want op de bochtige, donkere weg maak je niet veel snelheid.

De volgende ochtend bezoeken we Hearst Castle zonder te hebben gereserveerd. Maar we kunnen meteen mee met de volgende rondleiding.

In de bus naar de top van de heuvel krijgen we een introductie. Hearst Castle is een complex bestaande uit het eigenlijke ‘paleis’ en de vertrekken er rond. De trendy gids leidt ons anderhalf uur rond in slechts een gedeelte van het complex en doet dat met veel brio.

Niet alleen de beide zwembaden, één binnen en één buiten, maar ook alle vertrekken zijn stuk voor stuk prachtig afgewerkt. Als toemaatje bekijken we in het bezoekerscentrum nog een film over het ontstaan van dit kasteel.

We rijden verder naar Nit Wit Ridge in Cambria, een huis gemaakt enkel en alleen met afval.

Terug de weg op en via Morro Bay met het verder in zee liggende imposante Morro Rock vinden we de zandduinen ten zuiden van Pismo Beach. Daar mag je tegen betaling met de wagen het lange strand op tot aan de kustlijn. We hadden een soort mini-sahara verwacht, maar de duinen in De Panne zijn even groot – ofwel zitten we niet op de goede plaats.

We rijden naar de moeilijk te vinden heetwaterbronnen in het Gaviota State Park, net voor de 101 de kust bereikt. Het staat niet aangeduid maar een ranger wijst ons de weg.

Vanaf de kleine parkeerplaats is het 1 km bergop wandelen, maar het loont de moeite: zwavelhoudend (rotte eieren) warm water borrelt op uit de aarde in een poel van drie niveaus. Het water in de hoogste poel is het zuiverst en warmst en het is heerlijk om op een overhangende boomstam te zitten met de voeten in het water.

De avond valt als we State Street oprijden, de hoofdstraat van Santa Barbara met shops, restaurants en motels/hotels.

Na het ontbijt verkennen we Santa Barbara te voet. De eerste halte is het gerechtsgebouw. Vanaf de toren heb je mooi uitzicht over het stadje en omliggende bergen. De vertrekken en traphal zijn rustiek en met kleurige tegels bezet.

We zigzaggen verder door de gezellige straten en komen bij het Presidio, de voormalige Spaanse kazerne, opgetrokken in adobe steen. Dit zijn blokken klei gemengd met stro of dennennaalden die in de zon zijn gedroogd.

We vervolgen onze reis richting Los Angeles, waar we de afslag nemen naar Malibu. We rijden door de ruige canyon bergaf tot aan de Santa Monica Bay. We kijken naar de talrijke surfers die op zee liggen te dobberen, wachtend op de ultieme golf.

Wat verder houden we halt in Santa Monica en wandelen naar de pier. Er kronkelt een fietspad langs het strand en daarom huren we een tandem en fietsen naar Venice om er de kanalen te bekijken.

Op deze kustfietsweg zie je van alles: joggers, skeelers, fietsers, skaters. Een groepje mannen laat zich rijden op een soort elektrische step. Dit is een plek om gezien te worden.

In Venice wordt in kraampjes langs de weg allerlei prullaria verkocht terwijl de speakers knallen uit de nabije bars. De grachten doen ons meer denken aan een Fries dorp dan aan Venetië.

Aan het eind van de middag leveren we de tandem in en rijden naar Hollywood. Het tijdstip is slecht gekozen want we zitten midden in de avondspits. Het duurt meer dan een uur voordat we via Santa Monica Blvd de Walk of Fame bij het Chinese Theatre bereiken op Hollywood Blvd.

‘s Ochtends rijden we naar North Beachwood Drive om de alom gekende reuzengrote HOLLYWOOD letters op de heuvels van dichterbij te fotograferen.

Terug naar Hollywood Blvd en dan richting Beverly Hills. We draaien Sunset Boulevard in en die is mooi. We volgen hem nog enkele mijlen en voorbij het befaamde Beverly Hills Hotel slaan we rechts Beverly Hills in en cruisen wat door de kronkelende en heuvelachtige lanen.

Terug Sunset Boulevard op tot aan Interstate 405 die we zuidwaarts oprijden richting San Diego. Zo’n 50 mijl verder naar het zuiden zijn we nog altijd in groot LA. Pas als de highway 5 voorbij San Juan Capistrano bergaf gaat richting oceaan wordt het weer aangenamer rijden.

Voorbij Oceanside nemen we de afslag naar Torrey Pines State Park. Dit park met een uniek soort den ligt op klippen langs de kust en het is er heerlijk wandelen met mooie panorama’s als beloning. Af en toe vliegt er een paraglider voorbij die gebruik maakt van de thermiek om uren in de lucht te hangen.

Het gaat verder tot in La Jolla ( ‘la hoja’ uitgesproken), een mooi kustplaatsje met inhammen vol pelikanen, aalscholvers, zeehonden, meeuwen, etc.

We kijken van op de boardwalk naar zwemmers die de ruige branding trotseren en wat verder naar een groep zeehonden die wachten tot het strand verlaten is om uit het water te komen.

‘s Avonds rijden we naar het Gaslamp Quarter in downtown San Diego, zo’n 10 km verder. Het is er druk en we hadden iets authentiekers verwacht. Behalve wat retro-antiek aandoende straatlantaarns is alles hier gewoon modern met veel kantoorgebouwen.

We rijden terug en eten in de buurt van het motel in een all-American Denny’s (‘always open’ is hun slogan). Hier proef ik een ‘root beer’ maar waarom ze dit ‘bier’ heten is mij een raadsel: er zit geen druppel alcohol in. Nu ja, slecht smaakt het niet. Het is een frisdrank op basis van kruiden- en wortelextracten en het ziet eruit als cola.

Na het ontbijt rijden we naar het Balboa park in San Diego met een hoofdstraat, El Prado, met gebouwen in Spaans-Moorse stijl. Ook het houten halfronde gebouw van de botanische tuin is mooi. Net een reusachtige ribbenkast.

Kort voor de middag verlaten we San Diego richting binnenland. Voorbij de buitenwijken wordt de I-8 een snelweg door steeds dorder landschap.

We slaan de S-79 in richting Julian. De weg slingert zich omhoog door het ruige landschap. In Julian is het druk: er is een blue grass muziekfestival. We parkeren de wagen in de buurt van de goudmijn, maar voor een bezoek zijn we te laat. Langs de zanderige toegangsweg ligt het vol verroeste machines, gebruikt tot in de jaren 40 voor het ontginnen van goud.

We flaneren door Main Street. Er heerst een gezellig sfeertje, met op de achtergrond muziek die van de festivalweide komt overgewaaid.

We rijden verder naar Borrego Springs State Park. Vanuit de heuvels dalen we af en zien beneden ons de dorre vallei liggen.

De volgende ochtend lopen we in de Anza-Borrego woestijn een wandelroute van 4 km van het bezoekerscentrum naar de Palm Canyon. Brigitte spot een kudde dikhoornschapen die komen drinken uit het beekje. Achteraf zal een ranger ons vertellen dat we geluk hadden dit te treffen.

We vervolgen het zanderige, licht oplopende pad en drinken onderweg veel, dat is nodig in deze droge hitte. Het laatste stuk tot aan de oase is klauteren op de rotsen, maar eens daar doet de koelte in de schaduw van de palmen enorm deugd.

Onderweg zien we een zwarte kolibrie, verschillende bruine en blauwe libellen, een antilope-eekhoorn en konijnen.

We vervolgen onze reis richting Palm Springs. We nemen de langere maar mooiere weg via het westen die omhoog de bergen in slingert. Soms rijden we tot boven de 1000 m.

We dalen af naar de vallei waar Palm Springs, Palm Desert en het van tennis gekende Indian Wells liggen. Vanaf het uitkijkpunt aan de Palm to Pine Highway zie je de weg kronkelen tot in de vallei.

Daar doen we inkopen in een 99 cent winkel (voor dat bedrag kopen we een tweede piepschuim frigobox) en rijden dan verder langs de S-111 tot in Palm Springs.

Vanochtend rijden we in noordelijke richting en passeren een reusachtig terrein met honderden windmolens. Dit schijnt als decor te zijn gebruikt in de film Rain Man met Dustin Hofman.

Vanaf dan klimt het gestaag richting Joshua Tree Park, dat we via de westelijke ingang binnen rijden. Het is prachtig en achteraf vinden wij dat deze westkant van het park het mooist is: de joshuabomen contrasteren goed met de enorme rotsblokken op de achtergrond.

We houden halt bij de Hidden Valley en wandelen de uitgestippelde lus binnen dit door de omliggende rotsen afgebakende stuk.

Daarna stoppen we even aan Keys View en zien in de verte de Salton Sea blinken in de zon. Verder door tot Cholla Cactus Garden voor opnieuw een korte luswandeling.

Het zuidelijke stuk van het park is minder mooi, wat eentoniger woestijngebied. Bijna op het einde slaan we af naar Cottonwood Spring. We wandelen tot aan de oase en volgen dan verder het kleine stroompje. Heel wat vlinders en bijen hangen boven het door algen groen uitslaande water. Twee haviken cirkelen hoog boven onze hoofden.

Als we ‘s middags het park verlaten, hebben we nog een lange rit naar Prescott in Arizona voor de boeg. Als we de Colorado rivier oversteken zijn we in Arizona en 40 mijl verder slaan we de S-60 in richting Prescott.

Als we net in Arizona zijn, trekt de hemel dicht en krijgen we enkele druppels op de voorruit, de eerste neerslag na 10 dagen reizen.

Na Congress, waar aan het eind van een dirt road een oud pionierskerkhof ligt, begint de klim over de Weaver Mountains en uiteindelijk bereiken we in het donker onze bestemming op een hoogte van 5300 ft.

We gaan op Whiskey Row in het centrum van Prescott lekker eten en daarna nog wat flaneren door deze straat die zo is genoemd omdat het voor de brand in 1902 een ruige buurt was vol saloons en gokhuizen. De sfeer van de saloons heerst in de nog florerende bars van waaruit opzwepende cowboymuziek weerklinkt. De straatverlichting met lantaarns en een verlichte kiosk in het parkje er recht tegenover maken het erg gezellig.

Na het ontbijt gaan we opnieuw wat rondwandelen in de buurt van Whisky Row. Vele van de grotere gebouwen dateren van begin 1900 en zijn opgetrokken uit baksteen. De hoek om lopen we tot aan het Sharlott Hall museum, maar dit gaat pas om tien uur open. Toch kan men vrij in de tuinen rondlopen en zo enkele oude houten gouverneurshuizen bekijken.

We slenteren in en rond het park van het Yavapai Courthouse en verlaten dan dit stadje dat nog de sfeer van het oude westen uitstraalt. Via de S-69, de S-169 en de I-17 rijden we tot Montezuma Castle. Dat is een groep huizen die eeuwen geleden door de Sinagua indianen tegen en onder de overhangende rots zijn gebouwd,.

Verder richting Sedona stoppen we aan Bell Rock om de rode bergwanden te bewonderen.

Enkele mijlen verder slaan we Chapel Road in om de moderne kapel van Marguerite Brunswig die op een richel is gebouwd te bewonderen. De betonnen constructie doet denken aan de kapel in Ronchamp (Frankrijk) van Le Corbusier.

In Sedona eten we aan de rand van de creek in een wat achteraf gelegen restaurant. Op de menukaart merk ik dat ze Kriek van Lindemans serveren.

Dan gaat het verder via de prachtige Oak Creek Canyon tot aan Slide Rock State Park. Ik trek mijn zwembroek aan, want hier kun je op een door de natuur gevormde waterglijbaan je twintig meter laten meesleuren door de bergrivier.

Het lijkt wel Océade in Brussel maar dan in erg koud water en op een minder effen ondergrond, zodat ik schaafwonden en blauwe plekken oploop.

Dan trekken we verder noordwaarts naar Flagstaff. Omdat er een bordje staat met ‘Historic Site’ rijden we het centrum in, maar bekoren kan het ons niet. Het ligt aan de Route 66 en wordt vermeld in de song ‘Get your kicks on route 66’, een nummer door Bobby Troup geschreven in 1946 maar bekender in de versie van de Rolling Stones. De historische route 66 loopt van Chicago tot Santa Monica nabij Los Angeles.

Via de I-40 bereiken we kort daarna Williams. Eigenlijk is hier maar één straat waar alle actie is, de historische Route 66, maar het is een aangenaam stadje met vele winkeltjes met indiaanse siervoorwerpen, leuke bars en restaurant Pine Country, waar de porties ruim zijn, de desserts enorm en het personeel vriendelijk. Morgen reizen we verder naar de Grand Canyon.

Deel II van deze reis door Zuidwest USA: Arizona, Utah, Nevada en Californië.