We varen met de nachtboot van Zeebrugge naar Hull. Het is een rustige overzet en het ontbijtbuffet mag er wezen. Zaterdag om 9 uur rijden we aan de linkerkant van de weg richting Lake District, eerst voorbij York dan naar Knaresborough, Harrogate en Ripon.

Vanaf Masham komen de Yorkshire Dales in zicht. In Middleham, aan de poort van The Dales, rijst de ruïne op van het kasteel waar Richard III verbleef. Een niet onbelangrijk persoon, want hij verloor op 22 augustus 1485 de slag bij Bosworth tegen HenryVII. Meteen won Lancashire van York en zo onstond de Tudor Dynasty, belangrijk voor de geschiedenis van Wales.

Stilaan naderen we ons doel, in Wensley Dale en Garsdale worden we getrakteerd op een heuvelachtig landschap. Even voor Sedbergh kan de auto aan de kant op een parking waar een panoramatafel staat. Het uitzicht op de Calf (676m) biedt een voorsmaakje van wat ons te wachten staat.

Het is warm als we ons installeren in de ‘cottage’ in High Wray op de westeroever van Lake Windermere en op een viertal kilometer van Hawkshead. De locatie is een meevaller voor wie van rust houdt. Onmiddellijk trekken we richting Hawkshead voor een eerste verkenning. Het is een toeristisch plaatsje, niet druk op dit moment, met de nodige voorzieningen voor het versterken van de inwendige mens.

Onze eerste wandeling voert naar het overbekende meertje Tarn Hows. Een is uurtje tot daar en rond het meertje loop je niet langer dan driekwartier. Er is nogal wat volk op de been, het is immers weekend. Er is een parking vlakbij en in de zomer is er zelfs een gratis busje vanuit Hawkshead dat tot Coniston rijdt. In The Sun Inn laten we ons de zalmforel en lamsbout met muntsaus smaken.

Weeral mooi weer de volgende morgen als de keuze valt voor een spectaculaire autotocht. Starten richting Langdale en de eerste stop bij Blea Tarn, een meertje dat zijn meerdere niet moet erkennen in Tarn Hows; veel rustiger en gelegen in een desolaat landschap.

Daarna is het doel de gevreesde Hard Knott Pass. Eerst wat oefenen bij Wrynose Bottom en dan steil omhoog naar Hard Knott. Dertig procent stijgingspercentage, je komt er niet onderuit. En uiteraard single-track.

Niet voor wie het eerst aan het stuur zit, maar beslist niet onoverkomelijk. Toch de raad om zo vroeg mogelijk in de morgen de tocht aan te vatten als er nog weinig verkeer is. We kunnen ons levendig inbeelden dat er nogal wat moeilijkheden kunnen ontstaan als iedereen dat huzarenstukje op hetzelfde moment wil beleven.

Wie dit niet met zijn eigen wagen wil rijden kan informeren bij de T.I.C. (toeristische dienst) om het traject bijvoorbeeld met de Mountain Goat-minibusjes af te haspelen.

Boven op de Hard Knott Pass staat de ruïne van het Roman Fort. Via pancartes wordt de structuur van het Romeinse fort uitgelegd. Strategisch ligt het hier zeker.

Nu steil naar beneden naar Eskdale Green, Ravenglass en Muncaster Castle. Hoewel het kasteel niet zo’n bijzondere historische waarde heeft, dwalen we toch zo’n drie uur op het domein en bekijken de grote tuin met de rododendrons en het goed bemeubelde kasteel.

Op deze site ligt ook een uilencentrum met in de namiddag een demonstratie in open lucht. Niet zozeer als show bedoeld, maar een initiatief om de uilen te beschermen.

Waste Water, het diepste meer van de Lakes, fungeert ook als uitvalbasis voor de beklimming van Engelands hoogste berg Scafell Pike (977m) en van de Great Gable (898m). Het kleurenpalet dat je hier kan aanschouwen, zal zelfs de leek niet ontgaan.

Op het einde van deze bijzonder aangename dag kaarten we nog na in de pub op het einde van Wasdale Head.

Op dinsdag scheiden onze wegen. Katleen, die een voorkeur heeft voor rustig kuieren, kiest voor de Coniston Launge op Coniston Water om Brantwood te bezoeken, het huis waar John Ruskin zo’n 20 jaar leefde en werkte.

Ikzelf heb een voorkeur voor stevig wandelen en bind de boots onder voor de Old Man of Coniston (801m). Na goed twee uur sta ik op de top. Omdat het koud is, vlucht ik snel weer naar lager gelegen regionen. Even voorbij Goats Water krijg ik het gezelschap van een jonge dame die seminaries inricht en net een ‘lading’ heeft gedropt. Na zo’n vijf uur stappen ben ik terug.

Eindelijk regent het, maar het is dan ook al woensdag. Tijd om te shoppen en ons te verdiepen in Wordsworth. Ambleside ligt op een tiental kilometer van ons verblijf en is een levendig stadje.

We verorberen in Lynchristies ‘s middags een lekkere beef bourguignon en in een van de vele outdoor-winkels, schaf ik mij een regenbroek aan, want ik zie de bui letterlijk al hangen. Veel koopjes zijn er overigens niet te doen met die sterke Engelse pond.

In Dove Cottage gidst een jonge kerel ons in een halfuurtje door het kleine huisje van Wordsworth. Voordien kijken we ook even in het museum.

Aankopen moeten renderen en die regenbroek komt uitstekend van pas als ik aansluit bij een groepswandeling o.l.v. twee vrijwilligers van The National Trust. Ondanks het mindere weer wordt het een fijne trip in het gezelschap van een vijftiental mensen. We stappen uiteindelijk een zestal uur en op een zeer gezapig tempo. De beide oudjes zijn heel goed op de hoogte van de streek en geven voldoende uitleg. Een beetje Britse humor ontbreekt niet. Bijvoorbeeld over het weer: ‘Als je de Langdales niet in de mist ziet, regent het, als je ze wel in de mist ziet, dan zal het gaan regenen.’

Opvallend in de groep: mensen die op een doordeweekse dag ontsnappen aan een drukke stad als Liverpool om met volle teugen van de natuur te genieten. En het stoort blijkbaar niemand dat er druppels uit de hemel vallen, ook niet als we moeten vluchten tijdens de lunch in open lucht.

De deelname aan die groepsactiviteit bevalt me allerbest en voor de volgende week zal ik beslist nog uitkijken naar andere groepswandelingen. Info vind je natuurlijk in de Tourist Information Centers. Katleen heeft intussen een tweede Wordsworth-dag achter de rug, na een bezoek aan Rydal Mount en een wandeling in de omgeving van dit huis.

Ons huis trouwens is bijzonder rustig gelegen in High Wray, met zicht op Windermere. Op nauwelijks twee minuten staan we aan de oever en we maken nog een tochtje van anderhalf uur die avond om wat uit te bollen.

Vrijdag rijden we via Coniston en Ulpha de Duddon Valley in tot Wrynose Bottom. Van daar keren we terug langs dezelfde weg omdat we anders opnieuw over de Hard Knott pas moeten. In Ulpha kiezen we de weg naar Eskdale Green en bij Woodend laten we de wagen aan de kant om naar Devoke Water te gaan.

We lijken wel alleen op de wereld en opnieuw valt ons een lichtspel te beurt met afwisselend zon en regen, wat de kleur van het meer telkens doet veranderen. Devoke Water is een goed alternatief als het aan de andere meren te druk wordt in de zomermaanden.

Via de kust en het meest zuidelijke deel van The Lakes keren we terug en houden nog halt bij Grizedale Forest. Vanaf het bezoekerscentrum starten heel wat boswandelingen en typisch voor Grizedale zijn de 75 beelden die op het parcours staan, allemaal gemaakt uit natuurlijke materialen.

De eerste week zit erop en om dat te vieren, tafelen we eens in Ambleside. In Sheila’s Cottage heerst een gezellige sfeer en de fazant laat zich smaken. Alweer blijkt dat je in Groot-Brittannië wel degelijk culinair aan je trekken kan komen.

We verlaten onze cottage in High Wray omdat we de volgende week in de omgeving van Keswick gaan logeren. Via het T.I.C. in Keswick boeken we in amper een kwartier een verblijf op 4 km van de stad. Croft House in Applethwaite is een schot in de roos, met zicht op Skiddaw (931m).

In de namiddag gaan we schapen kijken in het Lakeland Sheep & Wool Visitor’s Center in Cockermouth. Hoogtepunt is een show met 19 soorten schapen, met uiteraard grote aandacht voor het plaatselijke Herdwick-ras. Ook een demonstratie schaapscheren ontbreekt niet en de Border Collie en de Huntaway (die moet vooral met zijn geblaf de schapen afschrikken) halen hun hartje op bij het schaapdrijven. We laten ons vertellen dat een hond op een normale werkdag zo’n 20 à 25 km aflegt. Op het einde van de vertoning mag iedereen de dieren betasten en de lammetjes melk geven.

De mensen van het centrum wijzen op de grote moeilijkheden die de boeren ondervinden om financieel rond te komen. Veel boeren nemen er een B&B bij om rond te komen, want van de wol worden ze niet rijk. Tussen mei en september worden de schapen ontdaan van de wol en één man krijgt per dag zo’n 250 à 300 schapen te scheren. Het wereldrecord bedraagt 720 stuks in 9 uur.

De Skiddaw ligt daar zo verleidelijk, ik kan de verleiding niet weerstaan. Katleen brengt me naar de parking waar de wandeling start voor de ‘easy way’. In de Trotter nemen ze je dat kwalijk, maar elk doet op reis wat hij wil.

Het gaat goed steil in het begin en het weer is oké, maar gaandeweg komt de mist op. Gelukkig is het een breed pad en krijg ik nog wat info van een vroege vogel, waardoor ik beslis om toch voorzichtig door te gaan. Je weet maar nooit of die verrekte mist optrekt.

Ik word niet beloond op de top en keer via dezelfde route terug. Anders had ik de andere weg genomen, maar de huisbaas had mij verteld dat die wel heel steil naar beneden loopt. Gelukkig is lager de mist al verdwenen zodat ik nog wat kiekjes kan maken.

Iedereen die in Keswick verblijft gaat naar Cat Bells (750m) en zeker als in de namiddag de zon schijnt. Dit is één van de meest populaire toppen, gelegen op de westeroever van Derwent Water. Weinig parkeerplaats voorzien, maar dat deert het volk blijkbaar niet en ook wij wandelen een tweetal uurtjes op de heuvelrug en bij Derwent Water.

Net boven Keswick, aan de voet van Blencathra staat de Castlerigg Stone Circle, een kring van 48 stenen uit de late steentijd of vroege bronstijd.

Wat de juiste functie van die stenen cirkel is heeft nog niemand echt achterhaald. Het blijft een mysterie zoals Stonehenge, maar het zal op zijn minst een belangrijke vergaderplaats zijn geweest.

Ahsness Bridge is ‘the place to be’ voor fotografen, zo wordt in de lectuur vermeld. Via een kleine weg op de oosteroever van Derwent Water rijden we over het befaamde bruggetje.

Even later houden we halt bij Surprise View, een uitkijkpunt op Derwent Water en Bassenthwaite Lake. De meesten maken dan rechtsomkeer, maar wij rijden door tot het einde op de parking aan Watendlath.

Vanuit deze desolate plek zijn er heel wat wandelmogelijkheden. De auto is evenwel koning vandaag; we keren terug naar het Borrowdale en stoppen onderweg even bij de Bowder Stone die 1,8miljoen kilo zou wegen. In Seatoller start de klim naar de Honister Pass, met 25 procent ook een steile pas maar technisch lang niet zo moeilijk als de Hard Knott. Dit is een ruig gebied, maar aan Buttermere wordt het weer lieflijk.

Genoeg gereden, de auto aan de kant en terwijl mijn wederhelft aan Buttermere op ‘low level’ blijft, ga ik op zoek naar de top van Red Pike (750m). Even voor de top kom ik op mijn passen terug. Ik voel met niet zo veilig met mijn huidige schoenen, er zit nog weinig grip op.

Gezien ik alleen ben, daal ik al vloekend weer af en loop dan nog verkeerd ook, zodat ik midden in een bos verzeild raak en dan maar kies voor de rechte weg naar beneden. Het kan niet altijd feest zijn … Gelukkig kan een pintje of twee wonderen verrichten en zo kan ik weer lachen met mijn gebrekkig kaartlezen.

De volgende dag kan ik niet mislopen, want terug ingeschreven voor een groepswandeling. Aanmelden aan het T.I.C. van Keswick. Op het programma staan High Seat en High Tove, maar door de aanhoudende regen valt deze tocht letterlijk in het water omdat de ondergrond te drassig is. Het wordt een ander parcours, onder leiding van Ian die niet te enthousiast blijkt. Niet zo’n spectaculaire wandeling dit keer en de regen zal er wel voor iets tussen zitten omdat we niet echt hoog kunnen gaan. De tocht duurt een hele dag: via Braithwaite, Barrow (750m), Little Braithwaite, Ullock en Portinscale. We hebben er dan naar verluid 16 km opzitten en in de pub brengen we de verbruikte calorieën weer op peil.

Intussen verkent Katleen Penrith, maar meer dan een shopping-stad blijkt dit niet te zijn. De televisie-serie ‘The Lakes’ speelt zich af rond Ulswater. Wij daarheen, niet alleen omwille van de serie. Via de A66 richting Penrith, dan over de A5091 naar Dockray en Aira Force. Wij verkiezen deze weg boven die langs het meer via Pooley Bridge.

De Aira Force zijn watervallen (20m) die te bezoeken zijn vanaf de parking van de N.T. Je kan een parkingticket kopen dat in die streek de hele dag geldig is. In deze buurt is ook Gowbarrow Park, waar de zus van Wordsworth gefascineerd werd door de gouden narcissen (daffodils) en zo William inspireerde tot één van de meest geliefde gedichten van de Engelse taal ‘I wandered lonely as a cloud’ (1804).

Voor we doorrijden, stoppen we even aan Glenridding, de uitvalsbasis voor de Helvellyn (950m). Het kietelt, maar het is al middag en ik besluit de klim niet aan te vangen.

De Kirkstone Pass is met zijn 454m de hoogste in het Lake District en meteen ook de gemakkelijkste, dankzij de relatief brede weg. Boven is een pub en een ruime parking.

Derek Scrimgeour is bekend van het BBC-programma ‘One man and his dog’. In ongeveer een uur demonstreert Derek met een paar collega’s welk werk een Border Collie allemaal verricht. De hond reageert op vier basissignalen. Derek legt ook de regels van het spel uit voor de competities. De honden werken niet alleen met schapen maar ook met eenden. Het samenwerken tussen baas en hond vergt veel training en dat wordt duidelijk als je een beginneling ziet in vergelijking met Derek. Dat het soms ook big business kan zijn, kan je afleiden uit de prijs voor een topper: tot vijfduizend euro.

Ennerdale Water, het meest westelijke meer, ligt afgelegen van de andere meren en wordt daardoor niet zo druk bezocht. Alweer een alternatief als er te veel volk rondloopt. Een rondwandeling duurt ongeveer 3u30. Van Ennerdale Water is het niet ver rijden naar St Bees Head aan de kust. Hier start de Coast to Coast Walk: 190 mijl van de Cumbria-kust naar de Yorkshire-kust via de mooiste landschappen in het noorden van de UK.

De apotheose komt op vrijdag. Terwijl mevrouw Keswick teistert op zoek naar cadeau’s en kleren, ga ik voor een derde keer op stap met een groep. We nemen de bus tot Grange, daar begint de tocht over de ruggen van High Spy, Haiden Moor en Cat Bells.

Nu begrijpen we waarom iedereen die wandeling op zijn programma zet. Zowel de gids als de groep vallen mee en met dat goed gevoel nemen we na veertien dagen afscheid van het Lake District.

York zat aanvankelijk al in de planning en op zaterdag bezoeken we de traditionele bezienswaardigheden, zoals de kathedraal en het Castle Museum. Boeiend dat laatste, met o.a. het verhaal van Dick Turpin. Verder uiteraard winkelen en nog eens winkelen op deze aangename zomerdag. Hoeft het gezegd dat het enorm druk is? Als je met de auto gaat, maak dan gebruik van het Park & Ride-systeem, waarbij je aan de rand van de stad parkeert en vandaar met de bus in de stad komt.

Zondag besluiten we niet meer terug te gaan naar York, want we moeten ‘s avonds de nachtboot nemen in Hull. We stoppen nog even in Market-Leighton waar het dorpsfeest is en we de langste man van Engeland tegen het lijf lopen (iets meer dan 2m40) en nog wat supporteren voor de touwtrekkers.